Τη στιγμή που η Ευρωζώνη βλέπει τις φλόγες να αυξάνονται μέρα με τη μέρα, αρκετοί αναλυτές και αξιωματούχοι στις Βρυξέλλες, δείχνουν προς τα έξω μια παράδοξη ηρεμία.
Κατά τους Irish Times, η κατάσταση θυμίζει την αγορά ομολόγων του Ηνωμένου Βασιλείου λίγο πριν ηχήσουν τα όπλα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αφού κανείς δεν μπορεί να μετρήσει επακριβώς το μέγεθος της ζημιάς που θα προκληθεί από μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, το πιο λογικό είναι να αγνοεί το γεγονός.
Ο αρθρογράφος της ιρλανδικής εφημερίδας, Κρις Τζονς, πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και μελετάει το ενδεχόμενο μιας εξόδου και προσπαθεί να διαλύσει μια σημαντική πεποίθηση που είναι ευρέως διαδεδομένη, όπως αναφέρει, αλλά, συνάμα, είναι και εντελώς λάθος: το να χρεοκοπήσει η Ελλάδα δεν είναι το ίδιο με το να φύγει από το ευρώ. Όπως εξηγεί: «Το ένα μπορεί, κάλλιστα, να οδηγήσει στο άλλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο αυτόματα. Εκτός και αν οι ευρωπαϊκές ελίτ αποφασίσουν να πετάξουν την Ελλάδα από την Ευρώπη ή η Ελλάδα ανακοινώσει την επαναφορά της δραχμής.
Δεν υπάρχει κανόνας
Κατά τον Τζονς, δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να λέει ότι η ελληνική χρεοκοπία μπορεί να οδηγήσει σε Grexit. «Πολλά δυσάρεστα πράγματα μπορούν να συμβούν αν υπάρξει στάση πληρωμών, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ένα από αυτά θα είναι η αντικατάσταση του ευρώ με δραχμές. Είναι εύκολο να αξιολογηθούν οι κίνδυνοι μιας ελληνικής χρεοκοπίας. Μπορεί να είμαστε λιγότερο σίγουροι για το χρονοδιάγραμμα, αλλά ένα γεγονός είναι εγγυημένο: η Ελλάδα δεν θα ξεπληρώσει όλα όσα οφείλει. Επίσης, δεν είναι βέβαιη η μορφή αυτής της χρεοκοπίας. Θα μπορούσε να είναι γρήγορη και κατακλυσμιαία ή θα μπορούσε, απλώς, να μεταμφιεστεί σε ένα αέναο παιχνίδι επέκτασης και υποκρισίας», αναφέρει συγκεκριμένα.
Κατά τον Τζον, οι αγορές δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για τη χρεοκοπία της Ελλάδα, γιατί θεωρούν πως θα είναι ένα κατακλυσμιαίο γεγονός, τοπικής εμβέλειας. Κοινώς: θα την καταλάβει μόνο οι Έλληνες που θα πληγωθούν καίρια. Γράφει επ’ αυτού: «Σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, τα περισσότερα νομικά συστήματα δεν σχεδιάστηκαν για να παράγουν «δικαιοσύνη», αλλά -μάλλον- μια μέθοδο για την επίλυση των διαφορών που διαφορετικά θα φούντωναν εις το διηνεκές. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη είναι ότι στη διένεξη μεταξύ των Γερμανών και Ελλήνων και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο. Έτσι, αυτό που χρειάζονται είναι ένας διαιτητής που θα προσπαθήσει να λύσει τη διαφορά καταλήγοντας σε ένα «ημι-πολιτισμένο» συμπέρασμα.
Το ΔΝΤ σε ρόλο διαιτητή
Το μόνο θεσμικό όργανο που θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο, αναφέρει ο Τζονς, είναι το ΔΝΤ, αλλά, δυστυχώς, έχει απολέσει αυτή τη δυνατότητα. Το κακό είναι πως αρκετοί αξιωματούχοι του ΔΝΤ, μόλις φύγουν από το Ταμείο, παραδέχονται πως ακολουθήθηκε λάθος συνταγή στην περίπτωση της Ελλάδας.
Για να καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: «Με τη διαμάχη ανάμεσα στις δύο πλευρές να βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, χρειάζεται ένας μηχανισμός που θα τον φέρει εις πέρας. Χωρίς αυτή τη διαδικασία εξυγίανσης, η κρίση είναι πιθανή. Είναι δύσκολο να αποφύγουμε το συμπέρασμα ότι όλο αυτό πρόκειται να τελειώσει άσχημα. Υπάρχει ένα μάθημα που μπορούμε να λάβουμε από όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες: δεν έχει σημασία τι σκεφτόμαστε για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη ή τη λιτότητα. Το να εκλέγει κανείς μια κυβέρνηση με στόχο να ξεκινήσει μια μάχη με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, είναι μια επώδυνη ματαιότητα».
Πηγή: iefimerida
