Ποια Συνταγματική Αναθεώρηση;
Προαγγέλλοντας Συνταγματική Αναθεώρηση για απαγόρευση των φιλοναζιστικών μορφωμάτων, ο πρωθυπουργός κατ’ ουσία αποδέχεται τον κραυγαλέα αντισυνταγματικό χαρακτήρα όλων των πρόσφατων στοχευμένων μεθοδεύσεων: Αν υπήρχε τρόπος συμβατός με τον ισχύοντα σήμερα Καταστατικό Χάρτη και τη συνταγματική νομιμότητα που αυτός παράγει -κατά την απίστευτη διατύπωση του κ. Τσίπρα με «τον… υπάρχων νόμο»- ώστε να αποκλειστεί από τις εκλογές το «κόμμα Κασιδιάρη – Κανελλόπουλου», προς τι η δρομολόγηση της «βαριάς» και δύσκαμπτης και τόσο αργόσυρτης αναθεωρητικής διαδικασίας;
Επιπρόσθετα… Με ποια λογική θα διαφοροποιηθούν, ως προς τη συνταγματική ρύθμιση, διάφορες ιδεολογίες, με την ίδια κατηγορηματικότητα διακηρύσσουσες πως δεν αποδέχονται τον αξιακό κώδικα της φιλελεύθερης Δημοκρατίας;
Και αν δεχθούμε, όμως, πως πρόθεση του κ. Μητσοτάκη είναι με τις νέες συνταγματικές προβλέψεις η απαγόρευση να μη βασίζεται στον εγγενώς αντιδημοκρατικό χαρακτήρα κάποιων ιδεών, αλλά στον αντίστοιχο συγκεκριμένων πράξεων, και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που θα θεμελίωναν «περίεργες» συγκρίσεις. Εξειδικεύω: Εως το 2015 σημαντικότατος παράγοντας του τότε καλπάζοντος προς την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, ηγέτης πανίσχυρης εσωκομματικής τάσης, ήταν ο κ. Λαφαζάνης. Αυτός, δε, καθ’ όλη τη μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς περίοδο, αρθρογραφούσε ακατάπαυστα, τονίζοντας πως υπάρχει «θεμιτή βία» και υπερασπιζόμενός την -εφόσον θα είχε συγκεκριμένη και επιθυμητή στον ίδιο στόχευση- με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο. Ας μην επιχειρήσει, δε, κάποιος να ισχυριστεί πως επρόκειτο για θεωρητική διανοητική κατασκευή, μη εμπεριέχουσα πράξεις βίας. Η επιχειρηματολόγηση σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, όπως π.χ. «Τα Νέα» -όχι σε ένα ειδικό περιοδικό μελέτης του Μαρξισμού- υπέρ του «θεμιτού» χαρακτήρα «κάποιας ειδικής» βίας, κάτι που ο αλησμόνητος φίλος και συνάδελφος Σταύρος Κωνσταντακόπουλος αποκαλούσε «λαφαζανιά», συνιστούσε έμμεση πλην σαφέστατη προτροπή των αναγνωστών για προσφυγή στη συγκεκριμένη «λυτρωτική» βία. Και η προτροπή σε διάπραξη εγκληματικών πράξεων δεν είναι ιδέα, είναι πράξη. (Ή, μήπως, θα είχε υπ’ όψιν του ο κ. πρωθυπουργός τη διαμόρφωση ενός ευρύτατου πλαισίου δυνατών απαγορεύσεων, το οποίο, εκτός των άλλων, θα εμπόδιζε τη σταδιακή και ήπια προσαρμογή αρχικά αντισυστημικών κομμάτων στις δημοκρατικές αξίες, κάτι που έχει ιστορικά πάμπολλες φορές συμβεί: Π.χ. και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου και ο Γεώργιος Παπανδρέου στη νεανική αρθρογραφία τους αποδέχονταν μορφές ταξικής βίας…).
Τούτων δοθέντων, πράγματι… Το συνταγματικό μας κείμενο χρειάζεται διορθωτικές παρεμβάσεις. Οχι, όμως, προς την κατεύθυνση του αποκλεισμού και των πιο απεχθών έστω πολιτικών ρευμάτων. Επειδή η ασθένεια δεν θεραπεύεται με σπάσιμο του θερμομέτρου, η δε εκλογική καταγραφή των νοσηρών πολιτικών ρευμάτων είναι το θερμόμετρο της Δημοκρατίας. Αλλά προς τελείως άλλες κατευθύνσεις. Ολως ενδεικτικά (και δεν αναφέρω τον επιθυμητό, αλλά ανέφικτο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας):
– Αφαίρεση από την κυβέρνηση της επιλογής των δικαστικών ηγεσιών και μεταφορά της σχετικής αρμοδιότητος στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, που θα επιλέγει τους επικεφαλής με πλειοψηφία των 3/5 των μελών της (όσο, δε, δεν επιτυγχάνεται αυτή η αυξημένη/συναινετική πλειοψηφία, να προβλέπεται άσκηση μεταβατικώς προεδρικών ή εισαγγελικών καθηκόντων από τον αρχαιότερο αντιπρόεδρο/αντεισαγγελέα).
– Επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης, με συνταγματική θέσπιση της υποχρέωσης της αναβάλλουσας σύνθεσης να δικάσει η ίδια την αναβληθείσα υπόθεση. (Το 2015 που, πριν την καταργήσει η κυβέρνηση Τσίπρα, ίσχυσε σχετική νομοθετική ρύθμιση, οι αναβολές είχαν μειωθεί κατά… 90%).
– Αναθεώρηση της αναθεωρητικής διαδικασίας, με την πρώτη Βουλή να διαμορφώνει το τελικό κείμενο των διατάξεων που προτείνεται να αντικαταστήσουν τις υφιστάμενες και την επόμενη -αφού, διά της ετυμηγορίας της κάλπης, θα έχει καταγραφεί η λαϊκή κρίση και επί του συνταγματικού- να υιοθετεί, αν θέλει, ως έχει την πρόταση, πάντοτε με αυξημένη πλειοψηφία. Γιατί, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, η δρομολογούσα την αναθεώρηση Βουλή δίνει στην επόμενη τη δυνατότητα σχεδόν ανεξέλεγκτης διαμόρφωσης των συνταγματικών διατάξεων. Αρα, εκλείπει η αναγκαία διαχρονική συναίνεση.
– Η συνταγματική κατάργηση του φθοροποιού θεσμού του σταυρού προτίμησης (ελληνική «ευρεσιτεχνία») και η πρόβλεψη ανάδειξης του μεγαλύτερου μέρους των βουλευτών σε μονοεδρικές περιφέρειες, κάτι που θα έδινε στην εκλογική αναμέτρηση σε κάθε περιφέρεια χαρακτήρα περισσότερο πολιτικό και λιγότερο συναλλαγής. Σημειωτέον πως στις μεγαλύτερες και πιο ώριμες δημοκρατίες του κόσμου -ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, εν πολλοίς Γερμανία- οι βουλευτές εκλέγονται σε μονοεδρικές, κάτι που τονώνει και την εσωκομματική δημοκρατία προς επιλογή των υποψηφίων από τη βάση του κόμματος.
– Ενδεχομένως σύσταση Γερουσίας (με συμμετοχή πρώην πρωθυπουργών, πρώην ΥΠΕΞ κ.λπ., καθώς και γερουσιαστών εκλεγόμενων από εκλεκτορικά σώματα συγκροτούμενα με ποιοτικά κριτήρια, όπως κατά το Σύνταγμα του 1925-1926). Στην περίπτωση αυτή, το σύνολο των κοινοβουλευτικών των δύο σωμάτων να μην υπερβαίνει τους σήμερα υπάρχοντες 300…
Κ.ο.κ… κ.ο.κ…
