Του ΚΩΣΤΑ ΓΡΙΒΑ
Σοκ έχει προκαλέσει η αδράνεια κυβερνήσεων χωρών όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Μεγάλη Βρετανία, αλλά και άλλων, κατά τη διάρκεια του πολύτιμου τρίμηνου που τους προσέφερε η Κίνα έτσι ώστε να προετοιμαστούν να αντιμετωπίσουν τον Covid-19.
Οι ευρωπαϊκές χώρες σπατάλησαν τον πολύτιμο χρόνο που τους προσέφεραν τα δρακόντεια κινεζικά μέτρα μέχρι την αναπόφευκτη και απολύτως προβλέψιμη έλευση του κορονοϊού στην Ευρώπη χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα. Αυτή η σοκαριστική αδιαφορία οδήγησε στις τραγικές καταστάσεις που ζούμε σήμερα. Ειδικά σε χώρες όπως η Ισπανία είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος της αδράνειας που ουσιαστικά μιλάμε για άρνηση κρατικής λειτουργίας.
Όμως, αυτή η αυτοεξάλειψη δεν προέκυψε ως προϊόν παρθενογένεσης αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης κοινωνικής μηχανικής. Είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας αποδόμησης των συλλογικών ευρωπαϊκών ταυτοτήτων. Η αρχή ξεκίνησε με τα έθνη, τα οποία χαρακτηρίστηκαν από ένα πανίσχυρο πλέγμα “διανοουμένων” ως αυθαίρετες “φαντασιακές κατασκευές”, δηλαδή σαν κάτι ανύπαρκτο. Η διαδικασία συνεχίστηκε με τους λαούς οι οποίοι επίσης έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν. Και η έννοια του λαού, λοιπόν, θεωρήθηκε ως μια συλλογική αυταπάτη γιατί, πολύ απλά, αν τοποθετήσεις τον λαό στη διάσταση του χρόνου μετατρέπεται σε έθνος.
Αφού λοιπόν δεν υπήρχε έθνος και λαός, εννοείται ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και χώρες ως συγκροτημένες κρατικές δομές γιατί το κράτος είναι το πλαίσιο, το “κουτί”, μέσα στο οποίο υπάρχει και λειτουργεί ο λαός. Συνακόλουθα, για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα συγκροτείται λαός ο οποίος, αναπόφευκτα, θα διεκδικεί και εθνική ταυτότητα, θα έπρεπε και οι χώρες να πάψουν να υπάρχουν ή έστω να έχουν ασαφείς χωρικές υποστάσεις. Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και σύνορα. Και αφού, λοιπόν, δεν υπήρχαν έθνη, λαοί, κράτη και σύνορα τι θα μπορούσε να υπάρχει στη θέση του κενού που προέκυψε;
Η απάντηση ήταν το άτομο και οι υπερεθνικές ταυτότητες. Έτσι, δημιουργήθηκε η αντίληψη του πανίσχυρου, “δικαιωματικού”, ατόμου, τα δικαιώματα του οποίου ήταν απόλυτα και χωρίς όρια. Αυτή η αντίληψη του “απέραντου” ατόμου αμφισβήτησε εν τη πράξει το τελευταίο στοιχείο συλλογικής ταυτότητας που είχε μείνει στους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτόν της κοινωνίας, η οποία έθετε όρια στα “δικαιώματα” του ατόμου. Έτσι, η ίδια η έννοια της κοινωνίας αμφισβητήθηκε και τέθηκε στο περιθώριο.
Μαζί δε με αυτήν απαξιώθηκε και η έννοια της δημοκρατίας, μιας και αυτή βασίζεται στην αρχή της πλειοψηφίας πάνω στην οποία εδράζεται η έννοια του συλλογικού–λαϊκού συμφέροντος ως κοινή συνισταμένη των επιμέρους ατομικών συμφερόντων. Όμως, αν υπάρχει συλλογικό συμφέρον σημαίνει ότι υπάρχει και συλλογική υπόσταση, δηλαδή λαός, και αν υπάρχει λαός υπάρχει και έθνος που με τη σειρά του χρειάζεται έναν διακριτό και οργανωμένο χώρο, δηλαδή ένα κράτος.
Και όπως είπαμε αυτά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν γιατί έτσι είχαν κρίνει κάποιοι ιδεοληπτικοί διανοούμενοι, ένας συρφετός πολιτικών “ηγετών” και μια υπερεθνική και α–εθνική οικονομική ολιγαρχία. Άρα, η δημοκρατία, όπως την ξέραμε, η οποία βασιζόταν στην αρχή της πλειοψηφίας, έπρεπε να καταργηθεί και στη θέση της αναδύθηκε η «μειονοτική» δημοκρατία.
Ατομοκεντρική μεταδημοκρατία και κορονοϊός
Συγκεκριμένα, η πολιτική και κοινωνική δομή των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών θεωρείται απλώς συνύπαρξη ατόμων και όχι σύνθεση. Γιατί τότε θα προέκυπτε ενιαία συλλογική ταυτότητα. Έτσι, οι μόνες συλλογικές ταυτότητες που επιτρέπονται είναι αυτές των πάσης φύσεως μειονοτήτων, πραγματικών και φανταστικών, ακριβώς γιατί λειτουργούν αποδομητικά στην ευρύτερη συλλογική ταυτότητα του κοινωνίας και του λαού. Τα δε δικαιώματα των “μειονοτήτων” θεωρούνται αξιωματικώς ως υπέρτερα αυτών της πλειοψηφίας.
Για να ολοκληρωθεί το σχήμα, το “απέραντο” άτομο και οι “μειονότητες” εντάχθηκαν σε ένα ασαφές ευρύτερο πλαίσιο υπερεθνικών σχημάτων όπως είναι η ΕΕ ή η περιβόητη παγκοσμιοποίηση. Όμως, αυτά είτε ήταν ολοκληρωτικά φαντασιακές κατασκευές, όπως στην περίπτωση της παγκοσμιοποίησης, είτε ημιτελείς γεωπολιτικές δομές όπως στην περίπτωση της ΕΕ.
Όταν λοιπόν προέκυψε μια απειλή για την οποίο το κράτος έπρεπε να κάνει κάτι για να υπερασπίσει την κοινωνία, οι κρατικές δομές, οι πολιτικές ηγεσίες και οι πολιτειακές αρχές της Ευρώπης έκαναν αυτό για το οποίο είχαν εκπαιδευτεί άτυπα όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή δεν έκαναν απολύτως τίποτα μιας και είχαν αρνηθεί την ύπαρξη όλων των οποίων στο όνομα των οποίων θα λειτουργούσαν και τα συμφέροντα των οποίων θα υπεράσπιζαν. Δηλαδή, το έθνος, τον λαό και την κοινωνία. Και το αποτέλεσμα ήταν η άρνηση κρατικής λειτουργίας. Και το αποτέλεσμα της άρνησης κρατικής λειτουργίας, ήταν η παραλυτική αδράνεια.
Έτσι, βρισκόμαστε ενώπιον της αμείλικτης πιθανότητας να ζήσουμε στην Ευρώπη τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Και αυτό, επαναλαμβάνω, δεν προέκυψε ως “μάστιγα του Θεού”. Ο ιός ήλθε αλλά οι συνέπειές του οφείλονται στην αδράνεια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και η αδράνεια αυτή, σε μεγάλο βαθμό, αποτελεί άμεσο αποτέλεσμα των εθνοαποδομητικών–ατομοκεντρικών πολιτικών.
ΠΗΓΗ: https://slpress.gr/
