Στο προσκήνιο και πάλι η επικαιροποίηση της συμφωνίας Σημίτη-Ντεμιράλ στην Μαδρίτη.
Δημοσίευση στο estianews.gr
Γιατί ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος προειδοποίησε χθές στήν Σχολή Ἐθνικῆς Ἀμύνης νά μήν ἀναγνωρίσει ἡ Ἑλλάς «ζωτικά καί νόμιμα συμφέροντα» τῆς Τουρκίας στό Αἰγαῖο καί τήν «Μαδρίτη 2» – Ὁ ρόλος τοῦ Καγκελλαρίου Σόλτς καί οἱ συναντήσεις του στό Βερολῖνο – Ὄχι στήν μείωση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, ἐπανέλαβε ὁ κ. Νῖκος Δένδιας
ΣΕ ΠΛΗΡΗ ἐξέλιξη εὑρίσκονται ἰσχυρές παρασκηνιακές διεργασίες μεταξύ Ἑλλάδος – Τουρκίας, μέ μεσολαβητή τήν Γερμανία, καί μέ στόχο τήν ὑπογραφή συμφώνου μεταξύ τῶν κ.κ. Μητσοτάκη καί Ἐρντογάν. Στόχος τῶν πιέσεων αὐτῶν πού ἀπεκάλυψε χθές σέ ὁμιλία του στήν Σχολή Ἐθνικῆς Ἀμύνης ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος εἶναι ἡ ἐπικαιροποίησις τῆς συμφωνίας Σημίτη-Ντεμιράλ στήν Μαδρίτη.
Μέ αὐτήν ἀνεγνώρισε ἡ Ἑλλάς «νόμιμα καί ζωτικά συμφέροντα τῆς Τουρκίας στό Αἰγαῖο.» Τώρα, σύμφωνα μέ τίς ἴδιες πληροφορίες, τό θέμα θά τεθεῖ μέ ἔνταση στίς ἐπικείμενες συναντήσεις Σόλτς – Μητσοτάκη καί Σόλτς – Ἐρντογάν στό Βερολῖνο. Κατά μίαν ἐκδοχή θά ἀναγνωρίζονται καί ζωτικά συμφέροντα τῆς Τουρκίας, ἐκτός ἀπό τό Αἰγαῖο, καί στήν Ἀνατολική Μεσόγειο. Ἡ σχετική προεργασία γιά τό Σύμφωνο εἶχε γίνει ὅταν εἶχαν συναντηθεῖ μυστικά στό Βερολῖνο οἱ ἐκπρόσωποι τῶν δύο ἡγετῶν, οἱ κ. Ἑλένη Σουρανῆ καί Ἰμπραήμ Καλίν.
Ἔχοντας πληρέστερη ἐνημέρωση γιά τά γεγονότα ἀλλά καί τίς συνθῆκες πού διαμορφώνονται, ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος ἀπηύθυνε προειδοποίηση ὅτι εἶναι ἀδιανόητο νά προβοῦμε στήν ἐλαχίστη ὑποχώρηση ὡς πρός αὐτά πού μᾶς διασφαλίζει τό διεθνές δίκαιο ἐνῷ χαρακτηρίζει «ἀτυχέστατη» τήν φρασεολογία τῆς Συμφωνίας τῆς Μαδρίτης.
Εἰδικώτερα, ὁ κ. Παυλόπουλος ὁμίλησε κατά τήν διάρκεια ἡμερίδος πού ἐπραγματοποιήθη στήν Σχολή Ἐθνικῆς Ἀμύνης μέ θέμα τά 100 χρόνια ἀπό τῆς ὑπογραφῆς τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης.
Ἐπέλεξε ὡς θέμα τήν «προκλητική παραβατικότητα τῆς Τουρκίας» στό πλαίσιο τοῦ ὁποίου ἀνεφέρθη στόν σημερινό προφανῆ στόχο τῆς Ἀγκύρας, τήν ἐπάνοδο στά δεδομένα τῆς Μαδρίτης, προφανῶς μέ μιά «Μαδρίτη 2» πρός τήν ὑπογραφή τῆς ὁποίας ἐξωθεῖται ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις. Εἶπε συγκεκριμένα:
«Εἶναι προφανές ὅτι σέ ὁποιαδήποτε φάση διαπραγμάτευσης μέ τήν Τουρκία εἶναι ἀδιανόητο νά προβοῦμε ἔστω καί στήν ἐλάχιστη ὑποχώρηση σέ ὅ,τι ἀφορᾶ ἐκεῖνα πού μᾶς διασφαλίζει, στό ἀκέραιο, τό Διεθνές καί τό Εὐρωπαϊκό Δίκαιο. Πολλῷ μᾶλλον σήμερα, ὅταν ὁ στόχος τῆς Τουρκίας εἶναι προφανής: Ἐπαναφορά στήν ἀτυχέστατη –κατά τήν ἐπιεικέστερη ἐκδοχή– “φρασεολογία” τῆς Συμφωνίας τῆς Μαδρίτης, τοῦ Ἰουλίου 1997, ἡ ὁποία ὑπογράφηκε μεταξύ Κ. Σημίτη καί Σ. Ντεμιρέλ. Ἦταν ἡ συμφωνία πού ἀναγνώριζε, δυστυχῶς, “νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα καί ἐνδιαφέροντα πού ἔχουν μεγάλη σημασία γιά τήν ἀσφάλεια καί τήν ἐθνική κυριαρχία” τῆς Τουρκίας στό Αἰγαῖο καί τῆς “ἄνοιξε τόν δρόμο”, προκειμένου νά κάνει λόγο γιά “γκρίζες ζῶνες” στό Αἰγαῖο».
Ὁ κ. Παυλόπουλος ἐπισημαίνει ὅτι ἡ δυσχερής αὐτή γιά τήν Ἑλλάδα κατάστασις ἔχει ἀνατραπεῖ ὑπογραμμίζοντας: «Τό ἐπώδυνο αὐτό ὀλίσθημα τῆς Ἐξωτερικῆς μας Πολιτικῆς ἀκυρώθηκε, de jure καί de facto, κατ’ ἐξοχήν ἀπό τήν Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλῆ ἀλλά καί κατά τήν διάρκεια τῆς Προεδρίας μου, πρωτίστως δέ κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ταγίπ Ἐρντογάν στήν Ἀθήνα, τήν 7η Δεκεμβρίου 2017. Θέλω νά πιστεύω ὅτι τό μεῖζον αὐτό “κεκτημένο” τῆς Ἐξωτερικῆς μας Πολιτικῆς δέν θά τεθεῖ, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, ὑπό διακινδύνευση σήμερα καί στό μέλλον».
Νά σημειωθεῖ ὅτι κατά τήν ἐναρκτήρια ὁμιλία του στήν ἴδια ἡμερίδα, ὁ ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Νῖκος Δένδιας ἐπανέλαβε τήν γνωστή θέση του περί ἐθνικῆς κυριαρχίας καί κυριαρχικῶν δικαιωμάτων. Ἁπλά καί καθαρά ἐτόνισε: «Ζητήματα ἐθνικῆς κυριαρχίας δέν μποροῦν νά εἶναι ἀντικείμενο διαλόγου οἱασδήποτε χώρας». Ὡς πρός τόν διάλογο αὐτόν καθ’ ἑαυτόν δέ, ἐπεσήμανε:
«Διάλογος δέν νοεῖται ἄνευ ὁρίων, δέν νοεῖται ἐκτός οἱουδήποτε πλαισίου. Οἱ συζητήσεις μεταξύ κρατῶν δέν συνιστοῦν φιλοσοφικές ἀναζητήσεις ἤ ἀναζητήσεις ἐν κενῷ δικαίου. Ὁποιαδήποτε συζήτηση μεταξύ τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Τουρκίας καί ὁποιαδήποτε σοβαρή ἐλπίδα γιά ἕνα νέο κεφάλαιο στίς σχέσεις μας, 100 χρόνια μετά τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης, θά πρέπει νά λάβει ὑπόψη ὅτι ὁ διάλογος αὐτός πρέπει νά θεωρεῖ ἀπολύτως δεδομένες τίς προβλέψεις τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης, ὅπως ἐπίσης καί τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου τῆς Θάλασσας».
Πέραν ὅμως ἀπό τίς ἀναφορές στά ζητήματα τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καί τούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ ἡ παροῦσα συγκυρία, ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας προέβη σέ σημαντικές τοποθετήσεις ὅσον ἀφορᾶ στήν μειονότητα τῆς Θράκης, τόν διορισμό τῶν μουφτήδων καί τά αἰτήματα γιά ἀναγνώριση συλλόγων πού φέρουν τήν ἐπωνυμία «τουρκική», ζητήματα τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τήν αἰχμή τῶν τουρκικῶν διεκδικήσεων εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος. Ἐπισημαίνει λοιπόν γιά τόν διορισμό τῶν μουφτήδων: «Κατά τό Σύνταγμα ἐκλογή τοῦ Μουφτῆ ἀπό ἕνα εἶδος “λαϊκῆς βάσης” δέν εἶναι ἐπιτρεπτή. Οἱ δέ περί τοῦ ἀντιθέτου ἰσχυρισμοί τῆς Τουρκίας εἶναι παντελῶς αὐθαίρετοι –ἄς μήν παραβλέπεται τό γεγονός ὅτι οὔτε στήν ἴδια τήν Τουρκία ὑπάρχει ὀργανωμένο καθεστώς ἐκλογῆς Μουφτῆ– πρᾶγμα τό ὁποῖο σημαίνει, αὐτοθρόως, ὅτι οἱ “ἐκλεγμένοι μουφτῆδες” στήν Ἑλληνική Θράκη δροῦν παρανόμως, ἤτοι ἐκτός τῶν ρυθμίσεων τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος καί τῆς ἐκτελεστικῆς του νομοθεσίας, καί ἑπομένως δέν ἀναγνωρίζονται ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος. Ἐπί πλέον, οἱ ἰσχυρισμοί τῆς Τουρκίας ὅτι ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά προβεῖ, ὡς πρός τόν Μουφτῆ, σέ πλήρη διαχωρισμό μεταξύ “θρησκευτικοῦ λειτουργοῦ” καί “ἱεροδίκη”, ὄχι μόνο συνιστοῦν ὠμή καί παράνομη ἐπέμβαση στό ἐσωτερικό τῆς Ἑλληνικῆς Ἔννομης Τάξης καί, κατά συνέπεια, στίς ἁρμοδιότητες τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Ἀλλά, ἐπιπροσθέτως, τυχόν ἀποδοχή τους θά ὁδηγοῦσε σέ πλήρη σύγχυση ὡς πρός τίς ἁρμοδιότητες τοῦ Μουφτῆ, ἡ ὁποία θ’ ἀπέβαινε εἰς βάρος αὐτοῦ τούτου τοῦ κοινοῦ αἰσθήματος τῆς Μουσουλμανικῆς Μειονότητας στήν Ἑλληνική Θράκη, μέ ὅ,τι αὐτό θά μποροῦσε νά συνεπάγεται γιά τήν εἰρηνική διαβίωση στό ἐσωτερικό τῆς Μειονότητας.
Αὐτή δέ ἡ τελευταία διαπίστωση καθιστᾶ ἀκόμη πιό ὕποπτη τήν ἐμμονή τῆς Τουρκίας σέ τέτοιες, παντελῶς ἀβάσιμες, αἰτιάσεις, ὅταν μάλιστα ὑπό τό σημερινό καθεστώς τοῦ Μουφτῆ ἡ κοινωνική ζωή τῆς Μουσουλμανικῆς Μειονότητας στήν Ἑλληνική Θράκη εἶναι ἀπολύτως ὁμαλή καί ἁρμονική, παρά τά κατά καιρούς θρασύτατα καί ἐντελῶς παράνομα “ἀπονενοημένα διαβήματα” τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν καί τῶν “φερέφωνών” τους κυρίως ἐντός τοῦ τουρκικοῦ Προξενείου Κομοτηνῆς».
Τέλος, ὅσον ἀφορᾶ στίς ἑνώσεις πού προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν οἱ Τοῦρκοι στήν Θράκη προσφεύγοντας καί σέ εὐρωπαϊκά δικαστήρια, ὁ κ. Παυλόπουλος τεκμηριώνει νομικῶς τίς ἑλληνικές θέσεις: «Κατά πρῶτο λόγο τό δικαστήριο θά λάβει ὑπόψη του ὅτι οἱ κάθε εἴδους ἁρμόδιες Ἑλληνικές ἀρχές, κατά τήν ἐξέταση τῶν αἰτήσεων καί γιά τήν σύσταση τέτοιων ἑνώσεων, νομιμοποιοῦνται ἀλλά καί ὑποχρεοῦνται νά ἐλέγξουν, φυσικά μέ εἰδικῶς αἰτιολογημένη κρίση, ἄν καί κατά πόσον οἱ αἰτήσεις αὐτές εἶναι σύμφωνες καί μέ τίς διατάξεις τοῦ ἐδ. α΄ τῆς παρ. 2 τοῦ ἄρθρου 11 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, κατά τίς ὁποῖες: “Ἡ ἄσκησις τῶν δικαιωμάτων τούτων δέν ἐπιτρέπεται νά ὑπαχθῇ εἰς ἑτέρους περιορισμούς πέραν τῶν ὑπό τοῦ νόμου προβλεπομένων καί ἀποτελούντων ἀναγκαῖα μέτρα ἐν δημοκρατικῇ κοινωνίᾳ, διά τήν ἐθνικήν ἀσφάλειαν, τήν δημοσίαν ἀσφάλειαν, τήν προάσπισιν τῆς τάξεως καί πρόληψιν τοῦ ἐγκλήματος, τήν προστασίαν τῆς ὑγείας καί τῆς ἠθικῆς, ἤ τήν προστασίαν τῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν τῶν τρίτων».
