Η τραγωδία στα Τέμπη και σκληρή αλήθεια για τον Κυριάκο Μητσοτάκη,
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος,
Έτσι συμβαίνει πάντα στην Ιστορία. Ένα απρόβλεπτο – αλλά ποτέ «τυχαίο» – γεγονός τα αλλάζει όλα: Την ανάγνωση της εικόνας, τη φορά των πραγμάτων, τις κυρίαρχες εντυπώσεις.
Η ελληνική πολιτική ζωή τέμνεται πλέον, σε Προ και Μετά Τεμπών περιόδους.
Πριν έχει επιβληθεί η κυριαρχία του Νεομητσοτακισμού και μιας κάστας αρπακτικών του δημοσίου πλούτου.
Ένας πολιτικός γόνος αυτό-ηγετοποιήθηκε και κατάφερε να επιβληθεί με πανάκριβες επικοινωνιακές καμπάνιες, εξαγορές συνειδήσεων, συμφωνίες με μιντιάρχες και ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες.
Με την αναρρίχησή του στην κυβέρνηση, ό,τι χειρότερο βγήκε στο αφρό, απέκτησε εξουσία και χρήμα.
Η Ελλάδα μπήκε σε φάση λεηλασία της, καθημαγμού της κοινωνίας της, αναίρεσης των θεσμικών κατακτήσεων, της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ένας μέτριος πολιτικός, με αρνητικό οικογενειακό ιστορικό, κακή δημοσία παρουσία, εμφανίσθηκε ως ανανεωτής.
Λίγα 24ωρα πριν την τραγωδία ισχυρίσθηκε ότι «έβαλε την Ελλάδα στο πρώτο βαγόνι της Ευρώπης».
Στην πραγματικότητα την έβαλε στο βαγόνι του εκτροχιασμού της και βοά όλη η Ευρώπη γι’ αυτό.
Μετά τα Τέμπη τίποτε δεν είναι όπως πριν.
Βγήκε μπροστά η κοινωνία που νόμιζε ότι είχε λοβοτομήσει. Η νέα γενιά που θεωρούσε πως καθυπόταξε, τον στέλνει άκλαφτο.
Δίπλα του ένας εσμός γελωτοποιών του βασιλέως τον παρηγορεί καθώς οδεύει προς την έξοδο, ενώ οι σκελετοί στα ντουλάπια του τρίζουν.
Το φαινόμενο Μητσοτάκη τελειώνει σαν εφιάλτης.
Ο Λευτέρης Κουσούλης έγραψε στο «Βήμα» ότι «στα Τέμπη δεν συγκρούστηκαν δύο τρένα, συγκρούστηκε η χώρα με τον εαυτό της».
Λάθος. Συγκρούσθηκε ο Μητσοτάκης με τον εαυτό του.
Συγκρούσθηκε το σύστημα που τον δημιούργησε με τα κίνητρα και τα αποτελέσματά του.
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια «απογυμνωμένη χώρα».
Είναι το απογυμνωμένο φαινόμενο μια πολιτικής, μιας αντίληψης για τη διαχείριση των δημοσίων αγαθών, μιας πρακτικής στην αντιμέτωπη των ανθρώπων, ενός σχεδίου επικυριαρχίας με κάθε μέσο.
Κυρίως, όμως, είναι η απογύμνωση του κληρονόμου που προσωποποιεί την αδυναμία μιας παράταξης να αλλάξει μετά το 1974, με τους δυο Καραμανλήδες.
Η εφόρμηση της οικογένειας Μητσοτάκη παρήγαγε σήψη, διαφθορά, αντιλαϊκή πολιτική και στην αλλοτρίωση: Η ακροδεξιά κυριαρχεί στη μαρκίζα.
Τώρα η ίδια παράταξη – με πολιτικό φορέα τη ΝΔ ή με άλλο σχήμα – πρέπει να δικαιολογήσει εξ αρχής τη θέση της στην Ιστορία.
Να θεραπεύσει τις πληγές που της άνοιξε ο Μητσοτακικός εισοδισμός.
Να αποβάλει τις νοσηρότητες που εμφύτευσε στον πυρήνα της, αφού αποβάλει την ηγεμονεύουσα οικογένεια.
Για τα στελέχη της ΝΔ που ανέχθηκαν τον αυταρχισμό του νεότερου Μητσοτάκη, είναι η ώρα της αυτοκριτικής και της διόρθωσης.
Για τους πολίτες με δημοκρατική προέλευση που τον ψήφισαν, ως μη όφειλαν, το τέλος της αυταπάτης.
Αυτό που βλέπουν όλοι μετά τα Τέμπη είναι ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Και αποσυνάγωγος.
