Του Μάνου Οικονομίδη
Η Συμφωνία των Βρυξελλών, που βάζει τέλος στα σενάρια χρεοκοπίας της Ελλάδας και διασφαλίζει τη νομισματική και κατ’ επέκταση την πολιτική σταθερότητα της Ευρώπης για τα επόμενα χρόνια, εμπεριέχει και μια δεύτερη ανάγνωση: Για ποιο λόγο όλα αυτά άργησαν τόσο πολύ.
Αν η Συμφωνία της Πέμπτης είχε δρομολογηθεί προτού ο Γιώργος Παπανδρέου υπογράψει την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, με το Μνημόνιο Ι, προφανώς δεν θα είχαμε οδηγηθεί σε τόσο ακραίες συνθήκες.
Και πριν προστρέξουμε στο Μνημόνιο Ι, η Κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός έχασαν δραματικά πολύτιμο χρόνο, «κλώτσησαν» τυχόν εναλλακτικές που βρέθηκαν μπροστά τους, όπως από τη Ρωσία και την Κίνα, και υποβάθμισαν το brand name που λέγεται Ελλάδα.
Αν αντί για το Μνημόνιο, πέρσι τέτοια εποχή, η Ευρώπη είχε δείξει την ίδια αποφασιστικότητα και οραματική αλληλεγγύη, η καθημερινότητα των Ελλήνων θα ήταν πιο εύκολη, η ευρωζώνη θα είχε σταθεί στα πόδια της με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, και η ήπειρός μας θα είχε συμβάλλει καθοριστικά στην επιχείρηση ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας, και της υπέρβασης από την κρίση που βιώνουμε μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Και το ερώτημα που μπορεί να ξεκλειδώσει το μέλλον μας, όπως και να… ξεσκονίσει το τοπίο γύρω από το ποιοι πραγματικά ευθύνονται για το εθνικό και ευρωπαϊκό αδιέξοδο που ζούμε, είναι το… μήπως κάποιοι δεν ήθελαν να δοθεί λύση από πέρσι. Για να φτάσουμε στο… μη παρέκει. Και εν τω μεταξύ, οι ίδιοι κάποιοι να κερδοσκοπούν ανενόχλητοι, αφαιρώντας στιγμές από το κοινό μέλλον μας…
