Γράφει ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω,
Είναι πρόδηλον ότι η έλευσις των Χριστουγέννων προσκρούει εις την ερίγδουπη προπαγάνδα των υψήγορων και μεγαλορρημόνων προπαγανδιστών της Νέας Τάξης Πραγμάτων οι οποίοι δια του εθνομηδενισμού και της κατασυκοφαντήσεως της ζώσης Ορθοδόξου παραδόσεως, επιδιώκουν «ξύλοις και ροπάλοις» να ακρωτηριάσουν τον πολίτη εκ τον δομικών στοιχείων της πολιτισμικής του ταυτότητας, απομακρύνοντας τον, δια της ιστορικής λήθης, εκ του διαχρονικού ομφαλίου λώρου της παραδόσεως του, άγοντας τον τοιουτοτρόπως προς μία ουδετερόθρησκη-ουδετερόφιλη και εφεξής ουδετερόφιλη κοινωνία, προλειαίνοντας ούτως, νομοτελειακά το έδαφος, ενόψει της παγκόσμιας διακυβερνήσεως.
Η παρά φύση αντικανονική αυτή πραγματικότητα αποβλέπει ασφαλώς και εσκεμμένως εις την πλήρη σύγχυση της κοινωνίας και εις την εγκαθίδρυση μίας ισοπεδωτικής πραγματικότητας, άνευ ουδενός προσανατολισμού, όλως τουναντίον η εξανδραποδισμένη αυτή κοινωνία, θα καθίσταται παντελώς ανερμάτιστη, πλήρως συγχυσμένη, κατατεθλιμμένη και θα καθίσταται αδιαλείπτως αγκιστρωμένη εις την κρατική εξουσία, η οποία με την σειρά της θα της εγγυάται την σωτηρία της.
Εν τω πλαισίω αυτώ, της έντεχνης κατάλυσης οιασδήποτε μορφής ταυτότητας (εθνικής, κοινωνικής, πολιτικής, θρησκευτικής) διαπλάθεται μία νέα μορφή στυγνού πλην κεκαλυμμένου ολοκληρωτισμού, όπου το παντοδύναμο κράτος, ως άλλος σύγχρονος ηγεμών, θα ελέγχει και θα αστυνομεύει κάθε έκφανση και πτυχή του βίου των πολιτών, υπό το πρόσχημα της προστασίας και εν ταυτώ της διαφυλάξεως του υπέρτερου συμφέροντος τους.
Τα Χριστούγεννα, ως η αφετηρία του Σύμπαντος, η θρυαλλίδα Γεννήσεως της ελπίδας δια μέσου του αληθινού και απτού γεγονότος κυοφορίας του Θεανθρώπου, ήτοι της ελεύσεως του Υιού του Θεού, δια την ιδική μας Σωτηρία και την αγωγή μας προς την Αιώνια Ζωή, δια της Ιδικής του Σταυρικής Θυσίας και της συνακόλουθης πανηγυρικής συντριβής του Θανάτου δια του Θανάτου και την επαγόμενη περίλαμπρη Ανάστασή Του, την Τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς, αποτελούν μία αφορμή αυτοδιάσκεψης και εκ βάθρων εσωτερικής μας αναγεννήσεως.
Η οντολογική επανάσταση δια της Γεννήσεως του Θεανθρώπου συνιστά την νηπτική αναμονή θεραπείας της πάσχουσας κοινωνίας μας καθώς και την ανανηπτική προσμονή της ανακαινίσεως μας ως άνθρωποι, εάν δυνητικά, μυηθούμε, δια του Ιερού Μυστηριακού βίου της Εκκλησίας μας, ούτως ώστε, προϊόντος του χρόνου και βαθμηδόν, να κοινωνήσουμε δια της προσευχής, ανταποκρινόμενοι και κεκαθαρμένοι, προς τον κάλεσμα του Κυρίου μας δια συνεχή κοινωνία, ανιδιοτελή-ολική αγάπη και συγχώρεση.
Ασφαλώς ως «πρόσωπα» που είμαστε, εναπόκειται εις την δυνητική μας ευχέρεια, να επιτύχουμε δια του ισοβίου επίμοχθου αγώνος την οντολογική καταξίωση της Θεώσεως μας, προσδοκώντας την αιώνια Ζωή και την Βασιλεία των Ουρανών, εξ αυτού του λόγου, ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι βαπτισμένοι, εορτάζουμε ψυχή και τε σώματι, την Ιερά Γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, πραγματώνοντας τοιουτοτρόπως, την επαγγελία περί της Ελπίδας και της Αναγεννήσεως μας, εισέτι και εντός της κοινωνίας.
Η βίωση του γεγονότος του θαύματος πραγματώνεται ποικιλώνυμα εις την καθημερινότητα της ζωή μας, αρκεί να ψαύσουμε την παρουσία του θεανθρώπου που και να επικοινωνήσουμε μαζί του δια του μυστηριακού βίου και της ατελευτήτου προσευχής.
Ως εκ τούτου το «το γρηγορείν και το στοχάζεσθαι» το οποίο αναφύεται εκ της συστηματικής και κατανυκτικής συμμετοχής μας, εις τον μυστηριακό βίο της ζώσης Ορθοδόξου Παραδόσεως, ως μέλη του σώματος της Εκκλησίας, διασαλεύει τους σχεδιασμούς των μηχανισμών του συστήματος, οι οποίοι επιδιώκουν σφόδρα, τον πνευματικό ευνουχισμό και την αποχαύνωση των μαζών.
Εξ αυτού του λόγου, κατά την εορτή των Χριστουγέννων, ουδόλως μνημονεύεται το όνομα του Χριστού, ή ουδέποτε εις τους κίβδηλους στολισμούς, απανταχού της Πατρίδας μας, απεικονίζεται το πρόσωπο του Ιησού, ούτως ώστε, οι μηχανισμοί του συστήματος να μετατρέψουν εις το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας, μία θρησκευτική αμιγώς πνευματική εορτή, εις ένα στείρα καταναλωτικό, άνευρο και ανούσια καταθλιπτικό καταναλωτικό παίγνιο.
Ο αντίποδας των συστημικών μέσων μαζικής εξαπατήσεως καθίσταται η στερεότυπη φληναφηματική φράση της ανυπόφορης γενικότητας των βυσσοδόμων μηχανισμών του συστήματος : «καλές γιορτές», άνευ όμως η ευχή αυτή, να προκαλεί ουδένα ψήγμα ρήγματος κατά της θλιβερής καταναλωτικής ευήθειας, εις αντιδιαστολή, προς τον πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων εις τους κόλπους των οποίων τίκτεται η ελπίς, η πλησμονή της αναγέννησης μας αλλά και του εξανθρωπισμού μας, οδοί οι οποίοι μας άγουν προς την εναργή συνειδητοποίηση της Αληθείας η οποία μας ελευθερώνει δεόντως από την φαιά προπαγάνδα της εξουσίας αλλά και την συναφή ασύστολη ψευδολογία της.
Ως έπος ειπείν, ιδίως αυτά τα Χριστούγεννα, ας ψηλαφήσουμε την ψυχή του πλησίον μας και ανταλλάξουμε ουσιαστικές ευχές συνειδητής αλλαγής της μελλοντικής Ζωής μας, με επίκεντρο της Γέννηση του Ιησού αλλά και την πορεία της Θυσιαστικής Ζωής Του, ούτως ώστε να ενδυθούμε την μαγεία της διαχρονικής πραγματικής ευφροσύνης, εξοβελίζοντας την θνησιγενή παρωδία της πρόσκαιρης χαράς των επιφανειακών λαμπιονιών αλλά και των άψυχων καταναλωτικών δώρων.
Ο Καζαντζάκης, μεταξύ άλλων αναφέρει εις την «Ασκητική», γεννιόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο, το ενδιάμεσο φωτεινό διάστημα είναι η Ζωή μας, ως εκ τούτου, φρονώ ότι προλαβαίνουμε το ως άνω μεσοδιάστημα, μεταξύ της ακρογωνιαίας και ακροτελεύτιας αβύσσου, να άρουμε τους περιορισμούς της φυσικής αναγκαιότητας προσλαμβάνοντας την παρακαταθήκη του θυσιασθέντους Ιησού, με σκοπούμενο αποτέλεσμα την άρδην μεταβολή της ατομικής και συλλογικής βιοτής μας, άχρις εσχάτων, με γνώμονα την πραγματική και οντολογική μας ελευθερία.
Εν κατακλείδι, εις πείσμα των μηδενιστών, αρθρώνουμε ενσυνειδήτως, μετά παρρησίας, ευθαρσώς και εκκωφαντικώς την εξής ευχή : Ευλογημένα Χριστούγεννα και Θεία Φώτιση, παραμερίζοντας την πεισιθανάτια ρήση «Καλές Γιορτές»!- εν τοις πράγμασι καθίσταται αδήριτος η χρεία της Ανάστασίς μας.
