Του οικονομολογου Βασίλη Βιλιάρδου
Σύμφωνα με το γερμανικό τύπο (Handelsblatt), η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει ξανά – ενώ η αριστερή παράταξη της χώρας, από την οποία περιμένει η δική μας ερμαφρόδιτη αριστερά κατανόηση και στήριξη, κατηγορεί τη γερμανική κυβέρνηση, λέγοντας ότι αποκρύπτει την πρόθεση της για μία ακόμη διαγραφή του ελληνικού χρέους.
Σύμφωνα τώρα με το Υπουργείο Οικονομικών, η Ελλάδα δεν έχει πλέον δίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμός, ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών), έχοντας επιστρέψει σε τροχιά υγιούς και βιώσιμης ανάπτυξης! Σύμφωνα δε με την Τράπεζα της Ελλάδος (ανακοίνωση), το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών παρουσίασε το 2013 πλεόνασμα ύψους 1,2 δις €, έναντι ελλείμματος 4,6 δις € το 2012.
Η ανεργία βέβαια συνεχίζει να αυξάνεται (στο 28% πρόσφατα), οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις «επιμένουν» να χρεοκοπούν, η υγεία κατεδαφίζεται από τους γενίτσαρους των τοκογλύφων (άρθρο), ο γενικός δείκτης του κύκλου εργασιών στη βιομηχανία μειώθηκε ξανά κατά 11,8% το Δεκέμβριο, οι μεγάλες επιχειρήσεις απολύουν εργαζομένους ή μεταναστεύουν, οι συναλλαγές στην αγορά ακινήτων έχουν πάψει να υπάρχουν, οι φόροι έχουν εκτιναχθεί στα ύψη (η κατάργηση των φοροαπαλλαγών αποτελεί φορολογική αύξηση), ο αποπληθωρισμός παραμένει εφιαλτικός, η ζήτηση καταρρέει, οι επενδύσεις έχουν εκμηδενιστεί, τα σενάρια της δραχμής μεσουρανούν, η χώρα αδυνατεί να εξοφλήσει τα τοκοχρεολύσια του 2014 με δικά της μέσα κοκ.
Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς, παραμένοντας πολιτικά ουδέτερος, τι ακριβώς συμβαίνει με τη χώρα – σε τι να ελπίζει για το μέλλον και τι να φοβάται. Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ δηλαδή ή μήπως βρισκόμαστε στο μέσον της κρίσης, έχοντας ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε;
Για να μπορέσει κανείς να δώσει μία αντικειμενική απάντηση στο ερώτημα, θα πρέπει ασφαλώς να «ζυγίσει» αυτά που αναμφίβολα πετύχαμε, με αυτά που πληρώσαμε – καθώς επίσης εάν αυτά που έχουν επιτευχθεί, ακόμη και αν κόστισαν πολύ ακριβά, είναι μελλοντικά διατηρήσιμα.
Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, εάν αποδεχθούμε πως η Ελλάδα θα παραμείνει προτεκτοράτο των δανειστών της, άβουλο, ετερόφωτο, λεηλατημένο, με μία κυβέρνηση που δεν θα αποφασίζει για τη χώρα της, τότε υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ.
Εάν όχι, τότε δεν είμαστε καν στη μέση της κρίσης, αλλά στο ξεκίνημα της – αφού έχουν καταστραφεί όλες οι βάσεις, επάνω στις οποίες θα μπορούσαμε να χτίσουμε το μέλλον της πατρίδας μας. Κυρίως δε η κοινωνική συνοχή, καθώς επίσης η απαραίτητη, αμφίδρομη εμπιστοσύνη του Πολίτη και σύσσωμης της Πολιτείας – χωρίς την οποία δεν υπάρχουν προοπτικές για καμία απολύτως χώρα στον πλανήτη.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε φυσικά να κάνουμε λάθος – γνωρίζοντας ότι, για μία χώρα σαν την Ελλάδα, πάντοτε υπάρχουν δυνατότητες εξόδου της από την παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί. Εν τούτοις, όσο περνάει ο χρόνος ανεκμετάλλευτος, τόσο πιο σκοτεινά και επικίνδυνα γίνονται τα σύννεφα στον ορίζοντα.
