του Λάμπρου ΚαλαρρύτηΠαρότι ούτε οι ΗΠΑ ούτε το Ισραήλ επιθυμούν οριστική και πλήρη ρήξη με την Τουρκία, πλήρης αποκατάσταση εμπιστοσύνης είναι δύσκολη και ως εκ τούτου οι δυνατότητες που προσφέρονται στην Ελλάδα είναι προφανείς. Αν αναλογιστεί κάποιος ότι για αρκετά χρόνια το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ είχε αναλάβει την προώθηση των τουρκικών θέσεων, κάνοντας την Ελλάδα να περάσει δύσκολες στιγμές, και τώρα ο Ισραηλινός πρωθυπουργός αποκαλείται από τον Τύπο της χώρας του « λομπίστας της Ελλάδας», ενώ οι ηγεσίες της ελληνικής και της ισραηλινής ομογένειας στην Ουάσιγκτον συνεργάζονται πλέον στενά, μπορεί να αντιληφθεί ότι πολλά έχουν αλλάξει. Ο εντοπισμός, δε, των σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στις ΑΟΖ Ισραήλ και Κύπρου και η ανάγκη χάραξης και διαχείρισης των σχετικών ενεργειακών οδών δημιουργεί προϋποθέσεις για να «κουμπώσει» το σχήμα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, με δεδομένο το άμεσο αμερικανικό ενδιαφέρον για το σχεδιασμό. Οι ΗΠΑ αναζητούν τρόπο να αναπληρώσουν το έλλειμμα αξιοπιστίας της Τουρκίας και να καλύψουν τα διπλωματικά, στρατηγικά και αμυντικά κενά.Δυνητικά, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα έχει περιθώρια να διεκδικήσει ρόλο που θα της επιτρέψει να προωθήσει από καλύτερη θέση και να εντάξει στο αναδυόμενο τοπίο μία σειρά θεμάτων υψηλού εθνικού συμφέροντος: τη χάραξη της ΑΟΖ που θα δρομολογήσει αφενός την έναρξη ερευνών για κοιτάσματα υδρογονανθράκων σε περιοχές αυξημένου ενδιαφέροντος, αφετέρου την ενοποίηση των θαλάσσιων οικονομικών ζωνών Ελλάδας – Κύπρου.
Την επέκταση των χωρικών υδάτων. Την ενίσχυση της ασφάλειας της Κύπρου λόγω της μελλοντικής διέλευσης των αγωγών και της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – Ισραήλ. Την αμυντική αναβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία κάποια στιγμή, αναλόγως και της εξέλιξης των διαπραγματεύσεων, πρέπει να εξετάσει την ανάπτυξη πολεμικής αεροπορίας και ναυτικού.Είναι παγκοσμίως παράδοξο ένα κράτος που βρίσκεται σε μία τόσο σημαντική γεωπολιτικά θέση, στην τομή τριών ηπείρων, «ελέγχοντας» κρίσιμα περάσματα, εν μέσω ενεργειακών κοιτασμάτων, με τη μισή επικράτειά του υπό στρατιωτική κατοχή και με ενεργό απειλή ασφαλείας, να μην έχει πλήρως ανεπτυγμένες Ενοπλες Δυνάμεις. Αυτό βέβαια είναι δύσκολο να γίνει με κυβέρνηση Χριστόφια στην Κύπρο και Παπανδρέου εδώ. Οι Αμερικανοί, κατά την επίσκεψη της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον στην Αθήνα, έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τα ενεργειακά θέματα της περιοχής και συζήτησαν εκτενώς με την ελληνική πλευρά, γεγονός που αποτελεί μία ακόμα ένδειξη ότι το «παιχνίδι» ανοίγει.
Το ερώτημα είναι πώς θα το χειριστεί η Αθήνα, η οποία, παρά την προνομιακή γεωγραφική θέση της, επί χρόνια συμπεριφέρεται φοβικά, κυρίως ως «καταναλωτής ασφαλείας», με αποτέλεσμα να θεωρείται δεδομένη και οποιαδήποτε απόπειρα μεταβολής αυτής της συμπεριφοράς να ξενίζει και να προκαλεί αντιδράσεις από «καλομαθημένους» συμμάχους. Το ζήσαμε έντονα τα προηγούμενα χρόνια. Εν αντιθέσει με την Τουρκία, όπου η εντελώς αντίθετη συμπεριφορά θεωρείται φυσιολογική.Η νέα παρτίδα «πόκερ» στην περιοχή έχει ξεκινήσει. Δύο πράγματα είναι δεδομένα: Ότι θα υπάρχουν μπλόφες και σημαδεμένα χαρτιά. Η Ελλάδα έχει καλό φύλλο από χέρι, ο μεγάλος γκρουπιέρης, όμως, πριν μοιράσει τα υπόλοιπα φύλλα περιμένει να δει τα πονταρίσματα για να δει ποιος είναι παίκτης και τι είδους. Μένει να διαπιστωθεί αν η ελληνική πλευρά θα πάει πάσο και αυτή τη φορά, αφήνοντας την κάβα της και το τραπέζι στους άλλους.
