Από τον Λουκά Γ. Κατσώνη, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν έχει μεγάλο χρέος συνολικά. Ο ιδιωτικός τομέας είναι δανεισμένος κάτω από το μέσο όρο των ανεπτυγμένων χωρών. Ο δημόσιος τομέας είναι εκείνος που έχει δανειστεί πολλά χρήματα. Και για το δημόσιο τομέα γίνεται όλη η φασαρία σήμερα. Για τους πολιτικούς που έστησαν τον κρατικό μηχανισμό υποφέρει τώρα ολόκληρη η ελληνική κοινωνία: και οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και οι συνταξιούχοι, όλοι.
Ενώ, όμως, στο σύνολο η χώρα είναι δανεισμένη σαν να είναι μια αναπτυγμένη χώρα, η ανταγωνιστικότητά της είναι αντίστοιχη μιας «αναπτυσσόμενης» χώρας – για να μην πούμε υποανάπτυκτης… Αλλά και σε αυτό υπάρχουν δύο ταχύτητες. Γιατί τα μεγάλα προβλήματα στην ανταγωνιστικότητα δεν τα δημιουργεί ο ιδιωτικός τομέας, αλλά το δημόσιο. Διότι το δημόσιο (με την ευρεία έννοια) νομοθετεί και εφαρμόζει τους νόμους. Εκείνο επιβάλει τη γραφειοκρατία και «εκτρέφει» τη διαφθορά.
Το καλό είναι ότι μπήκαμε αναγκαστικά σε μια φάση υποχρεωτικής εξομάλυνσης των διαφορών. Από τη μια πλευρά, οι διεθνείς πιστωτές μας (αγορές, τρόικα, κτλ.) θέλουν να μειώσουμε το δημόσιο χρέος σε επίπεδα υπανάπτυκτης χώρας, ώστε να ταιριάζει με την ανταγωνιστικότητά μας. Από την άλλη, εμείς θέλουμε να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας στα επίπεδα των αναπτυγμένων χωρών.
Το λογικό είναι να γίνει ένας συνδυασμός και των δύο, σταδιακά. Και το χρέος (του δημοσίου) να μειωθεί και να ληφθούν άμεσα μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Οι ανέμπνευστοι γραφειοκράτες, εντός και εκτός ελληνικής επικράτειας, έχουν επιλέξει για την ώρα το χειρότερο τρόπο: Μειώνουν μισθούς και συντάξεις και δι’ αυτού του τρόπου πιέζουν τις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών. Η ανταγωνιστικότητα, όντως, αυξάνει, αλλά οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι οικογένειες χρεοκοπούν, και τελικά θα περιμένουμε πάλι τους ξένους να μας σώσουν – αυτή τη φορά αγοράζοντάς μας φτηνά.
Αντί γι’ αυτό -ή έστω παράλληλα με τις μειώσεις στο εισόδημα- θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται μια σειρά από δοκιμασμένες σε άλλα αναπτυγμένα κράτη και, άρα, σίγουρης επιτυχίας λύσεις. Δραστική μείωση της γραφειοκρατίας, αναμόρφωση επί το απλούστερο της νομοθεσίας, χαμηλότερη και απλούστερη φορολογία, απελευθέρωση επαγγελμάτων, αλλά και προστασία όπου χρειάζεται, αποκρατικοποιήσεις, διευκόλυνση των μεταφορών, εκσυγχρονισμός στον τομέα της ενέργειας, κτλ.
Ολα αυτά πρέπει να γίνουν γρήγορα. Αν αργήσουν, θα απαιτηθούν νέες λύσεις, που δεν είναι δοκιμασμένες πουθενά, τις ψάχνουν σήμερα τα αναπτυγμένα κράτη, που αντιμετωπίζουν την κρίση, και ακόμη δεν τις έχουν βρει…
Οσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουν οι Ελληνες πολίτες την απλή αυτή αλήθεια τόσο συντομότερα θα αναζητήσουν και τους πολιτικούς εκείνους με τους οποίους μπορεί να χτίσουν ένα μέλλον πιο ασφαλές από αυτό που μόλις κατέρρευσε.
