Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης
Αν υποθέσουμε ότι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο έχει δίκιο όταν λέει ότι ο Τραμπ πούλησε τους Κούρδους στον Ερντογάν, επειδή έχει ο ίδιος οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία, όπως για παράδειγμα ένα «γαμ…νο ξενοδοχείο», όπως είπε χαρακτηριστικά ο ηθοποιός, τότε δεν πρέπει να έχει παρουσιαστεί ποτέ μέχρι τώρα ένα τέτοιο νούμερο στη διεθνή πολιτική σκηνή, τουλάχιστον όχι σε κράτος της Δύσης.
Αν υποθέσουμε ότι ο Ντε Νίρο έχει άδικο και απλώς ο Τραμπ εγκατέλειψε την περιοχή στην τύχη της, διευκολύνοντας τον Ερντογάν, επειδή έτσι νόμιζε ότι θα κερδίσει πόντους στο πολιτικό σκηνικό στη χώρα, τότε μιλάμε για τον πιο βλάκα ηγέτη μεγάλης δυτικής χώρας, που έχει εμφανιστεί ποτέ.
Όπως και να έχει ο Τραμπ αποδυνάμωσε τη διεθνή επιρροή, που ασκούσαν οι ΗΠΑ, εξέθεσε και έσπειρε το φόβο και την ανησυχία στους συμμάχους του γενικώς, ενώ έδειξε πώς μία χώρα, από πανίσχυρος παίκτης γίνεται κομπάρσος και παραδίδει τα κλειδιά στους ανταγωνιστές της. Η φυγή των αμερικανών από τα σύνορα Τουρκίας – Συρίας οδήγησε στη συμμαχία των Κούρδων με τον Άσαντ και κατέστησε τη Μόσχα καθοριστικό παράγοντα στην περιοχή, όταν όλα έδειχναν ότι ήταν χαμένη. Ο Τραμπ «κατάφερε» με μία κίνηση να χάσει τα πάντα. Κι ίσως ακόμη περισσότερα εάν κάποιες χώρες, όπως η δική μας καταλάβουν ότι είναι η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αντί της ακολουθούμενης μέχρι τώρα αμερικανόδουλης στάσης, που μπορεί να διασφαλίσει καλύτερα τα εθνικά συμφέροντα.
Κι αν ο Τραμπ είναι ένα κανονικό πολιτικό νούμερο, που κάποια στιγμή θα αποσυρθεί έτσι κι αλλιώς και μάλλον η Ουάσιγκτον θα ανακτήσει κάπως μία κάποια συνοχή στην εξωτερική της πολιτική, οι Ευρωπαίοι αποδεικνύονται για μία ακόμη φορά το περίγελο της οικουμένης. Αυτοί που εκβίασαν την Ελλάδα για τις γαλλογερμανικές τράπεζες και έβλεπαν την κρίση χρέους ως ευκαιρία επίδειξης δύναμης στα πιο αδύναμα μέλη της ΕΕ, κάνουν την κότα μπροστά στις προκλήσεις του Ερντογάν. Τον παρακολουθούν αποσβολωμένοι να τους απειλεί με τους πρόσφυγες, τον αφήνουν να αλωνίζει στην Κυπριακή ΑΟΖ και, ουσιαστικά, σφυρίζουν εδώ και χρόνια αδιάφορα με όσα γίνονται στη Συρία (και όχι μόνο), αλλά και με όσα κάνει ο Σουλτάνος στα ανατολικά σύνορά του. Φυσικά αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί στο προσφυγικό, αφήνοντας τις πιο ευάλωτες χώρες να σηκώνουν το βάρος – τέτοια «αλληλεγγύη» ούτε που τη φανταζόμασταν. Το κοινό νόμισμα τους μάρανε και τα μεγάλα λόγια για την ευρωζώνη και πόσο καλά πήγαν τα… μνημόνια.
Οι τελευταίες εξελίξεις μόνο σε ένα συμπέρασμα οδηγούν: αλίμονό μας μ ε τέτοιους συμμάχους και εταίρους, που μπλέξαμε…
