Η θέση της Ελλάδας στον πολυπολικό κόσμο: Η επικοινωνία με την Ανατολή και η Δυτική ταυτότητα.
Γράφει ο Χρήστος Πετράκος, Δικηγόρος/ Αν. Συντονιστής Ανατολικής Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ,
Η Ανατολική, βόρεια ή νότια, Μεσόγειος παραμένει εσαεί ένας χώρος ενέργειας λες και επενεργούν στους λαούς της οι δυνάμεις των τεκτονικών πλακών Αφρικής και Ευρώπης. Έτσι, εκτός από πολιτισμούς, παράγει και εντάσεις που οι διακυμάνσεις τους μοιάζουν με ηφαίστεια ενεργά που άλλοτε “ξεκουράζονται” και άλλοτε καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους με την “λάβα” τους, την λάβα των όπλων και του πολέμου. Δυστυχώς για τους λαούς της Ανατολικής Μεσόγειου η “Κτηματογράφηση” δεν έχει οριστικοποιηθεί και εξακολουθούν να υπάρχουν περιθώρια διεκδικήσεων. Σε αυτό το περιβάλλον ανταγωνίζονται Αρχαίοι και νεότεροι Λαοί. Δύο τέτοια εκπρόσωποι τους είναι η Ελλάδα και η Τουρκία. Ύστερα από δεκαετίες εγκαταβίωσης και των δύο σε μια διπολική ή μονοπολική πραγματικότητα που βρήκε όμως και τις δύο από την ίδια πλευρά, η σύγχρονη πολυπολική πραγματικότητα βρίσκει τα συμφέροντα τους να πατούν σε περισσότερες βάρκες. Η Τουρκία έχει επιλέξει να μην ταυτίζει πλέον τα συμφέροντα της με την Βορειοατλαντική Συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Ένωση επιλέγοντας να τα παζαρεύει ταυτόχρονα με περισσότερους παράγοντες. Η Τουρκία δεν αρκείται πλέον, καλώς ή κακώς, να βλέπει μόνο στη κατεύθυνση της Δύσης και των κατεστημένων παγκόσμιων παραγόντων. Η Τουρκία επέλεξε να διεκδικεί ταυτόχρονα συμφέροντα και συνεργασίες με του νέους ανερχόμενους πόλους στην παγκόσμια σκακιέρα σε ένα σιμουλτανέ παιχνίδι χωρίς να προσφέρει αποκλειστικότητα πλέον σε κανέναν. Η Ιστορία του μέλλοντος θα δείξει την σοφία των επιλογών της. Αυτό που σίγουρα είναι ξεκάθαρο από τώρα είναι η έκταση των δυνατοτήτων της ως αποτέλεσμα του μεγέθους και της θέσης της. Είναι οι ίδιες κατ’ αναλογία δυνάμεις που στο παρελθόν διαμόρφωσαν την δύναμη και παγκόσμια θέση της προκατόχου της σύγχρονης Τουρκίας, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σε αυτό το περιβάλλον και με αυτόν τον άμεσο γείτονα η Ελλάδα καλείται να διαμορφώσει τις επιλογές της.
Ήδη από το 1980 η Ελλάδα αποτέλεσε το 10ο μέλος της τότε ΕΟΚ, πλέον Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σαράντα τρία χρόνια μετά και όσο και αν το Ευρωπαϊκό επίπεδο αντιλήψεων για την θεσμική λειτουργία του Κράτους και της Πολιτικής παραμένει ζητούμενο δεν αμφισβητείται πια ο Δυτικός προσανατολισμός του πολιτισμού μας. Ένας προσανατολισμός αυτονόητος και προϋπάρχων της σύγχρονης Ελλάδας αφού τον φέρει στο ιστορικό της DNA ως προϊόν της, τις βάσεις της Δημοκρατίας και της Διαλεκτικής οι οποίες διαμόρφωσαν τον σύγχρονο Δυτικό κόσμο και πολιτισμό. Την Ελλάδα το μόνο που την αποπροσανατολίζει συμπεριφορικά προς την Ευρώπη και τις ΗΠΑ είναι η ανωριμότητα της λειτουργίας της οικονομίας της με τον “αδύναμο” ανταγωνισμό που καθορίζουν οι ομάδες συμφερόντων που την ελέγχουν. Αν και το μέγεθος της Ελλάδας μεγεθύνεται από την παγκόσμια παρουσία της ομογένειας και της ναυτιλίας, παρ’ όλα αυτά, τα μεγέθη της, η θέση της αλλά κυρίως η ηθική της, δεν της επιτρέπουν ούτε να απειλεί ούτε να τραμπουκίζει την οικογένεια στην οποία ανήκει προκειμένου να αποσπά οφέλη που δεν της αναλογούν παραμόνο την ασφάλεια που δικαιούται. Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ διαταράσσεται μόνο από από τον “παραλογισμό” της Τουρκίας να διεκδικεί μέρος από αυτό που δεν της ανήκει στα πλαίσια της εκμετάλλευσης του νέου πολυπαραγοντικού κόσμου. Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και θα βρίσκεται για πάντα με σταθερότητα μέσα στην κοινή οικογένεια του Δυτικού Πολιτισμού σε μία περιοχή που δεν χαρακτηρίζεται από σταθερότητα σε αξίες και συλλογικότητες. Είναι ευθύνη της Ευρώπης και των ΗΠΑ να εκμεταλλευτούν και να στηρίξουν το Ελληνικό προνόμιο της επικοινωνίας με όλους τους λαούς της περιοχής από μία ξεκάθαρη θέση και όχι στη βάση των μεταβαλλόμενων συμφερόντων και τακτικών. Αν και μπροστά μας να ανοίγεται ένας πολυπολικός κόσμος την θέση μας σε αυτόν θα την βρούμε με σταθερότητα δίπλα στους φυσικούς μας συμμάχους, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη
