Η λύση του Κυπριακού βρίσκεται στα χέρια του Λαού

43 και πλέον χρόνια μετά το διπλό σε βάρος της Κύπρου έγκλημα και η Κυπριακή Δημοκρατία δεν διεκδικεί πλέον κατά το «δεν ξεχνώ». Απλώς «αμύνεται» στο να επιτύχει συνέχεια στην πολιτική της ιστορία. Η δυσμενέστατη κατάσταση στην οποία περιήλθε το Κυπριακό πρόβλημα εισβολής, κατοχής και εποικισμού, οφείλεται στη διαχρονική υποχωρητικότητα της πολιτικής ηγεσίας και της εσφαλμένης διαχείρισης, που κύρια διά των αντιπαραθέσεων απέβλεψε σε μικροκομματικές «επιτυχίες», έναντι των άλλων κομματικών «αντιπάλων». Προφανώς η Τουρκία αξιοποίησε και αξιοποιεί την έλλειψη μιας αρραγούς διεκδικητικής στάσης κατά το δίκαιο από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Ήδη με δικές μας προτάσεις, προσφέραμε τέτοια «δώρα» στην Τουρκία που εάν δεν ήθελε και άλλα, θα επέρχετο μια «λύση» καταστροφή.

Ο λαός έχει τη δική του ευθύνη αφού συμμετέχει ανά πενταετία και συντελεί με την ψήφο του στη διατήρηση της ολέθριας αυτής αντιπαλότητας. Το πράττει καλόπιστα, παραδοσιακά, παρασυρόμενος από αίολες υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Ανησυχεί, βέβαια και προβληματίζεται. Δεν αρκεί όμως να αναπολεί, να ονειρεύεται, να παρακολουθά με εγκαρτέρηση και να περιμένει σωτήρια λύση, χωρίς να τη διεκδικεί πλήρως και συστηματικά. Οφείλει να αναζητήσει επιτέλους το δίκαιο και την εφαρμογή του, χωρίς ενδοιασμούς και αμφιταλαντεύσεις. Πρέπει επιτέλους να αναδειχθεί ως ο σκυταλοδρόμος των οραμάτων και θυσιών των γενεών που προηγήθηκαν, έναντι των οποίων δεν έχουμε δικαίωμα να φανούμε μικρότερος σε ανάστημα και αξιοπρέπεια. Η απάθεια, η αποκαρδίωση η έσχατη απογοήτευση και η κατάρρευση της αγωνιστικότητας δεν έχουν πλέον θέση. Αναγκαία η μνήμη για όσα προηγήθηκαν όπως και η ευθύνη όλων μας ως απλοί πολίτες, για να υψώσουμε τη διαρκή και για 43 χρόνια ταπείνωση σε αγωνιστικότητα χαράσσοντας κοινή πορεία, αξιοπρέπειας και διεκδίκησης.

Ουδείς εξουσιοδοτήθηκε και ουδείς έχει συνταγματικά το δικαίωμα να χειρίζεται τη λύση κατά την προσωπική του πρωτοβουλία ή θεώρηση. Ο κυρίαρχος λαός οφείλει να αξιώσει, άμεσα και άσχετα με τις επόμενες προεδρικές εκλογές, κοινή στρατηγική χάριν της διάσωσης του τόπου και του μέλλοντος των επερχόμενων γενεών. Πρέπει να σπεύσει να προλάβει νέες υποχωρήσεις. Πρέπει ο κυρίαρχος λαός, να απαιτήσει ή έστω να υποδείξει προς κάθε ηγέτη που τιμήθηκε με την ψήφο του και ανέλαβε το ύπατο ή άλλα ανώτατα αξιώματα στην Κυβέρνηση και στη Βουλή, να αποχωρήσει αφού, πρώτα απολογηθεί για το ότι δεν πέτυχε κατά τις υποσχέσεις του, ούτε να κάμψει λόγω των δικών του υποχωρήσεων την αδιαλλαξία της Τουρκίας, αλλά ούτε να διασφαλίσει κοινή συστράτευση της πλευράς μας.

Υπάρχουν ευθύνες. Δεν μπορεί για την τόση επιδείνωση της πορείας του Κυπριακού προβλήματος, ενώ μάλιστα η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να μην υπάρχουν υπεύθυνοι για την κατάσταση που μας έφερε σ’ αυτή την τόσο δεινή θέση. Ας αφυπηρετήσουν χάριν του γενικότερου συμφέροντος.

Είναι καταθλιπτικά απαράδεκτο να έχουμε συμβιβαστεί / υποταχθεί, στην ιδέα ότι, ενώ είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εντούτοις, διαπραγματεύεται η Κυπριακή Δημοκρατία λύση του δικού της διεθνούς αλλά και Ευρωπαϊκού προβλήματος στρατιωτικής εισβολής, κατοχής και εποικισμού, με προδιαγραφές ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές, γιατί αυτό απαιτεί η Τουρκική βουλιμία. Η Κυπριακή Δημοκρατία, υπάρχει. Δεν θα συμφωνήσουμε ως Κοινότητα την κατάργησή της. Δεν εγκαταλείπουμε το πολύτιμο κεκτημένο μας που είναι η διεθνής αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο λόγος αυτής της τραγικότητας των 43 ετών οφείλεται και σ’ ότι δυστυχώς συνεισέφερε και η εθελότυφλη αντίληψη των συνεχών υποχωρήσεων γιατί, δήθεν η Τουρκία θα συμβάλει σε λύση!

Μόνο καταφύγιο η φιλοπατρία και διεκδίκηση του λαού, κατά το δίκαιο και τα αναφαίρετα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, που θα πρέπει για μια ακόμη φορά να ταρακουνήσει τους μουδιασμένους αρμούς της ιστορικής μνήμης και συνείδησης, ώστε να οδηγήσει μέσα από στην παραδοχή λαθών και την ανάδειξη του δικαίου, σε διεκδικήσεις αντί των υποχωρήσεων.

*Δικηγόρος.