Αντίστροφη μέτρηση

Η κυβέρνηση επιλέγει το χειρότερο τέλος της.-

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Οι αλλαγές και οι προσαρμογές που επιβάλει η εξέλιξη είναι αναγκαίες. Αλλά η υλοποίηση τους προϋποθέτει διάλογο, συνεννόηση σχεδιασμό με συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων και χρονοδιάγραμμα. Η βίαια επιβολή τους, θα καταλήξει στο τέλος όσων θα την επιχειρήσουν

H μητέρα όλων των προβλημάτων της χώρας σήμερα είναι η οικονομική κατάρρευση. Λόγω της πανδημίας, που επιδεινώθηκε με τους άστοχους χειρισμούς της κυβέρνησης. Αυτό το πρόβλημα θα αναδειχθεί, με όλες τις διαστάσεις του, μετά την πανδημία-που κάποια στιγμή θα υποχωρήσει.

Μαζί της θα υποχωρήσει και η ευχέρεια της κυβέρνησης να κρύβει την αλήθεια. Η «στήριξη» που παρέχει σε εργαζόμενους και επιχειρήσεις θα μετατραπεί σε βίαιη αξίωση να επιστρέψουν όσα «χορηγεί» ως δανεικά. Μαζί να πληρώσουν φόρους, εισφορές, δάνεια και άλλα χρέη που τώρα μετατίθενται.

Ιλιγγιώδη ποσά, αν προστεθούν σε όσα προϋπήρχαν. Με εφιαλτικές προοπτικές, αν ληφθεί υπόψη ότι η Ελλάδα παραμένει υπερχρεωμένη χώρα – υπό επιτήρηση – στη γωνία την περιμένουν οι περιορισμοί του Συμφώνου Σταθερότητας και των πρωτογενών πλεονασμάτων δεν θα τελούν επ΄ αόριστον σε αναβολή.

Με τη λήξη της πανδημίας πολλές επιχειρήσεις δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν. Πολλοί άνθρωποι δεν θα ξαναβρούν τη δουλειά τους, αφού μεταξύ των άλλων η «βίαιη» προσχώρηση στην τηλεργασία θα καταργήσει θέσεις εργασίας.

Οι μαθητές θα διαπιστώσουν ότι η γενιά τους καταδικάσθηκε σε υστέρηση μάθησης. Δικαιώματα και κατακτήσεις, θα έχουν εξαφανιστεί. Το επίπεδο ζωής θα χαμηλώσει- για τους περισσότερους.

Ενδεχομένως θα μπορεί κάποιος να πάρει πιστοποιητικό γεννήσεως από το τηλέφωνο. Αλλά δεν θα μπορεί να πάρει και ένσημα με τον ίδιο τρόπο γιατί δεν θα υπάρχει εργοδότης να τα χορηγήσει. Η τεχνική δεν θα καλύψει την ουσία.

Μια υπεύθυνη κυβέρνηση θα προσπαθούσε να διασφαλίσει από τώρα προϋποθέσεις για να μετριασθεί η κοινωνική έκρηξη που θα φέρουν οι εξελίξεις. Να συνεννοηθεί με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, με τις κοινωνικές οργανώσεις και με τους ενδιαφερομένους για την κατά το δυνατόν ομαλή προσγείωση των ανθρώπων στην νέα πραγματικότητα. Η σημερινή κυβέρνηση το αποφεύγει.

Αυτό πού επιδιώκει είναι να δημιουργήσει η ίδια ως τότε τη ίδια τη δική της πραγματικότητα. Πιο ανατριχιαστική από ότι θα αφήσει πίσω η πανδημία. Στις συνέπειες της καραντίνας προσπαθεί να προσθέσει και τις συνέπιες της δικής της πολιτικής σε τρία επίπεδα.

Το ένα είναι η βίαιη αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων και σε βάρος τον φτωχών. Το δεύτερο η αναδιάταξη της αγοράς υπέρ των μεγάλων και σε βάρος τον μικρών. Και το τρίτο η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων υπέρ των εργοδοτών και εναντίον των εργαζομένων.

Το εργαλείο γι αυτό ονομάζεται εύσχημα «σχέδιο Πισσαρίδη» και προβλέπει ανάπτυξη, αλλά χωρίς να αποκαλύπτει την κατανομή της. Ποιοί θα ωφεληθούν και ποιοί θα χάσουν.

Ποιών τη θέση δυσχεραίνει η αποδυνάμωση των δημοσίων συστημάτων υγείας, παιδείας , πρόνοιας και ασφάλισης και ποιοι θα κερδίσουν. Σε μερικούς τομείς φαίνεται ήδη.

Όλοι ξέρουν ότι αν μείνουν έξω από τα ΑΕΙ 25.000 απόφοιτοι Λυκείου θα ωφεληθούν τα ιδιωτικά κολλέγια. Από την κόπωση των κορονόπληκτων κρατικών νοσοκομείων θα κερδίσουν οι κλινικάρχες.

Από την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης , τα ασφαλιστικά μεγαθήρια. Από την εξαφάνιση του μικρού και μεσαίου καταστήματος οι αλυσίδες και τα πολυκαταστήματα.

Η πολιτική της κυβέρνηση μέσα στην πανδημία δημιουργεί ευκαιρίες για τους λίγους σε βάρος των πολλών. Αυτό που ονομάζει «ανάπτυξη μετά την πανδημία» δεν θα είναι ανάπτυξη για όσους θα χάσουν το μερίδιο τους στην απασχόληση, στην αγορά, στην οικονομική δραστηριότητα, στην άσκηση δικαιωμάτων, δε θα πλασάρονται ως «επενδυτές».

Από αυτή την άποψη το κρίσιμο δεν είναι αν η ανάπτυξη όταν επιστρέψει θα είναι 4, 5 ή 6% τα επόμενα χρόνια. Αλλά ποιους θα αφορά. Πώς θα διανέμεται το προϊόν τους. Κάλλιστα το θετικό πρόσημο μπορεί να συνδυαστεί με φτωχοποίηση, ώθηση στο περιθώριο μεγάλων όγκων πληθυσμού και υποβάθμιση της ζωής των περισσότερων, που θα μείνουν χωρίς τα νομικά εργαλεία που τους επέτρεπαν υπερασπίζονται τη θέση τους.

Η κυβέρνηση επιδιώκει να μείνουν και χωρίς το δικαίωμα να ζητούν το δίκιο τους με κινητοποιήσεις τους.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι «σοφοί», πλην απολίτικοι κυβερνητικοί εγκέφαλοι που καταστρώνουν αυτά τα σχέδια και κατασκευάζουν τα νομοσχέδια που αποδέχονται , δουλικά, οι υπουργοί που τα εισάγουν στη Βουλή.

Αυτό που δεν βλέπει η κυβέρνηση είναι ότι έτσι ετοιμάζει το πρόωρο τέλος της. Οι αντιπερισπασμοί με τον Κουφοντίνα και την κλιμάκωση της αστυνομικής βίας, έχουν κοντά πόδια. Ούτε πείθουν ή φοβίζουν, τόσους πολλούς όσους νομίζει η κυβέρνηση, ούτε θα πάνε πολύ μακριά. Η πραγματικότητα καιροφυλακτεί σίτα να καταπιεί την κυβέρνηση μαζί με τα σχέδια της. Οι αλλαγές και οι προσαρμογές που επιβάλει η εξέλιξη είναι αναγκαίες. Αλλά η υλοποίηση τους προϋποθέτει διάλογο, συνεννόηση σχεδιασμό με συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων και χρονοδιάγραμμα.

Η βίαια επιβολή τους, θα καταλήξει στο τέλος όσων θα την επιχειρήσουν. Η κυβέρνηση επιλεγεί να ολοκληρώσει τη θητεία της με τις εκλογές που θα κάνει άμεσα η λίγο αργότερα . Πολύ άδοξο τέλος.