Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ο Νίκος (Φωτόπουλος) του ΠΑΣΟΚ… Ο Θύμιος (Λυμπερόπουλος) της Νέας Δημοκρατίας. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, οι συνδικαλιστές της σύγχρονης Ελλάδας σε πληγώνουν. Κυρίως επειδή μετέτρεψαν τη δήθεν υπεράσπιση των δικαιωμάτων των συναδέλφων τους σε σύμβαση εργασίας… αορίστου χρόνου, με την καρέκλα του συνδικαλιστή.
Ακόμη χειρότερα, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών καταβολών και των κομματικών προτιμήσεών των συνδικαλιστών από διάφορους κλάδους εργασίας, και όχι μόνο των δυο παραπάνω, είναι δύσκολο να τους ξεχωρίσεις. Επειδή για εκείνους, ο συνδικαλισμός, και μάλιστα ο κακώς εννοούμενος βρίσκεται πάνω από όλα. Ενίοτε, πάνω και από την Ελλάδα.
Η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και οι επαγγελματίες οδηγοί ταξί είναι δυο από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις κοινωνικού αυτοματισμού που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Ή μάλλον, ζούμε σταθερά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Για όλα φταίει εκείνη η θυελλώδης αποστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», έλεγε ο πολιτικός που ταύτισε το όνομά του με μια Αλλαγή που έμεινε μονάχα στα χαρτιά και τα λόγια. Και οι συνδικαλιστές… τον πήραν τοις μετρητοίς.
Το συνδικαλιστικό κίνημα ξεκίνησε με άλλες προδιαγραφές. Η κατάληξή του ωστόσο είναι τραγική. Δεν υπερασπίζεται πλέον τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τα υπονομεύει. Δεν προωθεί την κοινωνική συνοχή και συστράτευση. Διανοίγει θύλακες εντάσεων ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες.
Πάνω απ’ όλα, βάζει τα «θέλω» των συνδικαλιστών, απέναντι στην κοινή λογική. Απέναντι στο μέλλον της Ελλάδας. Απέναντι στις απαιτήσεις της εποχής και τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.
Να λοιπόν ένα ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί στο επικείμενο δημοψήφισμα: Να καταργηθεί ή όχι ο συνδικαλισμός; Βάζουμε στοίχημα για τη μαζικότητα της απάντησης;
