Γράφει ο Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου
Έχουμε γίνει μάρτυρες το τελευταίο διάστημα μιας επικίνδυνης διελκυστίνδας στην Ανατολική Μεσόγειο ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα με επιδιαιτήτρια τη Γερμανία της Μέρκελ, ουδέτερο θεατή τις ΗΠΑ του Τραμπ και μόνον ευνοϊκά διακείμενη τη Γαλλία του Μακρόν.
Το δυστύχημα είναι ότι η στρατιωτική ισχύς του Σουλτάνου εκμεταλλεύεται την αδυναμία της Ελλάδος να καταφέρει αποφασιστικό πλήγμα στους καταπατητές των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων (για όσους αναγνωρίζουν εισβολή και καταπάτηση, γιατί υπάρχουν δυστυχώς και αχαρακτήριστοι Υπουργοί που υποστηρίζουν ότι δεν υφίσταται κάτι τέτοιο), καθώς επίσης και την αδυναμία των υπερεθνικών οργανισμών να εξαντλήσουν την όποια αυστηρότητά τους με στρατιωτικά μέσα. Οι επαπειλούμενες περίφημες κυρώσεις κατά της Τουρκίας δεν υπολογίζονται σοβαρά από τον Σουλτάνο, αφού σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι τέτοιου μεγέθους που να απειλήσουν σοβαρά την τουρκική οικονομία, λόγω του ισχυρού πλέγματος συμφερόντων που επικρατούν στις διακρατικές σχέσεις Τουρκίας-Γερμανίας (3000 γερμανικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην Τουρκία με 40 δισ. όγκο συναλλαγών!).
Και ενώ ο Σουλτάνος, περιφέροντας τον στόλο του στην Ανατολική Μεσόγειο, επικεντρώνοντας την επιθετική του μανία στο Καστελόριζο, και δηλώνοντας, ότι δεν μπορεί ένα μικρό νησί να έχει τόσο μεγάλη θαλάσσια ζώνη, ΄που να παρεμποδίζει την Τουρκία, ζητεί, σαν τον Χίτλερ το 1938 στην περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας, διάλογο για τη ρύθμιση του θέματος. Πιο επικίνδυνη όμως είναι η παγίδα του δήθεν ειρηνικού διαλόγου, στον οποίον μας ωθούν οι Σύμμαχοι και κυρίως η Γερμανία, που, προτείνοντας διάλογο, κλείνει το μάτι στον Σουλτάνο, υποσχόμενη πονηρά λύσεις ευνοϊκές γι’ αυτόν, χωρίς μάλιστα να καταφύγει σε πόλεμο. Και η λύση αυτή αφορά προφανώς στη μειωμένη επήρεια του Καστελορίζου, που διακηρύσσει ο Σουλτάνος, αποδέχονται σιωπηλά κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, και λοξοκοιτάζουν κάποιοι ελληνικοί κύκλοι σε καταφανή αντίθεση με την ακραιφνή πατριωτική γραμμή του ΥΠ.ΕΞ. Το μόνο πρόβλημα που ανακύπτει είναι ο τρόπος με τον οποίον θα εξωραΐσουν στον ελληνικό λαό μια τέτοια υποχώρηση που χαλκεύουν, βαφτίζοντάς την, ενδεχομένως, ρεαλιστική και επωφελή, για να αποφευχθεί ο πόλεμος. Αξίζει εδώ να θυμηθεί κανείς τον μεγάλο Περικλή, ο οποίος έλεγε στους Αθηναίους (Θουκ. Ι 140,5) πως, αν αυτοί υποχωρήσουν στην απαίτηση των Λακεδαιμονίων για την άρση του Μεγαρικού ψηφίσματος, αμέσως οι Λακεδαιμόνιοι θα κλιμακώσουν τις απαιτήσεις τους με τη σκέψη ότι οι Αθηναίοι υποχώρησαν από φόβο. Αυτό θα συμβεί και τώρα στην περίπτωση ελληνικής υποχώρησης, αφού έπεται συνέχεια, όπως ήδη προπαγανδίζει η τουρκική αντιπολίτευση, στα Δωδεκάνησα, τη Θράκη, το Αιγαίο κ.ά.
Ο Σουλτάνος επίσης με τη λέξη διάλογο εννοεί ακριβώς την αναγνώριση των θαλασσίων ζωνών με ενεργειακό ενδιαφέρον και γι’ αυτό τις καταπατά συστηματικά, δημιουργώντας τετελεσμένα, τα οποία βαφτίζει δίκαια αιτήματα της Τουρκίας, συνάδοντα με το Διεθνές Δίκαιο. Απομένει λοιπόν να διαπιστωθεί τί σημαίνει διάλογος για την Ελλάδα. Η γραμμή της χώρας μας μέχρι τώρα κατευθύνεται από μια ορθόδοξα ανένδοτη πατριωτική στάση, την οποία, έστω και καθυστερημένα, ενδυναμώνει με την ενίσχυση των ενόπλων της δυνάμεων και των σχέσεών της με τη Γαλλία. Επομένως, στον διάλογο αυτό η Ελλάδα θα προσέλθει στρατιωτικά ενισχυμένη, ώστε, αν χρειασθεί, η αποτρεπτική της δύναμη να αναστείλει τους νεοοθωμανικούς σχεδιασμούς. Πρέπει να καταλάβουν οι κυβερνώντες ότι ο μόνος δρόμος για μια εθνικά συμφέρουσα έκβαση του διαλόγου είναι η στρατιωτική ισχύς, τη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν δικτάτορες, όπως ο Ερντογάν. Πρέπει βέβαια και η Κύπρος να συμβάλει για την απόκτηση μιας ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης, είτε με αγορά επιπλέον 20 Rafale ή άλλων αεροσκαφών, που θα έχουν ως βάση την Κρήτη και θα επιχειρούν για την υπεράσπιση της Κύπρου. Έτσι θα λειτουργήσει αποτελεσματικά ο Ενιαίος Αμυντικός Χώρος (ΕΑΧ) και θα αντιμετωπισθεί από θέσεως ισχύος ο κακόβουλος εισβολέας και στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ίδια την Κύπρο. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα σε έκταση, αλλά μεγάλη σε πολιτισμό, σε ιστορία και σε αποφασιστικότητα. Και επειδή η επιθετικότητα του νεοοθωμανικού ιμπεριαλισμού δεν θα περιορισθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά θα επεκταθεί και στο Αιγαίο και στη Θράκη και μέσα στην Τουρκία, εξαφανίζοντας κάθε ελληνοχριστιανικό στοιχείο, μία λύση φαίνεται να είναι μονόδρομος, η κατεπείγουσα αμυντική θωράκιση του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και η ανάπτυξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας με πολλαπλά οφέλη και για την άμυνα και για την οικονομία και για την απασχόληση.
