Η ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για το μεγάλο,αυτό,θέμα
Του Γιάννη Σιδέρη
Ο ΣΥΡΙΖΑ από ιδεολογική, «διεθνιστική» συγκρότηση, δεν είχε ποτέ αντίληψη για την αναγκαιότητα των συνόρων. Μάλλον φράχτες τα θεωρούσε, που μάντρωναν τους λαούς, τους απέκλειαν, τους διαχώριζαν, τους δημιουργούσαν πλασματικές αντιθέσεις, φούντωναν έχθρες, αναρρίπιζαν τα εθνικιστικά σύνδρομα.
Τα σύνορα δεν υπεράσπιζαν χώρες αλλά περιέκλειαν χώρους και απέκλειαν ανθρώπους!
Στη φαντασιακή αυτή θεώρηση της «πραγματικότητας», η Ευρώπη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια τεράστια χοάνη, στην οποία θα εισέρχονταν μπουλουκιδόν οι πρόσφυγες και μετανάστες και θα «εξαφανίζονταν» (κατά τη γνωστή έκφραση της Τασίας), μέσα στην πολυάνθρωπη, πολυεθνική Ήπειρο.
Φευ οι λαοί δεν είναι τόσο «προοδευτικοί» α λα ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αντιμετωπίζουν τις πατρίδες τους ως «χώρους» αλλά ως χώρες, ως γεωγραφικούς τόπους δηλαδή με συγκεκριμένη νομική υπόταση, ενιαία λίγο πολύ εθνολογική συγκρότηση, κυρίαρχη εσωτερική λειτουργία και εδαφική ανεξαρτησία που ορίζεται και από σύνορα.
Αυτά τα σύνορα αποφάσισαν οι κυβερνήσεις να τα διαφυλάξουν, από την αθρόα είσοδο (ή ειρηνική εισβολή), εκατομμυρίων προσφύγων και παράτυπων μεταναστών. Ύψωσαν φράχτες στους δρόμους των περασμάτων, απομονώνοντάς μας ως χώρα – μπορεί κακώς, αλλά αυτό είναι μια ηθικολογική συζήτηση, αρμόζουσα σε καλοδιάθετους ανθρωπιστές, μακράν του επιβαλλόμενου, για κυβερνήτες, ρεαλισμού.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έδωσε εντολή να αρχίσουν συζητήσεις με το Συμβούλιο υπουργών, προκειμένου να μεταρρυθμιστεί ο κανονισμός του Δουβλίνου, που καθορίζει ότι η χώρα της πρώτης εισόδου είναι υποχρεωμένη να δεχτεί την αίτηση ασύλου και να κρίνει αν τη δικαιούται.
Το πρόβλημα είναι διττό:
– Εφόσον οι εισερχόμενοι δεν δικαιούνται άσυλο, υποτίθεται ότι θα επαναπροωθούν. Στην πραγματικότητα δεν επαναπροωθούνται, ή επαναπροωθούνται στάγδην. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όσοι, λίγοι πλέον, δεν εξαφανίζονται μέσα από τα απόμερα μονοπάτια των συνόρων, παραμένουν στη χώρα μας. Καταχωρούνται «στα αζήτητα», περιφέρονται πεινασμένοι, ρακένδυτοι, δυστυχείς, χωρίς προοπτική να πραγματώσουν αυτά που λάθος ονειρεύτηκαν, και χωρίς τη δυνατότητα η χώρα να τους βοηθήσει.
– Ακόμη όμως και εάν δικαιούνται άσυλο, εξακολουθούν να παραμένουν όμηροι στην χώρα μας. Οι υπόλοιπες χώρες, και δη οι πλούσιες, αρνούνται να δεχτούν την ποσοστιαία κατανομή μεταναστών – προσφύγων. Αυτό κινδυνεύει να πάρει και θεσμική έκφραση.
Η Εσθονική Προεδρία κατέθεσε μία πρόταση η οποία είναι σε ευθεία αντίθετη με την πρόταση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για τη δημιουργία μόνιμου και αυτόματου μηχανισμού μετεγκατάστασης (που ενθουσιωδώς μας είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση μετά την συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας).
Η Προεδρία προσδίδει στην επιτροπή «συντονιστικό ρόλο» και της ζητά να δημιουργήσει ένα σύστημα «έγκαιρης προειδοποίησης». Με αυτό θα αξιολογεί αν το κράτος – μέλος θα μπορεί να αντιμετωπίσει τον εισερχόμενο αριθμό αιτούντων άσυλο, ή αν θα πρέπει να μετεγκατασταθούν σε άλλο κράτος μέλος. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι το κράτος αυτό θα πρέπει να συμφωνεί με «τις αρχές της αλληλεγγύης». Αν όχι, δεν θα τους δεχτεί!
Η πρόταση επιβολής ποσοστώσεων υπό την προϋπόθεση της συναίνεσης, επιτρέπει στα κράτη – μέλη να προφασιστούν πλείστες όσες αιτιολογίες και να μην δεχτούν πρόσφυγες. Με την λογική αυτή, μένουν απροστάτευτες οι χώρες των ευρωπαϊκών συνόρων, ήτοι η Ελλάδα και η Ιταλία. Θα δέχονται ατέλειωτες ροές, θα επιβαρύνεται ολοένα ο κοινωνικός τους ιστός, και θα δυσκολεύει η ζωή τόσο για τους ντόπιους, όσο και για τους εισερχόμενους. Ιδιαίτερα άσχημα θα είναι τα πράγματα στη χώρα μας, της οποίας ο κρατικός μηχανισμός αδυνατεί να ανταποκριθεί ακόμη και στις ανάγκες των γηγενών.
Πέραν της επιβάρυνσης, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να υφίσταται ταπεινωτικές εκθέσεις, από τις άνετες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας, και από τους άνετους οργανισμούς, στελεχωμένους με επαγγελματίες ανθρωπιστές, που στην τεχνοκρατική τους οίηση δεν υπολογίζουν τις δυνατότητες ανταπόκρισης των υποδομών μιας χρεοκοπημένης χώρας.
Όπως λέει ο βουλευτής του Ποταμιού Μίλτος Κύρκος, μετρά από την πρόταση της Εσθονικής Προεδρίας, οι όποιες ελπίδες για επανασχεδιασμό του κανονισμού του Δουβλίνο για μια δικαιότερη αντιμετώπιση του προσφυγικού, πέφτουν στο κενό.
Ας ετοιμαστούμε για τα χειρότερα…
Ευχή είναι, γιατί ούτε αυτό μπορούμε…
