Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος,
Ο πατέρας Μητσοτάκης, πολύπειρος από τις δραστηριότητες του στην Κατοχή, τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις και την Αποστασία, φρόντιζε δυο πράγματα:
-Να αυξάνει τα βαφτιστήρια για να εξασφαλίζει την εκλογή του και να αποκτά ερείσματα στη Δικαιοσύνη και τη Διπλωματία. Τα οποία κληροδότησε στα παιδιά του.
Από το δικαστικό κλάδο σταδιοδρόμησαν ως «φίλοι της οικογένειας» ο Βασ. Κόκκινος και ο Παν. Πικραμένος.
Στον διπλωματικό κλάδο η Ντόρα Μπακογιάννη ως υπουργός Εξωτερικών του Καραμανλή βρήκε ολόκληρη «φωλιά» Μητσοτακικών.
Η εκλεκτή της ήταν η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου.
Το 2015 ο Κοτζιάς τη βρήκε επικεφαλής της Μόνιμης Ελληνικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες, της καταλόγισε υπονόμευση της κυβερνητικής πολιτικής και την πακετάρισε για όσο πιο μακριά μπορούσε.
Η Ντόρα την «έκλαψε», ως απώλεια διπλωμάτισσας «επιπέδου» και ο Κυριάκος το 2019 την πήρε στο μέγαρο Μάξιμου.
Δεν θα την πρόσεχε κανείς, αν στην πρώτη επίσκεψη του στο Λευκό Οίκο, δεν τη σύστηνε στους οικοδεσπότες του, πριν από τον… υπουργό Εξωτερικών!
Ο Νίκος Δενδιας το κατάπιε. Αλλά η ίδια το πήρε τοις μετρητοίς και έγινε αφεντικό στο νεοκλασικό της Βασ. Σοφίας.
Πχ αντί να διορίσει ο υπουργός τον γενικό γραμματέα του υπουργείου, διόρισε η κυρία τον κουμπάρο της – όπως ο Κοντολέων – αλλάζοντας Κανονισμό.
Η Παπαδοπούλου διοικούσε το υπουργείο ακόμη και όταν τοποθετήθηκε ως πρέσβειρα στην Ουάσιγκτον – ως πρώτη πράξη της πολιτικής Μητσοτάκη για συμβιβασμό με τον Ερντογάν, κατά τις αμερικάνικες υποδείξεις
Στη σημερινή κυβέρνηση είναι υπερυπουργός Εξωτερικών με τον ταπεινό τίτλο της υφυπουργού – σε ένα σχήμα πλήρως εξωκοινοβουλευτικό.
Ο – διακοσμητικός – Γεραπετρίτης, γνωρίζοντας τι θα συμβεί στα ελληνοτουρκικά, έσπευσε να αυτοπροστατευθεί – νομικά – αποποιούμενος… τις αρμοδιότητες του.
Ούτως η άλλως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας είναι η Παπαδοπούλου.
Με μόνη νομιμοποίηση την πρωθυπουργική βούληση, μετέχει στα άδυτα των αδύτων του τρίγωνου Μητσοτάκη – Ερντογάν και του – ανθέλληνα – Μπλίνκεν, όπου κρίνονται τα ελληνοτουρκικά.
Ματαίως ο Κώστας Καραμανλής και ο Προκόπης Παυλόπουλος, διαβλέποντας που οδηγούνται τα πράγματα, επιχειρούν να προλάβουν αυτό που κρύβεται στις έξωθεν υποδείξεις «να τα βρούμε με τους Τούρκους».
Ξεθαρρεμένη από την νεομητσοτακική παντοκρατορία η υπουργο-υφυπουργός, αναλαμβάνει και «ανάρμοστες» πρωτοβουλίες.
Τελευταίο κρούσμα η ανάμειξη στα εσωτερικά του Οικουμενικού Πατριαρχείου – για να αποδυναμώσει τον Αμερικής Ελπιδοφόρο.
Καθώς ο εν λόγω ιεράρχης είχε προβληθεί στη Βουλή, από τον Πρωθυπουργό ως «προσωπικός φίλος της συζύγου του» – οι εκτιμήσεις διχάζονται:
-Τα έσπασε με τη Μαρέβα, ή είναι δάκτυλος της Ντόρας, ως απάντηση για τα βάσανα των παιδιών της;
Αδιάφορο. Απλώς αποτελεί διπλωματική απρέπεια – που σχετίζεται με την οικογένεια και όχι με τη ελληνική διπλωματία.
Σε παλαιότερες εποχές ο Ανδρέα Παπανδρέου έλεγε: «στο υπουργείο Εξωτερικών υπάρχουν… φιλέλληνες».
Σήμερα δεν υπάρχει αντιπολίτευση να πει οτιδήποτε.
Δια της Παπαδοπούλου, η ΙΧ εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη ασκείται με υπόδειγμα τη ντογιακοποίηση στη Δικαιοσύνη.
