Γράφει ο Κωστής Μπακογιάννης, Εθνικός Συντονιστής του Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα*.
Σημεία των καιρών ή όχι, το μόνο σίγουρο είναι πως η Ελλάδα δείχνει να οδεύει από το κακό στο χειρότερο χωρίς επί του παρόντος να διαφαίνεται η παραμικρή χαραμάδα φωτός για το άμεσο μέλλον. Η χώρα παραπέμπει σε ακυβέρνητο καράβι εδώ και χρόνια, το τελευταίο διάστημα όμως και μετά τις συνθήκες που δημιούργησε η μετά – covid εποχή και με αποκορύφωμα την καταστροφική μέχρι τώρα χρονιά που διανύουμε (2023) η χώρα παρουσιάζει σημάδια τόσο αποσύνθεσης όσο και σήψης σε όλα τα επίπεδα. Στις εκλογές που προηγήθηκαν παρόλο που ο αριθμός των κομμάτων που έλαβε μέρος ήταν πολύ μεγάλος και άρα οι επιλογές για τον Έλληνα ψηφοφόρο θεωρητικά τουλάχιστον πολλές, οι πολίτες φάνηκε να γυρίζουν σε όλους τους νέους σχηματισμούς την πλάτη επιλέγοντας την πεπατημένη λύση, αυτή που γνώριζαν ήδη, αν και κατά γενική ομολογία η δυσαρέσκεια από την τετραετία που προηγήθηκε ήταν αρκετά υψηλή.
Και πως να μη γυρίσει την πλάτη του ο ελληνικός λαός σε μια σειρά από κόμματα που παρουσιάζονται ως εθνοσωτήρες με προτάγματα όπως ‘πάμε να σώσουμε την Ελλάδα’, ‘η Ελλάδα χάνεται’, ‘αύριο θα είναι αργά’ και άλλα τέτοια. Χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ουσιαστική πρόταση για την επόμενη ημέρα. Όλα αυτά τα κόμματα και κομματίδια αποτέλεσαν απόνερα της υγειονομικής κρίσης όπου μέσα στον παραλογισμό όλων αυτών που βιώσαμε την περίοδο αυτή η οποιαδήποτε φωνή λογικής ακούστηκε, απεδείχθη πως έγινε με διάθεση ανταπόδοσης όταν θα ερχόταν η ώρα της κάλπης, όπως και έγινε. Ο καθένας δηλαδή έχτισε το προσωπικό του ακροατήριο και κατ’ επέκταση κόμμα με μοναδικό σκοπό το ίδιον όφελος.
Ακόμη και οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που κατάφεραν τελικά να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν το πολυπόθητο 3% που οδηγεί στα έδρανα της βουλής έχουν αποδειχθεί ως ώρας κατώτεροι των περιστάσεων χωρίς να διαφαίνεται καμία προοπτική, το αντίθετο μάλιστα, με το ενδεχόμενο διάλυσης κάποιου/ων εξ’ αυτών μέχρι και τις ευρωεκλογές να είναι βέβαιο.
Στο εσωτερικό της χώρας η κατάσταση δείχνει εκτός ελέγχου. Η ακρίβεια και η φτωχοποίηση του έλληνα πολίτη αποτελεί αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο ζήτημα και αθροιστικά με το μεταναστευτικό, το δημογραφικό, τη διαφθορά σε όλα τα μήκη και πλάτη του κράτους, τις πρόσφατες εκτεταμένες φυσικές καταστροφές και τα εθνικά θέματα δημιουργούν ένα έκρυθμο κλίμα, ένα καζάνι που βράζει έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Η κυβέρνηση προσπαθεί εδώ και καιρό με κομμουνιστικής αντιλήψεως πολιτικές όπως τα κουπόνια (pass) να καταπολεμήσει την ακρίβεια και το μόνο που καταφέρνει είναι να μεγαλώνει την εξάρτηση του Έλληνα από αυτά και κατ’ επέκταση από το κράτος, δημιουργώντας ορδές εξαθλιωμένων συμπολιτών μας, κρύβοντας παράλληλα το πρόβλημα κάτω από το χαλί μέχρι να επανέλθει δριμύτερο. Το μεταναστευτικό όπου σε συνδυασμό με το δημογραφικό το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί εθνικό θέμα άμεσης προτεραιότητας εκτός από την κοινωνική συνοχή απειλούν και τη συνέχεια του ελληνικού έθνους τις επόμενες δεκαετίες και δυστυχώς η πολιτική που ακολουθείται είναι ίδια με όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων τουλάχιστον 30 ετών υπακούοντας στο ρητό ‘’όταν θα σκάσει δε θα είμαστε εμείς κυβέρνηση’’. Ακόμα και τα πρόσφατα γεγονότα στη Σουηδία την οποία παίνευε ολόκληρη η ΕΕ ως χώρα πρότυπο στη διαχείριση και ενσωμάτωση των μεταναστών δε δείχνουν να ιδρώνουν το αυτί των κυβερνώντων παρόλο οι φωνές που λένε πως έρχεται η σειρά της Ελλάδας εντείνονται.
Για τη διαφθορά στην Ελλάδα τα λόγια είναι περιττά, αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι είναι σαν τη σκόνη, έχει εισχωρήσει σε κάθε χαραμάδα διαβρώνοντας τα πάντα όπου πάει και κάθεται. Χαρακτηριστική είναι η φράση γνωστού στον γράφοντα πανεπιστημιακού καθηγητή με αρκετά μεγάλη θητεία σε πολλές χώρες του εξωτερικού (ακόμη και πρώην κομμουνιστικές και των Βαλκανίων) πως ‘’στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένος μέχρι και ο θυρωρός, αυτό δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού’’. Για τις κυβερνήσεις και τον έλληνα που έχτισε η μεταπολίτευση είναι κάτι συνηθισμένο πλέον που υπάρχει στο DNA του και μεταφράζεται σε ‘business as usual’.
Τα εθνικά θέματα και συγκεκριμένα τη δεδομένη χρονική στιγμή ότι έχει να κάνει με την πολυαναμενόμενη συμφωνία με την Τουρκία ενώ θα έπρεπε να μονοπωλούν την επικαιρότητα και να είναι πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ αντ’ αυτού τρέχουν μόνο στο παρασκήνιο και η ενημέρωση του ελληνικού λαού είναι ανύπαρκτη. Και ενώ ως ένα βαθμό είναι κατανοητό να υπάρχει μυστική διπλωματία, στην περίπτωση μας γίνονται όλα εν κρυπτώ. Από την άλλη η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τον έλληνα πολίτη μόνο με λόγια ότι όλα βαίνουν καλώς με την Τουρκία και ότι υπάρχει παράθυρο ευκαιρίας για λύση στο Αιγαίο στη βάση της μίας και μοναδικής διαφοράς μας την ίδια στιγμή που η Τούρκοι διπλωμάτες διαρρέουν σειρά ζητημάτων τα οποία έχουν θέσει επί τάπητος χωρίς η ελληνική κυβέρνηση να δίνει απαντήσεις γι’ αυτά ή να τα διαψεύδει.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά. Πως πάμε να διαπραγματευτούμε με την Τουρκία με το κυπριακό να είναι ανοιχτό, με τους Τούρκους να ζητούν αποστρατικοποίηση ελληνικών νησιών, αναγνώριση μουσουλμανικής μειονότητας στα δωδεκάνησα (λες και δε μας φτάνει η Θράκη) και πολλά ακόμα; Πως είναι δυνατόν ο Πρωθυπουργός της ελληνικής δημοκρατίας να μιλάει ευθέως για υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα; Μήπως είναι αφελής και δεν γνωρίζει ότι τον αποδελτιώνουν και οι Τούρκοι; Πως ενώ προεκλογικά δεν είχε γίνει καμία αναφορά στα εθνικά θέματα ξαφνικά έγινε πρώτο θέμα με δύο μάλιστα συναντήσεις αρχηγών κρατών μέσα σε λιγότερο από 100 μέρες και με προγραμματρισμένη την τρίτη κατά σειρά πάλι σε πολύ υψηλό επίπεδο; Πως είναι δυνατόν μέχρι και ο υπουργός εξωτερικών να μεταβιβάζει όλες τις αρμοδιότητες του σε εξωκοινοβουλευτικούς υφυπουργούς σε ότι να κάνει με τα εθνικά θέματα και τη διαφαινόμενη συμφωνία με την Τουρκία προκειμένου ενδεχομένως να είναι αμέτοχος τυχόν ποινικών ευθυνών στο μέλλον και να μην ανοίγει ρουθούνι;
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την ένοχη και εκκωφαντική σιωπή των απόλυτα ελεγχόμενων (με το αζημίωτο) ΜΜΕ προμηνύουν πως κάτι εθνικά επιζήμιο ετοιμάζεται και προετοιμάζεται για το ελληνικό έθνος και μάλιστα σύντομα αν κρίνουμε από την βιασύνη τους. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι πως δε λαμβάνουμε υπόψιν την ιστορία, κάτι που η Τουρκία φροντίζει να μας το υπενθυμίζει συνεχώς.
Η πορεία της χώρας με το υπάρχον πολιτικό σύστημα δυστυχώς είναι προδιαγεγραμμένη. Το ελληνικό κοινοβούλιο από τέρμα δεξιά στα έδρανα μέχρι τέρμα αριστερά αδυνατεί να δώσει λύσεις. Η απουσία αντιπολίτευσης ακόμα και από τα πιο μικρά κόμματα είναι χαρακτηριστικό ενός κοινοβουλίου με νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου όπως την έχει καλλιεργήσει η μεταπολίτευση. Πλέον τα πολιτικά κόμματα δεν είναι μόνο ότι ‘δεν θέλουν’ αλλά και ότι ‘δεν μπορούν’. Απαιτείται επειγόντως αλλαγή εκ βάθρων, κάτι το οποίο θα αντικαταστήσει το σάπιο, σαθρό και διεφθαρμένο μοντέλο που άλλοι δημιούργησαν για τον έλληνα πολίτη για αυτόν χωρίς αυτόν το 1974. Απαιτείται απαλλαγή από την αλλαγή!!
