Τρικυμία εν κρανίω για τον πρωθυπουργό…-
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά,
Τελικά τι σόι υπουργείο είχε στο μυαλό του να δημιουργήσει ο Μητσοτάκης; Υπουργείο μάχιμο με στελέχη-τρεχαλατζήδες που θα οργώνουν την επικράτεια σε καθεστώς διαρκούς επιφυλακής για να μην επαναληφθούν φαινόμενα όπως αυτά που ζήσαμε τον περασμένο Αύγουστο και παλιότερα στο Μάτι και στη Μάνδρα; Ή υπουργείο επιτελικής… διανόησης που, ενώ ο τόπος καίγεται, θα συσκέπτεται για να στοχαστεί τα παγκόσμια προβλήματα της κλιματικής αλλαγής και το μέλλον του αργυροπελεκάνου στη Δοϊράνη;
Στην αρχή φάνηκε ότι επέλεξε την πρώτη εκδοχή βάζοντας στο τιμόνι έναν έμπειρο αξιωματικό που γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα, έχοντας διαχειριστεί καυτά προβλήματα σε δύσκολα μέτωπα. Κι όταν το σχέδιο ναυάγησε, έκανε στροφή 180 μοιρών και στράφηκε σε μια λύση «σαλονάτη», από αυτές που έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τις κρίσεις στα γραφεία, μέσα από τον παραμορφωτικό φακό, αλλά και τα παχυλά κονδύλια των ΜΚΟ… Από το «βατράχι» των ΟΥΚ, ο Κυριάκος κατέληξε σε ένα άλλο… προϊόν, ασπόνδυλο σαν τη μέδουσα και γλιτσερό σαν το σαλιγκάρι με σπουδαίες, όμως, αναρριχητικές ικανότητες από εκείνες που αποκτώνται μόνο στα ευρωπαϊκά σαλόνια των Βρυξελλών και αναδεικνύουν λαμπρές παραδουλεύτρες των Γερμανών σε ρόλο επιτρόπων. Ο Στυλιανίδης είναι μια κλασική περίπτωση ευρωγενίτσαρου. Με τη διαφορά ότι τον ενδοτισμό του τον «φωνάζει». Δεν κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες, όπως ο άλλος, ο δικός μας. Σε σημείο τέτοιο που κατάντησε ανυπόφορος ακόμη και για τον «μετριοπαθή» Ανα(ν)στασιάδη… Ο νέος υπουργός Πολιτικής Προστασίας, λοιπόν, είναι ένας φιλόδοξος Κύπριος οδοντίατρος που ξεκίνησε ως ταλαντούχος κυβερνητικός εκπρόσωπος και έχτισε καριέρα ως σημαιοφόρος του Σχεδίου Ανάν. Με το αζημίωτο, βεβαίως.
Πώς πληρώθηκε για αυτές του τις υπηρεσίες είναι γνωστό. Οταν υπήρχε ακόμη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, τα ίδια μέσα που σήμερα τον υμνούν ως «εξαιρετική επιλογή» τον είχαν ξεμπροστιάσει αποκαλύπτοντας ότι έκανε τον «ανιδιοτελή αγώνα» του εις βάρος του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου με την ευγενική χορηγία της αμερικανικής πρεσβείας. Στο τέλος αναγκάστηκε να το ομολογήσει και ο ίδιος. Από τον Αποστολάκη στον Στυλιανίδη, λοιπόν, μεσολαβούν δέκα βουνά δρόμος. Αλλά ας αφήσουμε κατά μέρος τις εθνομηδενιστικές απόψεις του Κυπρίου, που ενδόμυχα μπορεί να ασπάζονται και αυτοί που τον επέλεξαν. Για να σβήσεις μια φωτιά στο κάτω κάτω, δεν χρειάζεται να πουλήσεις το Καστελόριζο. Το ερώτημα είναι αν μπορεί αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει ιδέα από την ελληνική πραγματικότητα, τουλάχιστον έξω από τα οικοδομικά τετράγωνα του Συντάγματος και του Κολωνακίου, να ανταποκριθεί στις επιταγές του νέου επαγγέλματός του.
Ο Στυλιανίδης είναι καλός για να στήσει μια ημερίδα με θέμα την κλιματική αλλαγή, προσκαλώντας, ας πούμε, τον Αλ Γκορ, ο οποίος επίσης σιτίζεται από τέτοιου είδους «παγκόσμιες ανησυχίες», αλλά αμφιβάλλω αν θα θελήσει να φορέσει γαλότσες για να τρέξει στην πρώτη πλημμύρα. Μπορεί να μιλήσει με τεχνοκρατική επάρκεια για την απειλή του… Εμπολα στην Αφρική, αλλά διερωτώμαι αν γνωρίζει έστω και στοιχειωδώς το ανάγλυφο της ελληνικής υπαίθρου επί της οποίας θα κληθεί να διαχειριστεί φυσικές καταστροφές.
Ένας φίλος μου που γνωρίζει άριστα την κυπριακή πραγματικότητα διακινδύνευσε την πρόβλεψη ότι στο πρώτο… πανελλαδικό κράξιμο θα παραιτηθεί και θα φύγει τρέχοντας. Εγώ πιστεύω ότι τέτοιοι τύποι έχουν εκπαιδευτεί για να επιβιώνουν, βαφτίζοντας το φτύσιμο παροδική… βροχούλα. Θα δούμε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μητσοτάκης τελεί σε σύγχυση και μοναδικό κριτήριο πλέον των επιλογών του είναι η διάσωση, όχι των πολιτών, αλλά των εντυπώσεων, που έχουν αρχίσει πλέον να γκριζάρουν επικίνδυνα…
