Προσωρινές ταυτότητες.-
Από τον Μανώλη Κοττάκη,
Δεν ξέρω αν προσέξατε τη φωτογραφία με το πρόσωπο της νεαρής δόκιμης αστυνομικού, η οποία συνελήφθη να δίνει πληροφορίες σε Αλβανούς κακοποιούς που δρούσαν στην Πολυτεχνειούπολη για τις εφόδους της Αστυνομίας.
Αν την προσέξατε, πάντως, θα παρατηρήσατε -είμαι βέβαιος- ότι τα χείλη της ήταν τραβηγμένα, φουσκωμένα, αλλοιωμένα, προφανώς ύστερα από επίσκεψη σε πλαστικό χειρουργό. Προφανώς δεν είναι η μόνη που το κάνει στις μέρες μας, να επεμβαίνει σε τόσο νεαρή ηλικία τόσο βίαια στο πρόσωπό της.
Όπου γυρίσετε να κοιτάξετε στον δρόμο θα ανακαλύψετε χιλιάδες γυναικεία νεαρά αντίγραφα αυτής της κοπής, αντίγραφα μιας νεολαίας «φασόν». Η οποία, για να τραβά την προσοχή, επεμβαίνει στο σώμα της ακόμη και στα πλέον απίθανα σημεία του. Με μύχιο πόθο να αυξήσει την ελκυστικότητά της και την προκλητικότητά της. Τα φουσκωμένα χείλη, τα τεράστια τατού που καλύπτουν κάθε σημείο του σώματος, τα αλλοιωμένα φρύδια, τα γυμνασμένα οπίσθια αποτελούν το νέο πρόσωπο ενός τμήματος της νεολαίας μας το οποίο επιθυμεί την κοινωνική αποκατάστασή του -όπως την εννοεί- σε χρόνο-ρεκόρ.
Διότι, όπως νομίζει, δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Το πρότυπο αυτό διαφημίζεται, μάλιστα, αδιάντροπα μέσα από τηλεοπτικά σίριαλ. Δείτε τα «φρέσκα κουλούρια» της ιδιωτικής τηλεόρασής μας και θα διαπιστώσετε πόσο ωραία διαφημίζεται υποδορίως το λεγόμενο «pole dancing». Προχθές το βράδυ ένα κανάλι έδειχνε την οντισιόν που έκανε ο νταβατζής της νύχτας σε νέα κοπέλα. Και περνούσε πολύ ωραία το μήνυμα ότι «εδώ θα βγάλεις πολλά λεφτά».
Η φιλοσοφία αυτή -μη γελιέστε- δεν περιορίζεται στις νεαρές γυναίκες – δεν είναι το φύλο το πρόβλημα. Εκτείνεται και στα αγόρια, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Άλλοι γίνονται τράπερ που βουτάνε στις ουσίες, στην παραβατικότητα και διακηρύσσουν τον μισογυνισμό μέσα από στίχους οι οποίοι κατηγορούν τις νεαρές συντρόφους τους για πορνεία, άλλοι μέσα από τις γνωστές θηλυπρεπείς κοινότητες διακηρύσσουν τον αντιαρρενισμό τους, το μίσος τους για το άρρεν φύλο. Το πρόβλημα επίσης δεν είναι ταξικό.
Αφορά παιδιά οι γονείς των οποίων ανήκουν στην εργατική τάξη, αφορά όμως και… πρίγκιπες. Μέρα με τη μέρα, λοιπόν, η κοινωνία μας βιώνει μια συγκλονιστική αλλαγή: το άτομο χάνει την ταυτότητά του. Την ιδιοπροσωπία του. Την ξεχωριστική προσωπικότητά του. Δημιουργεί μια νέα ταυτότητα, προσωρινή, για να μπαίνει και να βγαίνει από αυτήν χωρίς κόστος. Μέρα με τη μέρα το άτομο μετατρέπεται σε κάτι άλλο από αυτό που γεννήθηκε για τις ανάγκες της «αγοράς» στην οποία απευθύνεται. Μέρα με τη μέρα το άτομο χάνει την επαφή του με το εθνικό «όλον» στο οποίο ανήκει.
Η πατρίδα μας τεμαχίζεται καθημερινά σε ζώνες επιρροής της μαφίας, μικρής και μεγάλης, ενώ τμήμα της νεολαίας αδιαφορεί για το εθνικό σύνολο και αναζητά την τύχη του μέσα σε κλειστές κοινότητες. Αλλες νόμιμες και άλλες παράνομες. Τα «άσπρα» 700 ευρώ που θα εισέπραττε η δόκιμη αστυφύλακας όταν θα μονιμοποιείτο προφανώς και θα της φαίνονταν λίγα σε σύγκριση με τα 800 «μαύρα» που θα εισέπραττε σε μια βραδιά για να γίνει το «καρφί» των κακοποιών μέσα στην Αστυνομία.
Η απουσία εκπαίδευσης και παιδείας από την οικογένεια και το σχολείο, τα οποία ήταν κάποτε τα βασικά κύτταρα της υγιούς Ελλάδας (σήμερα είναι θεσμοί σε κρίση), εκτινάσσει τον κυνισμό. Νομίζουμε πολλοί πως το μέγα θέμα στην πατρίδα μας είναι ότι έχει ατονήσει ο νόμος. Οτι έχει υποχωρήσει και δεν εφαρμόζεται. Λάθος. Δεν είναι μόνο αυτό.
Το μέγα θέμα είναι ότι έχει ατονήσει ο ηθικός νόμος. Οτι κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να δώσει λόγο πουθενά. Η πατρίδα κυλιέται στον βούρκο χωρίς ενοχές. Σαπίζουν οι κορυφές, αλλά σαπίζει και η κοινωνία στη βάση της.
Ο νόμος πλέον δεν απασχολεί, γιατί η κοινωνία αισθάνεται ότι οι μαφίες κάνουν τα κόλπα τους νόμο. Νομοθετούν τα εγκλήματά τους, άρα είναι νόμιμες! Η ηθική παραμόρφωση προηγείται της οπτικής παραμόρφωσης. Πρώτα αλλάζει η σκέψη και μετά το πρόσωπο. Πρώτα μαθαίνεις να «πουλάς» και μετά βάφεσαι «πουλημένος». Πρώτα μαθαίνεις ότι δεν χρειάζεται να κοπιάσεις και να εργαστείς πολύ για να αμειφθείς πλουσιοπάροχα και έπειτα μεταμορφώνεσαι.
Δεν κατηγορώ. Δεν κάνω κήρυγμα. Εξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες. Απλώς καταγράφω όσο πιο απλά ό,τι βλέπω. Και ανησυχώ. Διότι ήδη η κοινωνία μας δεν έχει κορμό, ραχοκοκαλιά, πώς το λένε. Και ό,τι καλό έχει έφυγε, στην πλειονότητά του, έξω, μετανάστης. Αρα, σε τι να ελπίζουμε;
