Ο Μάρκος Μπότσαρης σκοτώθηκε στη μάχη του Κεφαλόβρυσου που έγινε τη νύχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου 1823. Ήταν 33 χρονών… Ανάμεσα σε εκείνους που τον έκλαψαν ήταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Ο Καραϊσκάκης ήταν μεγαλύτερος από τον Μπότσαρη κατά οκτώ χρόνια. Οι δυο τους διατηρούσαν φιλική σχέση και η εκτίμηση που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο ήταν αμοιβαία. Λέγεται ότι ο «γιος της Καλογριάς» ήταν αυτός που μύησε τον Μάρκο στη Φιλική Εταιρία, το 1814. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης βρέθηκαν συμπολεμιστές σε αρκετές μάχες.
Όταν το Αύγουστο του 1823 ο Μπότσαρης, επικεφαλής μικτού εκστρατευτικού σώματος από 1500 Ρουμελιώτες και Σουλιώτες, κίνησε για να αναχαιτίσει την προέλαση προς το Μεσολόγγι τουρκαλβανικής στρατιάς 14-15.000 ανδρών υπό τον «Μουσταή» Πασά τής Σκόδρας, πέρασε από το Μοναστήρι τού Προυσού όπου γιατροπορευόταν ο Καραϊσκάκης με φυματίωση. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα συναντιόντουσαν οι δύο κορυφαίοι ήρωες…
Μετά το θάνατό του, ο ξάδελφός του Τούσιας Μπότσαρης μετέφερε τη σορό του στο Μικροχώρι όπου την παρέδωσε στον αδελφό του Κώστα. Πριν όμως η πομπή έκανε μια στάση στο Μοναστήρι του Προυσού. Η σορός εναποτέθηκε στο «κελί της Παναγίας» όπου έφεραν τον Καραϊσκάκη για να την ασπαστεί.
Δάκρυσε τότε ο ανήμπορος πολέμαρχος και φέρεται να ευχήθηκε: «Άμποτε να πάω κι εγώ από τέτοιο θάνατο, αδελφέ Μάρκο». Θρήνησε δε τον νεκρό, με το εξής μοιρολόι: «Ωρέ, σαν τον Μάρκο ήρωα γιο, μάνα δεν ματαγεννάει…»
Και στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, που δεν ήταν δα και πολλά (σκοτώθηκε στις 22 Απριλίου 1827 στη μάχη του Φαλήρου) δεν έπαψε να τον παινεύει: «Ο Μάρκος ήταν τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος. Είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκαιη σαν τού Χριστού. Εμείς όλοι ούτε στο δάχτυλό του δεν φθάνουμε…»
