Περί ἐκλογῶν, τοξικότητος καί ἐπικοινωνιολόγων.
Γράφει ο Δημήτρης Καπράνος,
Ὁδεύουμε, λοιπόν, πρός μία λίαν τοξική (ὅρος τῆς ἐποχῆς) προεκλογική περίοδο.
Ἤδη ὁ ἀρχηγός τῆς Ἀντιπολιτεύσεως ἔγινε …χειμερινός κολυμβητής καί ὁ Πρωθυπουργός, ὅπου νά ’ναι, θά πάει γιά μάουντεν-μπάικ στήν Πάρνηθα. Σκηνές εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς προπαγάνδας, τίς ὁποῖες προτείνουν οἱ «εἰδικοί», οἱ ὁποῖοι πλασσάρονται ὑπό τόν νεφελώδη τίτλο τοῦ «ἐπικοινωνιολόγου».
Τήν ἔχω ζήσει αὐτήν τήν ἐμπειρία, ὅταν, πρό ἐτῶν, μετεῖχα –καί ὡς ὑποψήφιος– στήν ὁμάδα ὑποψηφίου δημάρχου τῆς πόλεώς μας, στόν ὁποῖο προσπαθοῦσα νά περάσω πράγματα πού δέν γνώριζε καί πού, κατά τήν γνώμη μου, ἔπρεπε νά μάθει.
Κάποια στιγμή, ὅμως, ἦλθαν ἀπό τά κεντρικά οἱ ἐπικοινωνιολόγοι. Καί τότε διαπίστωσα ὅτι δέν τούς ἐνδιέφερε τόσο ὁ ὑποψήφιος ἤ τό τελικό ἀποτέλεσμα ὅσο μόνον «ἡ δουλειά τους», δηλαδή ὁρισμένες ντιρεκτίβες, τίς ὁποῖες ἀκολουθοῦσαν, ἀσχέτως πρός τόν χαρακτῆρα τοῦ πελάτη τους, ἀλλά καί πρός τίς συνήθειες τῶν ψηφοφόρων τῆς πόλεως στήν ὁποία ἐκεῖνος εἶχε ἐκτεθεῖ! Τοῦ ἔδιναν νά μάθει κάποιες σχοινοτενεῖς ἐκφράσεις, τοῦ συνιστοῦσαν νά κατηγορεῖ μέ βαρειές ἐκφράσεις τόν ἀντίπαλό του, σέ ἀντίθεση μέ τίς λίγες κουβέντες καί σωστές πού εἶχα συστήσει ἐγώ. Τίς περισσότερες φορές μπέρδευε τά λόγια του, καθώς ἐκεῖνα πού προσπαθοῦσαν νά τοῦ μάθουν δέν ταίριαζαν μέ τό ὕφος καί τόν χαρακτῆρά του. Ἔκανα πίσω, ὅμως, καθώς οἱ ἐπικοινωνιολόγοι εἶχαν ἔλθει ἀπό πάνω…
Νομίζω ὅτι ἡ τοξικότητα τήν ὁποία ἀπολαμβάνουμε ἤδη, μέ ἀντεγκλήσεις καί βαρειές ἐκφράσεις, εἶναι μᾶλλον προϊόν τῶν «ἐπικοινωνιακῶν ἐπιτελείων», τά ὁποῖα ἔχουν –προφανῶς– καταλήξει στό συμπέρασμα, ὅτι οἱ κραυγές εἶναι ἡ ἐνδεικνυόμενη λύση, ὅταν δέν ὑπάρχουν ἐπιχειρήματα…
Ἐπιστρέφω, ὅμως, σέ ἐκεῖνα πού ἄρχισα νά ἀφηγοῦμαι. Κάποια στιγμή, λοιπόν, οἱ ἐπικοινωνιολόγοι εἶπαν στόν ὑποψήφιο νά δεῖ κάποιους ἐκδότες. Ἔτσι, τόν συνόδευσα στόν ἐκδότη μεγάλης φιλοκυβερνητικῆς ἀπογευματινῆς ἐφημερίδας, στήν ὁποία τότε ἐργαζόμουν. Μᾶς δέχθηκε μέ ἐγκαρδιότητα, μέ χαμόγελα καί ὑποσχέθηκε στόν ὑποψήφιο ὅτι «θά τόν βοηθήσει, ἀφοῦ τοῦ τό ζητᾶ καί ὁ συνεργάτης του.» Πράγματι, μέ τόν ἐκδότη μᾶς συνέδεε ἀμοιβαία ἐκτίμηση.
Ὅταν σηκωθήκαμε νά φύγουμε, μοῦ εἶπε «μεῖνε λίγο, νά ποῦμε κάτι γιά τήν ἐφημερίδα.» Ὁ ὑποψήφιος βγῆκε ἀπό τό γραφεῖο καί ὁ ἐκδότης μέ αἰφνιδίασε: «Μά, γιατί μετέχεις σέ μιά χαμένη ὑπόθεση;». «Μά, τί λέτε; Οἱ δημοσκοπήσεις μᾶς δίνουν ἑξῆντα καί πλέον τοῖς ἑκατό. Πῶς εἶναι χαμένη;» ἀπάντησα. «Ἄκου πού σοῦ λέω. Εἶναι ὅλα συμφωνημένα. Ἀθήνα καί Θεσσαλονίκη στήν δεξιά, ὁ Πειραιᾶς πάλι στό ΠΑΣΟΚ!» μοῦ ἀπαντᾶ.
Φυσικά δέν τόν πίστεψα, καθώς ὁ ὑποψήφιος τόν ὁποῖο στήριζα εἶχε τό χρῖσμα τοῦ κόμματος τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως, ἡ ὁποία τόν εἶχε ἐπιλέξει ἀπό τίς παραγωγικές τάξεις, καί συνέχισα νά τόν στηρίζω.
Καί ἐκεῖ πού ὅλα πήγαιναν κατ’ εὐχήν, ἐνεφανίσθη ἀντάρτης ὑποψήφιος ἀπό τήν παράταξη τῆς δεξιᾶς. Τότε κατάλαβα ὅτι ὁ ἐκδότης ἔλεγε τήν ἀλήθεια! Ἡ διάσπαση ἦταν ἀναπόφευκτη, καί ἡ ἐκλογή χάθηκε «στό νῆμα».
Προφανῶς, πολλοί πού στήριξαν τόν «ἀντάρτη» ψήφισαν στόν δεύτερο γῦρο τόν ὑποψήφιο τοῦ ΠΑΣΟΚ! Καί στίς ἑπόμενες δημοτικές ἐκλογές, ἡ δεξιά κατέβασε ὡς ὑποψήφιο δήμαρχο …τόν ἀντάρτη. Καί κέρδισε τόν Δῆμο!
