Του Α. Λυκαύγη
Αυτό το τελευταίο σχετίζεται με τον αναγκαίο προσδιορισμό (και άρα την οριοθέτηση) των λεγομένων Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) που προϋποθέτει συναινετικές διαδικασίες μεταξύ ενδιαφερομένων χωρών της μεσογειακής λεκάνης. Αιγύπτου, Ελλάδος, Τουρκίας, Λιβύης, Ισραήλ. Ακόμη και της αυτόνομης Γάζας. Και βεβαίως Κύπρου, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της περιοχής. Το έωλο πρόβλημα της οποίας μπαίνει πλέον σε καταληκτική φάση, με απροσδιόριστες απολήξεις.
Δεν είναι ακριβώς τυχαίο που: Οι νέες τουρκικές προκλήσεις επικεντρώνονται αυτή τη φορά στην περιοχή Δωδεκανήσου (και κυρίως νοτίως και ανατολικώς του Καστελλορίζου) όπου αλωνίζει το γνωστό «Πίρι Ρέις» για σεισμογραφικές δήθεν έρευνες. Δήθεν. Γιατί ξέρουν καλά οι Τούρκοι (και άλλοι) ότι έχουν ήδη επισημανθεί συγκεκριμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου, ειδικότερα στη θαλάσσια ζώνη δυτικώς της κυπριακής Πάφου και νοτιοανατολικώς του Καστελλορίζου.
Τα «πηγαινέλα» του «Πίρι Ρέις», αλλά και πολεμικών σκαφών που σουλατσάρουν στην περιοχή, δεν αποσκοπούν παρά στο να δημιουργήσουν de facto γεωπολιτικό τετελεσμένο.
Που θα μεταφρασθεί εν συνεχεία σε de jure πραγματικότητα, όταν θα οριοθετούνται οι ΑΟΖμε τις ενδιαφερόμενες χώρες. Με διμερείς διαδικασίες και ανάλογες συμφωνίες.Ήδη δε η Κύπρος συνυπέγραψε με το Κάιρο. Αλλά η Άγκυρα έχει απειλήσει δυναμική επέμβαση σε περίπτωση ενεργοποιήσεως αυτής της συμφωνίας, επικαλούμενη ακόμη και δικαιώματα των Τ/Κυπρίων. Άρα και συνεμπλοκή του ψευδοκράτους με δικές του ΑΟΖστην ειδική αυτή περιοχή!
Η παρέμβαση της Άγκυρας έχει μέχρις ενός βαθμού τροχοπεδήσει την Κυπρο-Αιγυπτιακή σύγκλιση, ενώ: Ακόμη και πρόσφατα, πραγματοποιήθηκαν κοινές Τουρκο-Αιγυπτιακές αεροναυτικές ασκήσεις στην περιοχή που προσεγγίζει τα Δωδεκάνησα.Κάτι που προδιαγράφει και άλλες σοβαρές εξελίξεις, που δεν μπορούν ακόμη να προεικασθούν.
Ανεξαρτήτως αυτών όλων των λεπτομερειών – και άλλων ακόμη σοβαροτέρων, που αφορούν τις ζώνες μεταξύ Κύπρου-Ισραήλ και Τουρκίας-Συρίας-Ισραήλ, οι τουρκικές ενέργειες -που χαρακτηρίζονται συνήθως από ελληνικής πλευράς γενικόλογα ως προκλήσεις- δεν εξελίσσονται εική και ως έτυχεν. Και δεν αφορούν μόνο σε θέματα αμφισβητήσεως αιγαιωτικών περιοχών. Είναι αντιθέτως μέρος ενός πιο πολυδιάστατου τουρκικού γεωστρατηγικού παιγνίου. Που σκοπεί στον μάξιμουμ έλεγχο συγκεκριμένου ζωτικού χώρου. Με την επιβολή συνθηκών στρατηγικής κηδεμονεύσεως αυτής της γεωγραφίας, εντεύθεν και πέραν του Αιγαίου.
Ό,τι και να συμβαίνει, δύσκολα μπορεί να γίνει δεκτό, ότι αυτά μπορεί να ενεργοποιούνται είτε εν αγνοία, είτε κυρίως χωρίς τη σιωπηρή συγκατάνευση κάποιων κέντρων ισχύος.
Κι εξάλλου, όσα είπε (και κυρίως με τον τρόπο και τον τόνο που τα διατύπωσε) προσφάτως ο Βρετανός πρωθυπουργός στην Άγκυρα, συνιστούν ευανάγνωστους κώδικες ερμηνείας όσων αυτή τη στιγμή προάγονται.
Με την τουρκική προκλητικότητα, ως αιχμή μιας ευρύτερης πολιτικής του Ατλαντισμού. Του οποίου η Τουρκίας έχει σαφώς προσδιορισθεί ως ο ένας από τους βασικότερους πυλώνες για την Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
