Άρθρο του Ευρωβουλευτή Νίκου Ανδρουλάκη στην Εφημερίδα «Τα Νέα»
Την περασμένη εβδομάδα, ο τηλεοπτικός σταθμός TGRT δημοσίευσε έναν χάρτη όπου αναφερόταν σχηματικά στη δυνητική επιρροή της Τουρκίας το 2050.
Θέλοντας να ενισχύσει το ηγετικό προφίλ του Ερντογάν, ο τηλεοπτικός σταθμός προσπάθησε να δώσει σάρκα και οστά στις νεο-οθωμανικές του φαντασιώσεις, χρησιμοποιώντας ένα βιβλίο του ιδρυτή του αμερικανικού think tank Stratfor, George Friedman, το «The Next 100 Years: A Forecast for the 21st Century».
Βεβαίως, η στοχευμένη προπαγάνδα του Τουρκικού κρατικού καναλιού ήταν διάτρητη, πρώτον γιατί το βιβλίο αυτό έχει γραφτεί πριν από 12 χρόνια και από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει και δεύτερον, γιατί ακόμη και ο χάρτης της έκδοσης του βιβλίου του 2009, ήταν διαφορετικός από αυτόν που προβλήθηκε. Συγκεκριμένα, ο χάρτης όπου προβλεπόταν η σφαίρα επιρροής της Τουρκίας, περιείχε τη Μέση Ανατολή χωρίς το Ισραήλ, τη Βόρεια Αφρική, τις Παρακαυκάσιες χώρες, ενώ από την Ευρώπη περιλάμβανε μόνο την Αλβανία και τη Βοσνία, όχι όμως την Ελλάδα και την Κύπρο, όπως εμφάνιζε το Τουρκικό κανάλι.
Ο συγγραφέας του βιβλίου G. Friedman χρησιμοποιούσε συχνά «πιασάρικες» υπερβολές με στόχο τη δημοσιότητα, όπως πχ όταν την δεκαετία του ’80 προέβλεπε πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Ιαπωνίας. Αυτά όμως για τον Ερντογάν είναι λεπτομέρειες, γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι, μέσω του μηχανισμού προπαγάνδας που έχει εγκαθιδρύσει, να αποπροσανατολίζει τους Τούρκους πολίτες από την κοινωνική κρίση που δημιούργησε και η οποία επιδεινώθηκε λόγω της φθίνουσας οικονομίας και της πανδημίας.
Επίσης, η Αμερική υπό τη νέα ηγεσία Biden έχει αλλάξει τη στάση της απέναντι στις γεωπολιτικές προκλήσεις του Ερντογάν, συγκριτικά με αυτό που συνέβαινε το προηγούμενο διάστημα επί Trump. Πλέον έχουν επιβληθεί κυρώσεις στις εξαγωγές οπλικών συστημάτων προς την Τουρκία, πολιτική που οφείλουν να ακολουθήσουν και τα κράτη της ΕΕ, σταματώντας να πωλούν όπλα σε μια χώρα – ταραξία. Μέσα σε αυτό το νέο πλαίσιο, ο Ερντογάν ψάχνει σωσίβιο σε κατασκευασμένες ειδήσεις από ιδρύματα της άλλης όχθης του Ατλαντικού που υπογραμμίζουν, έστω και χαλκευμένα, την «προοπτική ισχύος» και το «μεγαλείο» του.
Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίζει, είναι ότι αυτό το διάτρητο, δήθεν «ρεπορτάζ» έγινε θέμα σε πολλά Ελληνικά ΜΜΕ και πεδίο εκτεταμένης αρθρογραφίας όχι ως περιγέλαστο fake news, αλλά ως πραγματική είδηση. Καλό θα ήταν λοιπόν, να δίνουμε μια ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης στο εσωτερικό της Τουρκίας και των συμμαχιών της σε διεθνές επίπεδο, ώστε η ελληνική κοινή γνώμη να έχει τη δυνατότητα να κατανοεί σε βάθος τη μηχανική των εξελίξεων.
