Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Αιφνιδιάζονται και ενίοτε γκρινιάζουν ορισμένοι για τις συχνές αναφορές της ηγεσίας της Ν.Δ. στον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Υπενθυμίζουν, ορθώς, πως η Ν.Δ. είναι πολιτικός απόγονος του Λαϊκού Κόμματος και του Κωνσταντίνου Καρμανλή και μόνο. Εχουν ίσως δίκιο ότι χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί για να μην αποξενωθεί ένα τμήμα της ελληνικής Δεξιάς, που θεωρεί σπίτι του τη ΝΔ. Και στο σημερινό περιβάλλον ο κίνδυνος αυτός μπορεί να αποδειχθεί υπαρκτός, λόγω της φύσης και του μεγέθους των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα.
Δεν είναι όμως καιρός να ξεπεράσουμε στην πράξη διαχωριστικές γραμμές που ανήκουν στην Ιστορία; Εδώ που βρισκόμαστε δεν έχουμε την πολυτέλεια για τέτοιου είδους συζητήσεις. Χρειαζόμαστε ό,τι καλύτερο μας άφησαν και ο Βενιζέλος και ο Καραμανλής. Χρειαζόμαστε επειγόντως τον συνδυασμό τους, σε αποφασιστικότητα, ζύγισμα των διεθνών συγκυριών, πρόθεση ριζικού εκσυγχρονισμού του τόπου. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία και τους ιστορικούς.
Ο ίδιος άλλωστε ο Καραμανλής απέδειξε πόσο ανοικτό μυαλό ήταν. Επέλεξε, και στην πρώτη και στη δεύτερη φάση της πρωθυπουργίας του κεντρώα στελέχη ως κορυφαίους συνεργάτες. Επαιρνε ό,τι καλύτερο από όπου μπορούσε.
Είναι όμως ενδιαφέρουσα η συζήτηση για το πόσο παραδοσιακά πρέπει να είναι τα μεγάλα κόμματα στην εποχή μας, ακόμη και τα συντηρητικά. Κοιτάξτε γύρω μας. Ο Τραμπ διέλυσε το ρεμπουμπλικανικό κόμμα και κατεστημένο και έφτιαξε κάτι δικό του και πολύ διαφορετικό. Ο Τζόνσον το ίδιο. Στην Ιταλία τίποτα δεν θυμίζει το παρελθόν. Τα παραδοσιακά κόμματα ή μεταλλάχθηκαν βίαια για να προσαρμοσθούν στις ανάγκες των πολιτών και της εποχής μας ή εξαφανίσθηκαν. Η Ν.Δ.είναι ένα σπάνιο παράδειγμα, μαζί με το CDU. Κατάφερε να μείνει σε κάποια μίνιμουμ ποσοστά παρά την τεράστια πολιτική και οικονομική κρίση. Ο νυν αρχηγός της μπόρεσε να φτάσει ένα πολύ υψηλό ποσοστό ακριβώς γιατί κέρδισε τον μεσαίο, κεντρώο χώρο όπως είχε κάνει και σε εντελώς διαφορετικές εποχές ο Κώστας Καραμανλής.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Σε ένα κοινό κάτω από τα 50+ όλη η συζήτηση για τον Ελεύθεριο Βενιζέλο ή το Λαϊκό Κόμμα ακούγεται πολύ ξένη, αδιάφορη. Δεν συζητάω για τις παρακάτω ηλικίες όπου Λαϊκό είναι μόνο το Λαχείο και Βενιζέλος το αεροδρόμιο Αθηνών. Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς γιατί η άγνοια της Ιστορίας είναι επικίνδυνη.
Καιρός να πάρουμε λοιπον ό,τι καλύτερο από το παρλεθόν και να κοιτάξουμε μπροστά γιατί ο κόσμος τρέχει. Και το έχουμε ξαναπεί. Οποιος κοιτάει πολύ στον πίσω καθρέφτη και μόνο είναι βέβαιο ότι θα χτυπήσει τοίχο.
