Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!
Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης,
Κανένα άλλο σύνθημα νίκης, δεν κλείνει μέσα του τόση χαρά, τόση ανακούφιση, τόση παρηγοριά και αγαλλίαση, όσο το Χριστός Ανέστη. Κάθε φορά που βγαίνει από τα χείλη μας, γινόμαστε μέτοχοι της ανεκλάλητης χαράς που ένοιωσαν οι μαθητές, όταν αντίκρισαν τον αναστημένο Κύριο. Στο άκουσμα του, τρομάζει η σκιά του θανάτου και παραμερίζει.
Αδύνατο να κρατήσουν τα δεσμά του τάφου τον αρχηγό της ζωής. Ο Χριστός αναστήθηκε και με την Ανάσταση του άνοιξε την οδό για τη δική μας ανάσταση. Έγινε μπροστάρης για την ανάσταση όλων των νεκρών στη Δευτέρα Παρουσία.
Ακούγοντας το Χριστός Ανέστη να ψάλλεται στην εκκλησιά, νοιώθεις πως εκείνη τη στιγμή τα επίγεια με τα επουράνια γίνονται ένα, οι ζωντανοί ανταμώνουν με τους κεκοιμημένους, τα ορατά φιλιώνουν με τα αόρατα, η Στρατευομένη Εκκλησία γίνεται μια κοινή χαρμόσυνη χορωδία με τη Θριαμβεύουσα.
Η ιερή «τρέλα» της Αναστάσιμης χαράς, διαλύει το χοϊκό κράτος του ορθολογισμού, συντρίβει τον μηδενισμό κάθε εποχής, κάνει τις φιλοσοφίες του κόσμου να μοιάζουν νοητικά κουφάρια.
Η τριήμερη Ανάσταση του Χριστού, είναι το αδιάψευστο τεκμήριο της θεότητας Του, το αιώνιο αγκάθι στο πλευρό των υλιστών και των πολέμιων του Θεού. Κάθε χριστιανός ατενίζει την ευλογημένη ώρα της Ανάστασης, σαν να ήταν εκεί.« Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τον μόνον ἀναμάρτητον», λέει η Αναστάσιμη προσευχή.
«Θεασάμενοι», σημαίνει ότι ομολογούμε πως ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες της Ανάστασης. Είδαμε τον Χριστό να εγείρεται και να βγαίνει από τον σφραγισμένο τάφο, τα οθόνια και το σουδάριο να μένουν πίσω, τον άγγελο Κυρίου να αποκυλίει τον λίθο για να πιστέψουν οι άνθρωποι πως ο Χριστός «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε». Όλα αυτά τα είδαμε με τα μάτια της πίστης και της καρδιάς. Βεβαιωθήκαμε γι’ αυτά με την απόλυτη αξιοπιστία των ευαγγελίων, με τη διαβεβαίωση των μαρτύρων και των αγίων που κατέθεσαν τη ζωή τους γι’ αυτή τη μέγιστη αλήθεια, άλλα και με τα αναρίθμητα θαύματα που συνεχώς επικυρώνουν την αιώνια παρουσία του Χριστού στην Εκκλησία μας.
Κάθε στεναχώρια, κάθε έγνοια, κάθε βάσανο αυτού του κόσμου, γίνεται καπνός φευγαλέος όταν συντονίσουμε τη ψυχή μας σε μια διαρκή ενατένιση της Αναστάσεως. «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός» είναι το αιώνιο κάλεσμα άλλα και ο διαρκής αγώνας για κάθε πιστή ψυχή που ποθεί να γίνεται λαμπάδα για να ανάψει με το καθαγιαστικό πυρ της Αναστάσεως.
Με το φως της Θεότητος Του ο Χριστός διέλυσε το σκοτάδι του θανάτου, που είναι η ρίζα και πηγή κάθε λύπης και κάθε πρόσκαιρης δυστυχίας. Η ανθρώπινη φύση είναι ξένη με τον θάνατο και φυσιολογικά δειλιάζει στο πλησίασμα του. Όμως και στη στιγμή του φόβου και κάθε δύσκολης στιγμής, πάντοτε στην κορυφή του πνευματικού στερεώματος θα βρίσκεται ένα «Χριστός Ανέστη», να μας περιμένει για να μας δροσίσει με την ανείπωτη παρηγοριά του.
