Όχι, δεν είναι δυνατόν να αναπτύξουμε, μέσα σε ένα τόσο μικρό άρθρο, όλα τα συμπτώματα της των ελληνικών ΜΜΕ προβληματικής. Ένα-δύο απτά παραδείγματα αρκούν όμως, γιά να την σκιαγραφήσουμε.
Δεν λαλώ ως δημοσιογράφος, διότι τέτοιος δεν είμαι. Είμαι όμως καταναλωτής των ελληνικών ΜΜΕ. Ως τέτοιος μιλώ. Μπορώ, δεν είναι;
Παράδειγμα 1: «Αν δεν μπω στη Βουλή, θα φύγω από την πολιτική»
Μα είναι είδηση τούτη; Δεν είναι αυτονόητο πως όταν μία ή ένας υποψήφιος πολιτικός δεν ψηφιστεί, τότε πάει σπίτι της ή σπίτι του;
Μα πας να ‘φτιάξεις’ είδηση όταν είδηση δεν υπάρχει; Αντί να αρπάξεις την μοναδική ευκαιρία να κάνεις κάποια σοβαρή ερώτηση στην πρόεδρο Μπόρα Ντακογιάννη, την ρωτάς πράγματα με αυτονόητες απαντήσεις;
Μιάς και κάνεις που κάνεις την συνέντευξι, γιατί δεν την ρωτάς κάτι ενδιαφέρον; Π.χ., ποιά είναι η γνώμη της γιά τον ‘αργομουνιάτικο’ φόρο στην Χίο του 16ου αιώνα; Και αν άραγε θα βοηθούσε την ντε και καλά ‘στιλπνοτάτη’ ελληνική δημοσιονομική πολιτική του 21ου αιώνα η επαναφορά του φόρου τούτου.
Ή ποιός, κατα την γνώμη της, θα είναι ο αντίστοιχος φόρος γιά το ανδρικό φύλο; Και ποιό όνομα θα πρότεινε γιά έναν τέτοιο φόρο, αντίστοιχα, γιά το ανδρικό φύλο του 21ου αιώνα;
Δείχνει ξεκάθαρα το παράδειγμα τούτο πως, γιά να έχουν κάποιες κοινωνικές επιπτώσεις τα ελληνικά ΜΜΕ, πρέπει να ρωτούν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Άλλως πως, ούτε η θεά Μνημοσύνη δεν ξέρει τι θα κάνουν τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας γιά να ξεφύγουν από την ανία που τους προξενούν τα βαρετά, κουραστικά και χωρίς διέγερση ελληνικά ΜΜΕ.
Παράδειγμα 2: Bενιζέλος: «Eκπροσωπώ και μιλάω για λογαριασμό της ΝΔ και όλων των κομμάτων»!
Μα είναι είδηση και τούτη; Δεν είναι αυτονόητο πως όλα τα κόμματα είναι ενωμένα, όπως το νύχι με το κρέας, στον κοινό αγώνα τους γιά την επιβίωση του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος της θεοκρατικής, δεσποτικής και στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, η οποία, εδώ και 190 χρόνια, με πολύ μικρά χρονικά διαλλείματα, καταδυναστεύει την πατρίδα μας την Ελλάδα;
Με την άκρατη υποστήριξη του ΚΚΕ, του Καρατζαφέρη και του Τσίπρα, η λαίλαπα ΝΔ-ΠαΣοΚ ηγείται του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος, αντιπροσωπεύοντας όχι την ελληνική κοινωνία, αλλά τα συμφέροντα φατριών μόνον, φατριών από ανατολίτες ολιγαρχικούς, που τόσο τυφλά πιστεύουν και υπηρετούν την ολιγαρχία ή, πιό σωστά: ‘πολυαρχία’, των διεθνών τραπεζών που χρηματοδοτούν με δάνεια τα κόμματά τους. Είναι όμως η αιχμή του δόρατος η λαίλαπα ΝΔ-ΠαΣοΚ, που φέρει, όχι την μεγαλύτερη, αλλά την απόλυτη ευθύνη, γιά την κατάσταση του απολύτου χάους και της σκλαβιάς, όπου οδηγείται πλέον η πατρίδα μας, η ‘τέως’ ίσως Ελλάδα.
Διότι τι ήθος να περιμένει κανείς από την ελληνική κοινωνία, όταν το μόνο που έχει να αντιπαρατάξει κάθε μέλος της έναντι της κομματοκρατίας είναι η ανάγκη του; Είναι λοπόν είδηση το ότι κάποιο μέλος του ΠαΣοΚ λαλεί για λογαριασμό της ΝΔ και όλων των άλλων κομμάτων;
Αρκούν ελπίζω τα παραπάνω δύο παραδείγματα επί της υπαρκτής των ελληνικών ΜΜΕ προβληματικής. Υπάρχει όμως λύση;
Αν όντως η αρετή είναι γνώσι και η γνώσι είναι με την σειρά της πράξι, τότε η των ελληνικών ΜΜΕ προβληματική δεν είναι μόνον θέμα έλλειψης του ανθρωπίνου φαντασιακού, αλλά και έλλειψι επίσης της εφαρμογής στην πράξι του συστήματος αξιών του ελληνικού μας πολιτισμού. Τι φοβερό αλήθεια, τι τρομερό είναι το μαγαζάκι τούτο που ονομάζουμε ελληνικό πολιτισμό…
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, κάθε πελάτης που μπήκε μέσα άρπαξε ότι του γυάλισε, με βάσι φυσικά της δικές του πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Ό,τι μένει ακόμα μέσα, όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που εξακολουθούν να είναι σπαρταριστά, της ώρας, αποτελούν ένα ολάκαιρο ‘κοσμοσύστημα’, η άμεση και έμμεση προβολή στην πράξι του οποίου είναι ίσως η λύση γιά την τεράστια των ελληνικών ΜΜΕ προβληματικής.
Πάνω στα ράφια του λοιπόν, το μαγαζάκι μας διαθέτει ακόμα, γιά παράδειγμα, την επιδίωξη της αριστείας (ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ), πάνω στους 4 πυλώνες του ελληνικού μας κοσμοσυστήματος: αγαθόν (good), αλήθεια (truth), αφθονία (plenty) and αισθητική (aesthetics). Δεν τολμούν όμως να τα προωθούν όλα τούτα, τίποτα από όλα αυτά, τα ελληνικά ΜΜΕ, από φόβο ίσως, μην τυχόν και σπάσουν την ανία της ελληνικής κοινωνίας με την επαναφορά του πολιτικού έρωτα στον ελληνικό μας κόσμο.
Πρέπει να το κάνουν όμως, διότι γιά να επανέλθει το ελληνικό κοσμοσύστημα στα συγκαλά του, τα κριτήρια επιλογής και λειτουργίας ενός αυθεντικά ελληνικού πολιτικού συστήματος, μέσα από μία αυθεντικά ελληνική συνταγματική εθνοσυνέλευση, πρέπει να δημιουργηθούν από την συλλογική υπόσταση του ελληνικού μας κόσμου. Και είναι δουλειά των ελληνικών ΜΜΕ να προγραμματίσουν πολλούς μεγάλους γύρους στην έδρα του ελληνικού μας κοσμοσυστήματος.
Ίσως εκεί μπορούμε να βρούμε τα ελλείποντα κομμάτια που απαιτεί η επιστροφή του πολιτικού έρωτα στον ελληνικό μας κόσμο. Και να, ορίστε μία καλή αρχή γιά έναν μεγάλο, γεμάτον ερωτικά πλαγιάσματα γύρο: (α) (β)
ΥΓ: Στον μυθικό κόσμο της ‘Σταχτοπούτας’, η αποχή και η λευκή ψήφος θα ήταν ίσως η λύση στην πολιτική μας προβληματική. Στην χωρίς ηθική όμως, σκληρή πραγματικότητα της ήδη τέως Ελλάδος, η αποχή και η λευκή ψήφος είναι ακριβώς αυτά που θέλει το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της θεοκρατικής, δεσποτικής και στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, η οποία, εδώ και 190 χρόνια, με πολύ μικρά χρονικά διαλλείματα, καταδυναστεύει την πατρίδα μας την Ελλάδα.
ΟΧΙ λοιπόν στην αποχή. Αγώνας χρειάζεται τεράστιος γιά να ενωθούν σε έναν και μόνον ένα πολιτικό φορέα, όλα τα πατριωτικά μας κινημάτα, γιά μία αυθεντικά ελληνική συνταγματική εθνοσυνέλευση, που θα ξεριζώσει το νυν άκρως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της συμφοράς
