του Σωκράτη Β. Σίσκου
Κάποιες φορές νιώθω θλίψη και απογοήτευση όταν διαβάζω κείμενα Ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων οι οποίοι, με το θολό επιχείρημα της προσπάθειας για τη διαμόρφωση μιας (δήθεν) παγκόσμιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, κατακρεουργούν τα πολιτιστικά στοιχεία που αποτελούν τη βάση του ελληνικού πολιτισμού.
Είναι η μίζερη πλευρά της ελληνικής πολιτιστικής ζωής, εξαιτίας μιας αρρωστημένης ιδεολογίας η οποία εξουσιάζει τις δομές και τους φορείς του κρατικού μηχανισμού, τα μεγάλα ιδιωτικά και δημόσια ΜΜΕ και μια σημαντική μερίδα του καλλιτεχνικού κόσμου. Ως άτομα αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία στο σύνολο των ελλήνων πολιτών, αλλά εντούτοις ελέγχουν ιδεολογικά την ελληνική κοινωνία και διαμορφώνουν αποσυνθετικά το φρόνημα του ελληνικού λαού.
Η αντίθεση είναι εμφανής αν κάποιος ανατρέξει στα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού, όχι μόνο για πολιτικά ή οικονομικά θέματα, αλλά με στόχο να διερευνήσει τα πνευματικά και επαγγελματικά ενδιαφέροντα των απόδημων Ελλήνων. Εκεί δύσκολα βρίσκεις την ίδια πνευματική και ιδεολογική μιζέρια. Μένω έκπληκτος από την πνευματική και πατριωτική ζωντάνια των Ελλήνων της Αυστραλίας, όταν ανακαλύπτω πνευματικούς θησαυρούς και μια απέραντη αγάπη για την Ελλάδα, μέσα στα κείμενα του Anagnostis e-Magazine ή ξεφυλλίζω το έντυπο ελληνογερμανικό πολιτιστικό περιοδικό «ΕΡΜΗΣ».
Την αφορμή για να εκφράσω για μια ακόμα φορά το θαυμασμό μου για τους Έλληνες μιας «Άλλης Ελλάδας» που βρίσκεται διασκορπισμένη σε όλον τον κόσμο, μου την έδωσε ένα πρόσφατο δημοσίευμα στο γαλλικό περιοδικό «Le Point». Αποτελεί έναν ύμνο για τον ελληνοαμερικανό γιατρό, κοινωνιολόγο και συγγραφέα Νικόλαο Χριστάκη. Στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του «ΤΟ ΤΟΞΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ», συνδυάζει την ελληνική μυθολογία με τις σύγχρονες απόψεις του για τον κορονοϊό COVID-19. Η δημοσιογράφος του περιοδικού εντυπωσιάζεται όταν διαπιστώνει τις έντονες ελληνικές πολιτιστικές ρίζες ενός τόσο διάσημου επιστήμονα που δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα και γράφει: «Né aux États–Unis de parents grecs et imprégné de la culture immémoriale » (Γεννημένος στις Ηνωμένες Πολιτείες από Έλληνες γονείς, γνώρισε/εμποτίστηκε από τον πανάρχαιο πολιτισμό).,Πόσοι στην Ελλάδα έχουν ακούσει έστω και μια φορά στη ζωή τους το όνομα αυτού του γιατρού, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους 100 μεγαλύτερους επιστήμονες του κόσμου;
Όμως, πριν συνεχίσουμε ας δούμε ένα μικρό απόσπασμα από την αρχή του άρθρου, όπου υπάρχει και ο πίνακας του Giacomo Borlone de Buschis, με θέμα «Trionfo della morte e danza macabra» (Θρίαμβος του θανάτου και μακάβριος χορός), ο οποίος είναι εμπνευσμένος από τις πανδημίες που προηγήθηκαν (κυρίως της πανώλης του 1347-1351). Η Ευρώπη ξεκληρίστηκε και μετατράπηκε σε απέραντο νεκροταφείο. Αυτή η πανδημία έμεινε γνωστή ως «Ο Μαύρος Θάνατος» και οι καταστροφικές της συνέπειες ήταν έντονα ορατές όχι μόνο στην εποχή του ιταλού ζωγράφου (το 1485), αλλά σε μια μεταγενέστερη περίοδο 300 ετών.
Παραθέτουμε την επικεφαλίδα του άρθρου και τον πίνακα του Τζιάκομο Μπορλόνε:
PHÉBÉ – COVID-19 : POURQUOI NOUS ALLONS NOUS EN SORTIR
(ΣΣ-Με τη λέξη PHÉBÉ υπονοείται ο Απόλλων, ο οποίος αποκαλούνταν και ΦΟΙΒΟΣ/καθαρός, ιερός/, αλλά επίσης και ΛΟΙΜΙΟΣ/ αυτός που προκαλεί λοιμούς και πανδημίες/)
Un ouvrage du médecin et sociologue NICHOLAS CHRISTAKIS apporte un éclairage nouveau sur la – Covid-19 :
Un ouvrage du médecin et sociologue Nicholas Christakis apporte un éclairage nouveau sur la façon dont nous nous adaptons aux pathogènes.
Par Peggy Sastre*
Publié le 14/12/2020 à 12:00 | Le Point.fr
Ας γνωρίσουμε λοιπόν με λίγα λόγια τον καθηγητή Ιατρικής και Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του YALE των ΗΠΑ, από την ιστοσελίδα:
«NOMIS Foundation» https://nomisfoundation.ch/
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ
Sterling Καθηγητής Κοινωνικών και Φυσικών Επιστημών, Εσωτερικής Ιατρικής & Βιοϊατρικής
«Ο Νικόλαος Α. Χριστάκης είναι επικεφαλής της Μικρο-Βιολογίας και Κοινωνικών Δικτύων στο έργο «Αναπτυσσόμενος κόσμος» Είναι ο Καθηγητής Κοινωνικών και Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Yale (New Haven, ΗΠΑ) και στα Τμήματα Κοινωνιολογίας, Ιατρικής, Βιοϊατρικής Μηχανικής, Εξελικτικής Βιολογίας και Επιστήμης Δεδομένων.
Γεννημένος στις ΗΠΑ, ο Χριστάκης απέκτησε πτυχίο βιολογίας από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ το 1984. Έλαβε MD από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ (Βοστώνη, ΗΠΑ) και MPH από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ το 1989, κερδίζοντας το Βραβείο Bowdoin μετά την αποφοίτησή του. Το 1991 ο Χριστάκης ολοκλήρωσε μια παραμονή και υποτροφία στην εσωτερική ιατρική, στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας. Έλαβε διδακτορικό στην κοινωνιολογία από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας το 1995. Στη συνέχεια εντάχθηκε στη σχολή του Πανεπιστημίου του Σικάγου ως επίκουρος καθηγητής κοινωνιολογίας και ιατρικής. Από το 2001-2013 ήταν καθηγητής ιατρικής κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Υγείας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. καθηγητής ιατρικής στο Τμήμα Ιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ. και καθηγητής κοινωνιολογίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στη Σχολή Τεχνών και Επιστημών του Χάρβαρντ. Το 2013 ο Χριστάκης μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο του Yale, υπηρετώντας ως οικογενειακός καθηγητής Sol Goldman στην Κοινωνική και Φυσική Επιστήμη μέχρι το 2018. Στο Yale, είναι Διευθυντής του Εργαστηρίου Ανθρώπινης Φύσης και συν-διευθυντής του Ινστιτούτου Yale για την Επιστήμη Δικτύων. Είναι ο συγγραφέας του έργου «Σχέδιο: Οι εξελικτικές ρίζες μιας καλής κοινωνίας» (2019).
Το εργαστήριο του Χριστάκη διερευνά τους κοινωνικούς, μαθηματικούς και βιολογικούς κανόνες που διέπουν τον τρόπο με τον οποίο σχηματίζονται τα κοινωνικά δίκτυα και τις κοινωνικές και βιολογικές επιπτώσεις του τρόπου λειτουργίας τους για να επηρεάσουν την ανθρώπινη ζωή. Το εργαστήριό του εκμεταλλεύεται τεχνικές από τη βιοκοινωνική επιστήμη, την κοινωνιολογία, την πληροφορική, τη δημογραφία, τις στατιστικές, τη γενετική συμπεριφοράς, την εξελικτική βιολογία, την επιδημιολογία και άλλους τομείς. Το έργο NOMIS του αναθέτει να απαντήσει σε θεμελιώδεις ερωτήσεις σχετικά με την αμφίδρομη σχέση των ανθρώπινων κοινωνικών συνδέσεων, με τη μορφή προσωπικών δικτύων και των πολλών ειδών βακτηρίων που αποικίζουν τα δικά μας είδη».
Αυτός ο διεθνούς φήμης και αξίας απόδημος Έλληνας δεύτερης γενιάς, αν επιδίωκε να σταδιοδρομήσει στην Ελλάδα, θα βρισκόταν μπροστά σε δίλημμα δυο επιλογών. Αν ήταν κομματικά ενταγμένος σε ένα από τα δυο ή τρία κόμματα εξουσίας, θα του έδιναν μια καλά αμειβόμενη θέση στο υπουργείο υγείας και θα ασκούσε εξουσία βάζοντας υπογραφές και σφραγίζοντας έγγραφα. Αν δεν είχε κομματικούς πάτρωνες, μάλλον «δεν θα τον γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του».
Οι απόδημοι Έλληνες, στην πλειονότητά τους, όχι μόνον εξελίσσονται επαγγελματικά αλλά διατηρούν στην ψυχή και στο πνεύμα τους μια Ελλάδα με πολιτιστικές αξίες που επέζησαν στα βάθη των αιώνων. Είναι γνωστή η, με κάθε τρόπο, συμβολή τους στη διάδοση των αξιών του ελληνισμού και της ενίσχυσης της αμυντικής θωράκισης της χώρας μας. Πολλοί από αυτούς δεν κατανοούν επαρκώς την ελληνική γλώσσα, αλλά νιώθουν απέραντη αγάπη για την Ελλάδα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Με κάποια ευχάριστη έκπληξη είδα και άκουσα σε ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ, έναν νεαρό ελληνογάλλο τρίτης γενιάς από τη Μασσαλία, που δεν μιλούσε ελληνικά, να λέει ότι «από μικρό παιδί ένιωθε πως στις φλέβες του κυλούσε ελληνικό αίμα».
Σήμερα, η ιστορία και οι πολιτιστικές αξίες των λαών ρίχνονται στη χαβούζα της παγκοσμιοποίησης. Προσωπική μου άποψη είναι ότι, οι προγονικές αξίες του αρχαίου ελληνικού κόσμου, θα συνεχίσουν πάντα να διαφυλάσσονται και να επιζούν στην «Άλλη Ελλάδα», στην Ελλάδα των Ελλήνων της Διασποράς. Εκεί, στην πολιτική και πνευματική ελληνική ελίτ, ευτυχώς δεν υπάρχουν ούτε απάτριδες, ούτε αρνησιπάτριδες, ούτε εθνομηδενιστές, αλλά (για να δανειστώ τον τίτλο του γνωστού έργου του Β. Ουγκώ) ούτε και «misérables» ψευτο-διανοούμενοι.
