Του Bruce Abramson
Κάθε τόσο, έχω την τύχη να συναντώ κάποιον που “ακολουθεί την επιστήμη”. Βασίζομαι σε τέτοιους ανθρώπους για να μου διδάξουν κάποια επιστήμη που δε γνωρίζω ακόμη. Καθώς είμαι επιστημονικά εγγράμματος, μου αρέσει να ξεκινάω κάνοντάς τους μερικές βασικές ερωτήσεις:
Πώς ορίζονται οι βασικοί όροι των δεδομένων; Πώς συλλέγονται και αναφέρονται τα δεδομένα; Ποιες θεωρίες καθοδήγησαν το σχεδιασμό των μοντέλων που επεξεργάζονται τα ακατέργαστα δεδομένα; Ποιες μελέτες επικύρωσαν τα μοντέλα; Πόσο ευαίσθητα είναι τα μοντέλα στις μεταβολές των εισροών; Πόσο καλά αποδίδουν τα μοντέλα χρησιμοποιώντας ιστορικά δεδομένα; Έχουν τα μοντέλα ιστορικό πρόβλεψης – και αν ναι, πόσο καλά τα έχουν καταφέρει; Ποιες εναλλακτικές υποθέσεις εξετάστηκαν; Πώς δοκιμάστηκαν οι υποθέσεις;
Όποιος εκπλήσσεται από τέτοιες ερωτήσεις δεν μπορεί εύλογα να ισχυριστεί ότι κατανοεί την επιστήμη, πολύ περισσότερο ότι την παρακολουθεί. Το πιθανότερο είναι ότι έχει μπερδέψει την “επιστήμη” με έναν επιλεγμένο επιστήμονα, μια υποτιθέμενη επιστημονική συναίνεση ή το επιστημονικό κατεστημένο. Ή, ακόμα χειρότερα, με την κομματική πολιτική που μεταμφιέζεται σε επιστήμη.
Η σύγχυση προέρχεται από μια κοινή παρανόηση – μια ακατάλληλη διαχωριστική γραμμή που πολλοί άνθρωποι τραβούν μεταξύ επιστημόνων που εργάζονται για εταιρείες και επιστημόνων που εργάζονται για πανεπιστήμια ή κυβερνητικές υπηρεσίες. Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν ότι οι επιστήμονες των εταιρειών τείνουν να υποστηρίζουν θέσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εταιρειών, πολλοί έχουν ξεγελαστεί πιστεύοντας ότι οι ακαδημαϊκοί και οι κυβερνητικοί επιστήμονες υπηρετούν την αντικειμενική επιστημονική αλήθεια.
Τα κίνητρα απασχόλησης είναι σημαντικά για όλους τους επιστήμονες. Η μόνη διαφορά είναι ότι είναι ευκολότερο για τους ξένους να μαντέψουν τι θέλει μια εταιρεία να λένε οι επιστήμονές της από ό,τι είναι να καταλάβουν τι οδηγεί στην επαγγελματική ανέλιξη σε ακαδημαϊκούς ή κυβερνητικούς φορείς.
Με την απουσία μιας κατώτατης γραμμής ή ανατροφοδότησης από την αγορά, η επιτυχία στην ακαδημαϊκή ή κυβερνητική επιστήμη συχνά καταλήγει σε εκείνους που είναι πιο επιδέξιοι στο να κολακεύουν τους πιο ανώτερους συναδέλφους τους. Επειδή η μεγαλύτερη μορφή επιστημονικής κολακείας είναι να στηρίζεσαι στο έργο κάποιου άλλου, οι προαγωγές και οι διορισμοί υψηλού κύρους πάντοτε πηγαίνουν σε επιστήμονες που επιβεβαιώνουν ότι οι προϊστάμενοί τους κίνησαν την “επιστήμη” προς τη σωστή κατεύθυνση και την ωθούν λίγο περισσότερο προς την ίδια κατεύθυνση. Όσοι υποστηρίζουν ότι οι προκάτοχοί τους έχουν κινήσει την επιστήμη προς τη λάθος κατεύθυνση, τείνουν να έχουν σύντομες και δυστυχισμένες καριέρες.
Με άλλα λόγια, οι εταιρικοί επιστήμονες έχουν κίνητρο να επιβεβαιώσουν την υπεροχή των νέων προϊόντων των εργοδοτών τους. Οι ακαδημαϊκοί και κυβερνητικοί επιστήμονες έχουν κίνητρο να επιβεβαιώσουν την αριστεία της παλιάς έρευνας των εργοδοτών τους.
Επιπλέον, οι επιστήμονες συχνά αφήνουν τις δικές τους προκαταλήψεις να χρωματίσουν την εργασία τους. Τους τελευταίους 15 μήνες, για παράδειγμα, τεράστιος αριθμός Αμερικανών εμπιστεύτηκε τον Dr. Anthony Fauci για να λάβει αποφάσεις τεράστιας σημασίας για τις ζωές, τις οικογένειες, τις κοινότητες και τους βιοπορισμούς τους.
Με την πρώτη ματιά, η επιλογή αυτή φαίνεται λογική. Ο Dr. Fauci έχει μακρά ιστορία δημόσιας υπηρεσίας και διορισμούς υψηλού κύρους. Ωστόσο, πριν τον εμπιστευτούμε να ξαναγράψει τις οικονομικές και κοινωνικές δομές της Αμερικής, ίσως θα ήταν καλό να προσέξουμε ότι τάσσεται υπέρ της “ανοικοδόμησης των υποδομών της ανθρώπινης ύπαρξης, από τις πόλεις μέχρι τα σπίτια και τους χώρους εργασίας” με τρόπους που “δίνουν προτεραιότητα στις αλλαγές εκείνων των ανθρώπινων συμπεριφορών που αποτελούν κινδύνους για την εμφάνιση μολυσματικών ασθενειών”, συμπεριλαμβανομένου του “συνωστισμού στο σπίτι, στην εργασία και στους δημόσιους χώρους”.
Για τους Αμερικανούς που μοιράζονται το όραμα και τις αξίες του Fauci, η συμβουλή αυτή ήταν χρυσή. Ωστόσο, για όσους από εμάς βλέπουμε τους ανθρώπους ως κάτι άλλο από φορείς παθογόνων μικροοργανισμών, οι αλλαγές που επέβαλε μπορεί να είναι αντίθετες με τις δικές μας αξίες και πεποιθήσεις. Πόσοι από τους Αμερικανούς που ακολούθησαν τον Fauci καταλαβαίνουν ότι αυτό που ακολούθησαν δεν είναι “η επιστήμη”, αλλά μάλλον ένας ιδιόρρυθμος επιστήμονας που θεωρεί ότι οι δραστικές επιβολές στη ζωή μας δεν έχουν “καμία σχέση με την ελευθερία”.
Είναι μόνο ένα παράδειγμα. Υπάρχουν πολλά άλλα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πέσει σε μια λατρεία της εμπειρογνωμοσύνης. Πάρα πολλοί Αμερικανοί ανεβάζουν σε βάθρο ειδικούς με διαπιστευτήρια, συγχέουν τις προσωπικές και επαγγελματικές τους προκαταλήψεις με την αντικειμενική επιστήμη και κρύβονται από την ανοιχτή έρευνα που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εμψυχώνει την επιστημονική έρευνα.Ακόμη χειρότερα, εμπιστεύονται αυτούς τους εμπειρογνώμονες σε κρίσιμα ζητήματα που δεν σχετίζονται με τους στενούς τομείς της εξειδίκευσής τους. Ήταν πραγματικά καλή ιδέα να αφήσουμε έναν ανοσολόγο που υποστηρίζει την κοινωνική αναδιάρθρωση και την αποαστικοποίηση, αλλά όχι την ελευθερία, να κλείσει τις επιχειρήσεις, τα σχολεία και τις εκκλησίες μας;
Μια τέτοια λανθασμένη εμπιστοσύνη δεν αποτελεί σχεδόν καμία εξαίρεση. Οι σημερινοί αληθινά πιστοί του Πράσινου Κόμματος θα στερούσαν από δισεκατομμύρια ανθρώπους προσιτή ενέργεια επειδή ένα υποτιθέμενο 97% των επιστημόνων, των οποίων το κύρος και η χρηματοδότηση θα εξαφανίζονταν αν η επιστήμη αποφάσιζε ότι η κλιματική κρίση δεν ήταν επικείμενη, συμφωνούν ότι η κλιματική κρίση είναι επικείμενη. Ωστόσο, είναι λάθος να εκφράζουμε σκεπτικισμό, να εξετάζουμε τα κίνητρά τους ή να αμφισβητούμε την αξιοπιστία τους;
Η λατρεία της εμπειρογνωμοσύνης είναι ένας σαφής και υπαρκτός κίνδυνος. Οι ιδιοτελείς επιστήμονες -πολλοί παγιδευμένοι τόσο βαθιά στο σύστημα που δεν γνωρίζουν καν ότι υπηρετούν τον εαυτό τους- έχουν πείσει τους αφελείς Αμερικανούς ότι οι απόψεις τους αντιπροσωπεύουν αντικειμενική επιστήμη.
Δεν υπάρχουν συντομεύσεις. Αν θέλετε να ακολουθήσετε την επιστήμη, πρέπει πρώτα να μελετήσετε, να αμφισβητήσετε και να κατανοήσετε την επιστήμη. Διαφορετικά, βρίσκεστε στο έλεος των προσωπικών κινήτρων, των προκαταλήψεων και των αξιών κάποιου επιστήμονα. Μακριά από την επιστήμη, αυτό είναι μια τόσο ξεκάθαρη πράξη πίστης που εμψυχώνει τη βιβλική προειδοποίηση: “Μην εμπιστεύεστε σε άρχοντες ούτε σε γιο ανθρώπου, στον οποίο δεν υπάρχει βοήθεια”.
Ο Bruce Abramson, PhD, JD, είναι διευθυντής της JBB&A Strategies και της B2 Strategic, διευθυντής του Αμερικανικού Κέντρου για την Εκπαίδευση και τη Γνώση
Πηγή: Real Clear Politics
