Του Γεωργίου Ε. ΣέκερηΚουτσά-στραβά και κάπως συρόμενη, η Ευρωπαϊκή Ένωση έπραξε το χρέος της. Η επικειμένη χρεοκοπία της χώρας μας απετράπη. Και συνακόλουθα μας παρέχεται η δυνατότητα να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία μας. Απλώς η δυνατότητα, όμως. Η οικονομική μας ανάκαμψη δεν θα επιτευχθεί, ειμή μόνον αν υλοποιηθούν εγκαίρως οι επιβαλλόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις – η έγκριση, άλλωστε, των οποίων από τη Βουλή αποτέλεσε καθοριστική προϋπόθεση για την παροχή της κοινοτικής στήριξης.
Θα αρθεί όμως το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο ύψος των περιστάσεων; Οι οιωνοί δεν είναι ενθαρρυντικοί. Η κυβέρνηση πάσχει καταφανώς από ασθενή ηγεσία, εμφύλιες διαμάχες και συντεχνιακές εξαρτήσεις. Η αξιωματική αντιπολίτευση, ακράτως λαϊκίζουσα και με ηγετική ομάδα αμφισβητήσιμης ποιότητας, δύσκολα πείθει ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα. Οι δε λοιπές συνιστώσες του πολιτικού μας «συστήματος», έχοντας ως κύριο μέλημα την εκλογική τους επιβίωση, περιορίζονται κατ’ ουσίαν σε ρόλο καιροσκόπων σχολιαστών. Με αρκετούς από τους «μικρούς» αυτούς να προσβλέπουν και στην εξασφάλιση μεριδίου κυβερνητικής εξουσίας ως «τσόντα» ενός εκ των δύο «μεγάλων».
Η κυριότερη όμως πηγή ανησυχίας για το μέλλον των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών είναι η επεκτεινόμενη αναρχία – η εκ συστήματος από τους για οποιοδήποτε λόγο δυσαρεστημένους επιδεικτική παραβίαση του νόμου, με την ανοχή των κρατικών οργάνων και συχνά και με την έμμεση ή και την κατάφωρη ενθάρρυνση από πολιτικά πρόσωπα ή και κόμματα. Η εντεινόμενη δε αυτή ανομία δεν εγκυμονεί μόνο μείζονες κινδύνους για την υλοποίηση ενός ανορθωτικού οικονομικού προγράμματος. Πλήττει ευθέως και την ίδια την έννοια της έννομης τάξης – και δη σε μία κοινωνία, η οποία ουδέποτε την εμπέδωσε πλήρως.
Από τους αυθαίρετους αποκλεισμούς δρόμων, πλατειών, λιμένων και αεροδρομίων, τις καταλήψεις αρχαιολογικών χώρων, και την άρνηση καταβολής διοδίων από οργανωμένες μειονότητες έως την αθλιότητα του λεγόμενου «πανεπιστημιακού ασύλου» και την κεκηρυγμένη άρνηση πρυτανικών αρχών να σεβαστούν τη νομιμότητα, η χώρα δείχνει να υποκύπτει συν τω χρόνω στον νόμο της ζούγκλας. Με θύμα, όχι μόνο την οικονομία της και τις ευρωπαϊκές της προοπτικές, αλλά και την εθνική της ισχύ και διεθνή θέση γενικότερα. Και πιθανότατα και την ομαλότητα της πολιτικής της ζωής.
