Διαβάζω και ακούω δηλώσεις για την «ανάγκη επαναφοράς του προγράμματος σταθεροποίησης». Διαβάζω, επίσης, ότι «οι αποφάσεις για την Ελλάδα θα ληφθούν, αφού ολοκληρωθεί ο έλεγχος της τρόϊκα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και συνταχθεί η έκθεση». Να ξεκινήσω από το τελευταίο. Ποιά αξία μπορεί να έχει η έκθεση της Τρόϊκα; Πότε έπεσε μέσα στις εκτιμήσεις της; Ποιά πρόβλεψή της απεδείχθη σωστή; Καμμιά! Τι μας κάνει να ελπίζουμε οτι η νέα της έκθεση θα απεικονίζει την πραγματικότητα, θα αναλύει δηλαδή αντικειμενικά τους λόγους που το πρόγραμμα είχε τραγικές επιδόσεις; Γιατί, αν κρίνω από τις πρώτες διαρροές, θα μας επιρρίπτουν πάλι ευθύνες για μη συμμόρφωση προς τις υποδείξεις. Λέγεται μάλιστα ότι από του 300 (ναι 300!) στόχους που μας είχαν θέσει …αποτύχαμε στους 210!!! Όμως, εδώ τίθεται ένα μείζον θέμα: πόσο ουδέτερη μπορεί να είναι η Τρόϊκα στις εκτιμήσεις της; Ο Τόμσεν και η παρέα του δεν συνέταξαν το πρόγραμμα; Δεν επιμένουν στην πιστή εφαρμογή του; Είναι ποτέ δυνατόν να ..ακυρώσουν τους εαυτούς τους; Να …αποδώσουν ευθύνες στους οργανισμούς που εκπροσωπούν και των οποίων τις εντολές εξυπηρετούν; Να επανέλθω στην πρώτη επισήμανση, στην ανάγκη δηλαδή για την επαναφορά του προγράμματος». Με την ύφεση στο 7% ποιό πρόγραμμα θα επανέλθει; Και σε ποιά κατάσταση θα επανέλθει; Ποιά μακροοικονομικά μεγέθη μπορούν να εκτιμηθούν, όταν η οικονομία βουλιάζει; Ποιός μπορεί να προϋπολογίσει έσοδα, όταν η ανεργία καλπάζει;
Οι εκτιμήσεις της Τρόϊκα έχουν ήδη ξεπεραστεί από την επιδείνωση της οικονομίας μας. Τα μέτρα που ζητά στηρίχθηκαν σε άλλα δεδομένα. Και αν ακόμα τα υιοθετήσουμε και τα εφαρμόσουμε στο ακέραιο (πράγμα αδύνατον) και πάλι δεν θα έχουν τα ίδια αποτελέσματα! Γιατί, απλούστατα, επιδεινώθηκαν, επί τα χείρω, τα θεμελιώδη της ελληνικής οικονομίας. Να το διατυπώσω απλά: Τα έσοδα που προσδοκούν να μαζέψουν δεν θα τα πετύχουν γιατί η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί. Άρα, όσα μέτρα και να λαμβάνονται, δεν θα υλοποιούνται. Και αυτό πρέπει να γίνει ξεκάθαρο για να μη κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους.
Από την άλλη πρέπει να γίνει σαφές ότι ο Τόμσεν και η παρέα του δεν είναι άμοιροι ευθυνών για την τραγική κατάσταση στην οποία περιήλθε η οικονομία μας. Δεν δικαιούνται, επομένως, να παριστάνουν τις αγνές παρθένες, ούτε να μας κουνούν επιτιμητικά το δάκτυλο. Ούτε νομιμοποιούνται να μας αξιολογούν γιατί έχουν, προ πολλού απωλέσει, το τεκμήριο της αντικειμενικότητας. Μαζί μας απέτυχαν και αυτοί! Εκτός και αν πραγματικά ο ανομολόγητος στόχος τους ήταν να μας οδηγήσουν εδώ! Γιατί, ειλικρινώς, αδυνατώ να κατανοήσω την απροθυμία τους να δούνε το προφανές,
Η αποτυχία της Τρόϊκα και της συνταγής της, είναι ένα επιχείρημα που πρέπει να το αναδείξουμε και να το προωθήσουμε γιατί δεν είναι λίγοι οι πρόθυμοι να ακούσουν.
Που θέλω να καταλήξω; Με ρώτησε χθές ένας Αμερικανός φίλος: «κατά τη γνώμη της Ελληνικής Κυβέρνησης που οφείλεται η αποτυχία του προγράμματος; Ήταν σωστή η συνταγή και εφαρμόστηκε με λάθος τρόπο, οπότε φταίτε εσείς ή σας χορήγησαν ένα λάθος φάρμακο, που ότι και να κάνατε, στο τέλος θα σας σκότωνε;»
Έχει σημασία τι απάντηση θα δώσουμε στο ερώτημα αυτό. Και πρέπει να τη δώσουμε το ταχύτερο δυνατό…
