Από τον Μανώλη Κοττάκη
Για πολλά χρόνια στην Ελλάδα θεωρούσαμε ότι η διαχωριστική γραμμή που μας χωρίζει από το Ισλάμ και τις όποιες αξίες του ήταν και είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 η αίσθηση ότι σε αυτή τη θρησκεία, στη ριζοσπαστική εκδοχή της, η ζωή προσφέρεται ως θυσία έναντι κάποιων ιδανικών, η υλοποίηση των οποίων οδηγεί στον Παράδεισο, επικράτησε ολοκληρωτικά.
Η τυφλή επίθεση των τζιχάντιστών στους Δίδυμους Πύργους προέβαλε στον κόσμο τη θρησκεία υπό μορφή κοσμοθεωρίας, υπό μορφή αυτοθυσίας, υπό μορφή προσφοράς της ζωής προς τον Θεό. Δυστυχώς αυτό το μοντέλο, η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής, άρχισε πλέον να επικρατεί και στη Δύση, υπό μία άλλη μορφή όμως. Οι άνθρωποι δεν σκοτώνουν και δεν δολοφονούν προκειμένου να επικρατήσει το Ισλάμ. Η Τζιχάντ. Ο Αλλάχ. Ούτε μετέχουν σε θρησκευτικούς ή άλλους πολέμους με στόχο τη δικαίωση ή την επικράτηση της κοσμοθεωρίας τους. Τα πράγματα δυστυχώς στην περιοχή μας είναι εξαιρετικά σύνθετα. Τα ανθρώπινα πάθη κυριαρχούν. Αυτά οπλίζουν τα χέρια με στιλέτα, με καραμπίνες, με καλάσνικοφ, με μαχαίρια τύπου καραμπίτ, με πάσης φύσεως εγκληματικά εργαλεία. Δείτε τα δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεοράσεως την τελευταία εβδομάδα.
Oι δολοφονίες
Θα διαπιστώσετε ότι εξαντλούνται στην προβολή ενός και μόνο θέματος: Δολοφονίες. Η δολοφονία του Αλκη στην περιοχή Χαριλάου. Η δολοφονία 30 γερόντων στα Χανιά της Κρήτης. Η δολοφονία ενός επτάχρονου από τη μητέρα του. Το θρίλερ με τους θανάτους τριών παιδιών στην Πάτρα που διερευνά το Τμήμα Ανθρωποκτονιών. Η δολοφονία χωριανού από χωριανό με καραμπίνα για κτηματικές διαφορές στην Καβάλα. Εμείς ως λαός και ως έθνος απ’ ό,τι φαίνεται δεν κηρύξαμε Τζιχάντ στους απίστους, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν κατακλύσει τη χώρα μας. Εμείς καθημερινά έχουμε γίνει αξιακά ίσα και όμοια μαζί τους.
Με μία διαφορά όμως: Κηρύξαμε Τζιχάντ στους εαυτούς μας. Οι Έλληνες δολοφονούν τους Έλληνες διά ασήμαντον αφορμήν τις περισσότερες φορές. Χωρίς να υπάρχει κάποιος σημαντικός αποχρών λόγος για την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Αρκεί να είσαι Αρης. Αρκεί να είσαι ΠΑΟΚ. Αρκεί να είσαι γέρος. Αρκεί να είσαι νέος. Αρκεί να είσαι παιδί. Αρκεί να είσαι μητέρα. Σύζυγος, εφοριακός. Μόνες αυτές οι ιδιότητες αρκούν σε κάποιον για να του κινητοποιήσουν το ανθρώπινο πάθος, για να φέρουν στην επιφάνεια την άγνωστη εγκληματογόνο τάση του και να τον οδηγήσουν να αφαιρέσει αναίτια ανθρώπινη ζωή. Κάτι στραβό, πολύ στραβό, κάτι σάπιο, πολύ σάπιο φαίνεται ότι υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, η οποία σταδιακώς μετατρέπεται σε ζούγκλα.
Οι τζιχαντιστές σκοτώνουν και δολοφονούν υποτίθεται για έναν σκοπό. Για μια κάποια κοσμοθεωρία. Έστω κι αν αυτή είναι εντελώς ξένη και εντελώς εχθρική προς τις κρατούσες εδώ και αιώνες δυτικές αξίες, οι οποίες προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή με ρητές διατάξεις στα εθνικά Συντάγματα.
Εμείς όμως -καταχρηστικώς χρησιμοποιώ πληθυντικό- για ποιον λόγο μαχαιρωνόμαστε; Για ποιον λόγο πνίγουμε; Για ποιον λόγο αφήνουμε τους γέροντες να πεθαίνουν μέσα σε καθεστώς ασιτίας; Είναι άραγε το πάθος μόνον; Είναι άραγε το κέρδος μόνον; Είναι άραγε οι οπαδικές προτιμήσεις μόνον; Πώς σηκώνεις χέρι και αφαιρείς ανθρώπινη ζωή; Στην πατρίδα μας κάποτε τέτοια θέματα ήταν ταμπού. Μέσα σε μία εβδομάδα στις μέρες μας σημειώνονται πλέον τόσες δολοφονίες όσες στο παρελθόν σημειώνονταν μέσα σε 10 χρόνια! Αναζητώ τους εγκληματολόγους και είναι άφαντοι. Αναζητώ τις αιτίες και είναι άγνωστες. Τι είναι αυτό που οπλίζει τους Έλληνες; Τι είναι αυτό που τους μετατρέπει σε κακοποιά στοιχεία; Γιατί η βία επικρατεί καθολικώς στη ζωή μας; Γιατί τόση οργή;
Όπως μου έλεγε πρόσφατα ο φίλος μου, ο φιλόσοφος ο Γιώργος ο ηλεκτρολόγος, όλη η ζωή μας πλέον είναι βία. Βία στο σπίτι, βία στο γήπεδο, βία έξω από το γήπεδο, βία στη Βουλή, βία έξω από τη Βουλή, βία στο σχολείο, βία στην οικογένεια. Η εθνική παρακμή είναι ασύλληπτη. Και παρά ταύτα ούτε κυβέρνηση ούτε κάποιο από τα κόμματα ασχολούνται συστηματικά και συνολικά με το φαινόμενο. Μόνον αποσπασματική προσέγγιση ακούμε από τα χείλη των υπευθύνων. Χωριστή ανάλυση για τη βία στο ποδόσφαιρο, χωριστή για τη βία στην οικογένεια, χωριστή για τη βία στη νεολαία. Και μάλιστα ανάλυση με βάση εντελώς ξεπερασμένα τσιτάτα. Πρέπει να κηρύξουμε εθνικό συναγερμό. Παλαιότερα ασχολούμασταν, και σήμερα ακόμη, σωστά με την εγκληματικότητα των παράνομων μεταναστών. Όμως οφείλουμε να ασχοληθούμε και με τους εαυτούς μας. Με την εγκληματικότητα των νόμιμων Ελλήνων! Έχουμε χάσει την εθνική αυτοπεποίθηση και οδηγούμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο στου κακού τη σκάλα. Δεν ήταν η Ελλάδα έτσι. Δεν είμαστε οι Έλληνες αυτοί.
Κάποιο λάθος έχουμε κάνει. Και πρέπει να το ανακαλύψουμε το συντομότερο δυνατό. Οι Έλληνες αγαπούσαμε και αγαπούμε την ανθρώπινη ζωή. Οι Έλληνες ζούσαμε και ζούμε για την επόμενη μέρα. Για την επόμενη ώρα. Ήταν αδιανόητο στην κουλτούρα μας να αφαιρούμε ανθρώπινες ζωές.
Υψηλά ποσοστά
Το ποσοστό όλων όσοι διαπράττουν παράνομες πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα ίσως να μη θεωρείται πολύ υψηλό σε σύγκριση με τον συνολικό αριθμό του πληθυσμού. Σε σύγκριση με το παρελθόν όμως είναι υψηλό. Δεν είναι το μέλλον μας να γίνουμε οι τζιχαντιστές της Δύσης, όσα προβλήματα και αν έχουμε, όση αυτοπεποίθηση κι αν έχουμε χάσει. Οι συλλογικοί θεσμοί που διατηρούσαν την κοινωνική συνοχή σε υψηλά επίπεδα, όπως η οικογένεια, το σχολείο, η κοινότητα, η θρησκεία, όλοι αυτοί που μεγαλώσαμε γενεές και γενεές των Ελλήνων με τις ίδιες αξίες πρέπει να επανιδρυθούν το συντομότερο δυνατόν.
Και η Πολιτεία να αναλάβει συνολική δράση για τον περιορισμό της ελληνικής εγκληματικότητας. Πριν είναι πολύ αργά. Πριν φτάσουμε να χωριστεί η Ελλάδα σε ζώνες επιρροής τις οποίες θα ελέγχουν μπράβοι, μαφίες, και λοιπές εγκληματικές συμμορίες.
