του Χρήστου Μπονατάκη
Είναι αψευδής ο λόγος του Κυρίου ο οποίος τόνιζε ότι «εγώ είμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα………εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη» (Ιωαν. ιε΄ 5-6). Από τότε που απεκόπη από την Μία Αγία Καθολική Εκκλησία το υπό των Φράγκων καταλειφθέν Πατριαρχείο της Ρώμης-η Παπική «εκκλησία» και εκείνοι που την εκπροσωπούν και την εκφράζουν (Πάπες, καρδινάλιοι, θεολόγοι κτλ), «εσκοτισμένοι τη διανοία, όντες απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού» (Εφεσ. δ΄ 18), διαρκώς διολισθαίνουν ανά τους αιώνες σε περαιτέρω διαστρεβλώσεις του ευαγγελικού-θεραπευτικού τρόπου ζωής, σε νέες αιρετικές διδασκαλίες και πρακτικές.
Την ώρα αυτή που απασχολεί τους πάντες και σε όλα τα επίπεδα η αντιμετώπιση της εξάπλωσης του Κορονοϊού, μιας ασθένειας που σε κάποιες περιπτώσεις και αν υποτιμηθεί (όπως συνέβη στην Ιταλία), φαίνεται ότι δυνητικά γίνεται επικίνδυνη, δεν θα μπορούσε κανείς εύκολα να φανταστεί, τη νέα πρακτική που επιφύλασσε η Παπική «εκκλησία» προς «ανακούφιση» των μελών της…
Είναι μεν εποχή που εντονότερα και οι ίδιοι οι άνθρωποι «κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύουν διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν (δηλαδή για ν’ ακούνε αυτά που τους αρέσουν) και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται» (Β Τιμ. δ΄ 3-4), διαβάζει ωστόσο κανείς[1] και δεν πιστεύει στα μάτια του, την είδηση ότι:
«Η Καθολική Εκκλησία αποφάσισε σήμερα, υπό ορισμένους όρους, την ..πλήρη άφεση αμαρτιών(!) στους πιστούς που έχουν πληγεί από την πανδημία της νόσου Covid-19, είτε είναι στο νοσοκομείο είτε στο σπίτι τους»!
Μάλιστα «η συγχώρεση αφορά και άλλους καθολικούς πιστούς: τους επαγγελματίες υγείας και τους συγγενείς που περιθάλπουν τους αρρώστους τους που έχουν προσβληθεί από τον νέο κορωνοϊό και εκτίθενται έτσι στον κίνδυνο της μόλυνσης, καθώς και ανθρώπους που προσεύχονται υπέρ της ίασης των ασθενών και του τέλους της πανδημίας»! Ενώ επισημαίνεται ότι «επιπλέον ότι η άφεση αμαρτιών θα μπορεί να γίνει συλλογικά και …χωρίς προηγούμενη ατομική εξομολόγηση στα εδάφη που αυτή την περίοδο πλήττονται σκληρότερα από την πανδημία της ασθένειας του νέου κορονοϊού»!
Ανεξάρτητα δηλαδή από το εάν κάποιος μετανοεί ή όχι για τα σφάλματά του, ή από το κατά πόσο αμαρτάνει συνειδητά, όλοι οι αγνώστου «πνευματικής ταυτότητας» και προαίρεσης παπικοί, όποιοι κι αν είναι, μόνο και μόνο επειδή εμπλέκονται με κάποιο τρόπο με τη συγκεκριμένη ασθένεια (επαγγελματικά, συγγενικά κτλ), με κριτήριο δηλαδή τον Κορονοϊό, αναδεικνύονται δια μιας …καθαροί σαν το χιόνι, λαμβάνοντας πλήρη άφεση αμαρτιών! Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε! Η μετάνοια-συντριβή για τις αμαρτίες είναι αχρείαστη. Η προαίρεση για μεταβολή του τρόπου ζωής ως προοπτική αγνοείται. Η δε εξομολόγηση περισσεύει! Όλα τα αντιπαρέρχεται …η έκτακτη λόγω Κορονοϊού «αγάπη» και «φιλανθρωπία» του Πάπα, η οποία εν προκειμένω «παράκαμψε» ακόμα και το «καθαρτήριο πυρ», το οποίο (κατά την παπική διδασκαλία) ακολουθεί σε ανθρώπους, των οποίων τα έργα δεν ικανοποίησαν επαρκώς τη Θεία Δικαιοσύνη.
Δημιουργείται βέβαια μεταξύ άλλων και η εξής απορία: Εφόσον υπάρχει (κατά τους ιδίους) αυτή η δυνατότητα και εξουσία, γιατί αυτή δεν χρησιμοποιείται και σε άλλες ασθένειες και περιστάσεις, μάλιστα πιο επώδυνες για τους ανθρώπους; Γιατί «φυλαγόταν» μια τέτοια «χάρη» και χρειάστηκε να περάσουν τόσοι αιώνες για τους πάσης φύσεως δοκιμαζόμενους πιστούς της, ώστε αυτή η δυνατότητα να βγει «απ’ τα συρτάρια»; Γιατί να μην δοθεί τελικά μια ευρύτερη-γενικευμένη άφεση αμαρτιών; Βέβαια, τι νόημα τότε (και τι κόστος…) θα είχαν τα συγχωροχάρτια;
Βέβαια, παρά τη μεγίστη (και έκτακτη ως ελέχθη) αυτή «φιλανθρωπία», δεν κατέστη εφικτό να παρακαμφθούν οι προϋποθέσεις και το δικανικό πνεύμα από το οποίο διέπεται ολόκληρη η σωτηριολογία της παπικής «εκκλησίας». Δηλαδή, το δικαστήριο της «Αγίας Έδρας» όρισε ότι «για να επωφεληθούν από αυτή την άφεση των αμαρτιών, οι ασθενείς θα πρέπει να μετάσχουν σ’ έναν ορισμένο αριθμό λειτουργιών που μεταδίδονται από απόσταση ή σε άλλους τρόπους ευλάβειας…»!
Ενώ επίσης «δίνει συγχώρεση στους πιστούς της που είναι ετοιμοθάνατοι, υπό την προϋπόθεση ότι είναι πρόθυμοι και έλεγαν τακτικά ορισμένες προσευχές κατά τη διάρκεια της ζωής τους».
Παρέλκει να σχολιαστεί ότι πρακτικές όπως η συμμετοχή σε ορισμένο αριθμό λειτουργιών, εκφώνηση ορισμένων προσευχών κτλ (τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με τα, καθαρά παιδαγωγικής φύσεως, επιτίμια της πατερικής παραδόσεως), εκτός ότι μοιάζουν με …«κουπόνια» εμπορικών μαγαζιών, όπου έπειτα από την συλλογή ορισμένου επίσης αριθμού κερδίζει ο κάτοχός τους ορισμένα δώρα• εκτός αυτού, εκείνο στο οποίο παραπέμπουν είναι σε μια τυπική ειδωλολατρική-παγανιστική θρησκεία όπου παρομοίως μέσω συγκεκριμένων πρακτικών, «εξασφαλίζονται» από την εκάστοτε θεότητα μηχανιστικά, κάποια ενδοκοσμικά ή μεταφυσικά οφέλη-ανταλλάγματα…
Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός δεν μπορεί παρά είναι βαθιά «συλλυπούμενος επί τη πωρώσει της καρδίας αυτών»… (Μαρκ. γ΄ 5)
