Η φυγή των νέων από την Ελλάδα αποτελεί τη μεγαλύτερη πληγή του έθνους
Δεν φταίνε οι 500.000 νέοι που βρίσκονται στην ξενιτιά για να επιβιώσουν, ούτε φταίνε που ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε σοβαρά το δημοσιονομικό πρόβλημα
“Έθνος χωρίς ΝΕΟΛΑΙΑΝ είναι Άνοιξις χωρίς ΑΝΘΗ”. Είναι φράση του Περικλή Γιαννόπουλου, ενός προφήτη του ελληνισμού, που χαρακτήρισε την κατάσταση μεταφορικά, επαναλαμβάνοντας αυτό που είπε στον Επιτάφιο ο Περικλής στην κυριολεξία, κλαίγοντας τους νεκρούς Αθηναίους: «Όταν πεθαίνει ένας νέος, είναι σα να αφαιρείται η εποχή της άνοιξης από το έτος».
Ο Π. Γιαννόπουλος (γράφοντας στο “Νέο Πνεύμα”) μίλησε για τον πνευματικό θάνατο της νεολαίας: «Εσκοτώσατε την Εθνικήν ΝΕΟΤΗΤΑ. Και Έθνος χωρίς ΝΕΟΛΑΙΑΝ είναι Άνοιξις χωρίς ΑΝΘΗ».
Σήμερα, μετά από 2.500 χιλιάδες χρόνια από τον Περικλή και 120 από τον Γιαννόπουλο, ξαναμιλάμε πάλι για απώλεια της νεολαίας, που με την αναγκαστική φυγή της -την οποία ο Καζάκος απεκάλεσε προδοσία, χωρίς να αντιληφθεί ότι οι νέοι εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα- σε 2 ή 3 δεκαετίες, όχι περισσότερες, οι γηγενείς Έλληνες θα είναι μειοψηφία σε μια χώρα που θα λέγεται απλώς Ελλάδα, όπως βεβαιώνει Έκθεση του ΟΗΕ.
Δεν φταίνε οι 500.000 νέοι που βρίσκονται στην ξενιτιά, προκειμένου να επιβιώσουν, ούτε φταίνε που η ελληνική πολιτεία ποτέ δεν αντιμετώπισε στα σοβαρά το δημογραφικό πρόβλημα. Μάλιστα δε, φρόντισε προσφάτως να στερήσει και τα ολίγιστα που παρείχε στους πολυτέκνους, επειδή προφανώς δεν αποτελούν ισχυρή ταξική ομάδα για να στηρίξουν το κυβερνόν κόμμα.
Άλλωστε, κατά κόρον έχει υποστηριχθεί από την “προοδευτική” Αριστερά, ότι «αν δεν γεννούν οι Έλληνες, γεννούν οι μετανάστες». Ο διεθνισμός δεν ξεχωρίζει τον αυτόχθονα από τον επήλυδα, ώστε του είναι αδιάφορη η εξάλειψη των Ελλήνων. Σημειώνω, πως σε ένα ορεινό χωριό του Βοΐου, επτά μαθητές του δημοτικού μεταφέρονται με ταξί στο Τσοτύλι, ελλείψει σχολείου στο χωριό. Και οι επτά είναι Αλβανόπαιδες.
Η ανόητη κατηγορία περί προδοσίας των νέων, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από μία συγγνώμη των υπερήλικων, που από ανικανότητα ή αδιαφορία κατέστησαν την Ελλάδα αδύναμη να τους προσφέρει τα στοιχειώδη προ επιβίωση. Και έχουν δίκαιο οι νέοι να επιρρίπτουν την ευθύνη για την οικονομική κρίση στους ώμους των γονέων τους. Δεν είναι φυσικά μόνον ελληνικό το φαινόμενο, όπως είχε αποκαλύψει μια παλαιότερη έρευνα από το ανεξάρτητο Ινστιτούτο Ψυχολογικών και Κοινωνικοοικονομικών Eρευνών SINUS.
Το 82% των νέων στην Ευρώπη είχε απαντήσει ότι δεν έχει καθόλου ή ελάχιστη μόνο εμπιστοσύνη στην πολιτική και στους πολιτικούς. Αυτό ήταν το βασικό συμπέρασμα της έρευνας Generation What ανάμεσα σε νέους ηλικίας από 18 έως 34 χρονών από 35 χώρες, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας, που διενήργησε.
Πάνω από 35 χρόνια το Ινστιτούτο εξετάζει την καθημερινή πραγματικότητα των ανθρώπων και τη σημασία για τους θεσμούς και τις επιχειρήσεις. Από την καθημερινή ζωή προέρχονταν και οι ερωτήσεις της έρευνας. Ο διευθυντής ερευνών Μαξιμίλιαν φον Σβαρτς, αποδίδει τους λόγους της νεανικής δυσπιστίας προς την πολιτική στις άλυτες κοινωνικές προκλήσεις, όπως πχ. την κοινωνική ανισότητα, την κλιματική αλλαγή ή τη διαφθορά.
«Επιπλέον η οικονομική κατάσταση παίζει φυσικά σημαντικό ρόλο κυρίως σε χώρες με μεγάλη νεανική ανεργία. Εκεί η δυσπιστία είναι ακόμη μεγαλύτερη». Αυτό επιβεβαιώνεται στο παράδειγμα της Ελλάδας. Το ποσοστό δυσπιστίας των νέων είναι το μεγαλύτερο σε σύγκριση με τις άλλες χώρες και αγγίζει το 67%, ενώ στη Γερμανία είναι το μικρότερο με 23%. Οι νέοι Έλληνες σε ποσοστό 76% και οι νέοι Ιταλοί με 73% ανήκουν στη νεότερη γενιά Ευρωπαίων που θεωρεί ότι για την οικονομική κατάσταση και την αστάθεια στη χώρα τους φταίει η προηγούμενη γενιά.
Η έρευνα έδειξε επίσης ότι περισσότερο από όλους στην ΕΕ οι Έλληνες γονείς ανησυχούν για τα παιδιά τους σε ποσοστό 86%, με τους Ιταλούς να έρχονται δεύτεροι σε ποσοστό 80%. Οι γονείς που ανησυχούν είναι αυτοί βεβαίως που οδήγησαν στην κατάσταση ανησυχίας.
Γενικώς πάντως, οι νέοι χωρών της νότιας Ευρώπης αντικρίζουν το μέλλον με απαισιοδοξία. Η Ελλάδα έρχεται στην τρίτη θέση με 47%, ενώ στην πρώτη θέση είναι η Ιταλία με 53%. Το αντίθετο συμβαίνει όταν πρόκειται για το μέλλον των δικών τους παιδιών. Οι νέοι Έλληνες τρέφουν την ελπίδα περισσότερο από κάθε άλλο συνομήλικό τους Ευρωπαίο ότι τα παιδιά τους θα έχουν τουλάχιστον καλύτερη τύχη από τη δική τους, θεωρώντας προφανώς ότι οι ίδιοι ζουν χειρότερα.
