Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη, Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶνστὴν Ἐπιχ. Ἒρευνα & Στατιστικὴ τοὒ ΤΕΙ Πατρῶν
..Καὶ τὸ ξέχασε. Καὶ τὀτε ἔφριξαν, καταισχυνθέντα, τὰ κόκκαλα τῶν Πατέρων, ἀπὸ τὴν ἀναίσχυντη ὁμολογία· τοῦ γιοῦ τους, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἄλλου, τοῦ ἀρχηγοῦ -τρόπος τοῦ λέγειν, τῶν Ἑλλήνων.
«Ὁ Πὼλ Τόμσεν καὶ ἡ Κριστὶν Λαγκὰρντ εἶπαν ὅτι ἔπρεπε νὰ σταθῶ στὸ πλευρὸ τους…Εῖπα: ἐντάξει, ἄν ἔρθω μὲ τὴν πλευρὰ σας, εἶναι κάτι ποὺ θὰ βοηθήσῃ πραγματικὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ εἶναι καὶ κάτι ποὺ δὲν γίνεται. Ὁ Σόϊμπλε μοῦ εἶπε, ‘Γιάννη ξέχνα το’. Ὁπότε δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, ἐγὼ λοιπὸν τὶ μπορῶ νὰ κάνω;».
Τὸ ἀνωτέρῳ ἀπόσπασμα εἶναι ἀπὸ τὴν πρώτη ἐφετεινὴ συνέντευξη τοῦ Γιάννη Στουρνάρα στοὺς Financial Times. Ὅπου ὁμολογεῖ ἀπροκάλυπτα ὅτι ….. ἀντιστάθηκε (ΝΑΙ!!!) στὴν Κριστίν Λαγκάρντ και τον Πολ Τόμσεν τοῦ ΔΝΤ, ποὺ τὸν παρότρυναν (ἄκουσον, ἄκουσον) νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν εὐρωζώνη, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν γερμανὸ ὑπουργὸ Οἰκονομικῶν Β. Σόιμπλε, νὰ ἀποδεχθοῦν ἕνα κούρεμα τοῦ, ἀποδεδειγμένα μὴ βιώσιμου, ἑλληνικοῦ χρέους. Αὐτὰ τὸ καλοκαίρι τοῦ 2012, ὅταν τὸ ΔΝΤ, ΗΠΑ καὶ λοιποὶ πλήν εύρωζώνης, εἶχαν συνειδητοποιήσει ἐν ὄψει τῶν ἐπερχόμενων ἑλληνικῶν χρηματοδοτικῶν κενῶν, τὶς λάθος συνταγὲς (ποὺ ἔλεγε προεκλογικὰ βεβαίως, βεβαίως καὶ ὁ Ἀντώνης) καὶ κυρίως τὴν ἀνάγκη νὰ σταματήσουν νὰ φορτώνουν μὲ νέα δάνεια καὶ μὲ ὑπέρογκους φόρους τὰ χρεωκοπημένα κράτη. Καὶ νὰ προχωρήσουν σὲ βαθὺ κούρεμα ἀνεξαιρέτως.
Δηλαδὴ τὸ ΔΝΤ καὶ οἱ Ἄμερικανοὶ λένε σὲ ἐμᾶς, στὴν Γαλλία καὶ, κυρίως, στὴν Γερμανία, νὰ ἀφήσουμε τὶς σαχλαμάρες καὶ νὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα τῆς συστημικῆς κρίσης τῆς εὐρωζώνης. Μάλιστα προσφέροντας τὴν πλήρη βοήθεια καὶ στήριξὴ τους σὲ …ἐμᾶς.
Καὶ ὁ Στουρνάρας, δηλαδὴ ὁ Πρωθυπουργὸς Σαμαρᾶς, τὴν ἀπορρίπτουν, διότι, ὅπως ὁμολογοῦν, ὁ Σόϊμπλε τοὺς εἶπε ἁπλὰ, ξεχᾶστε το. Καὶ τὸ ξέχασαν. Σ’ αὐτὲς τὶς τρεῖς λέξεις (Γιὰννη, ξέχνα ’το) κρύβεται ὅλη ἡ κακομοιριά, ὁ χατζηαβατισμὸς καὶ ὁ γραικυλισμὸς τῶν ταγῶν τοῦ νεοελληνικοῦ κομματικοῦ μορφώματος, ποὺ λέγεται ἑλληνικὸ κρατίδιο.
Προσέξτε τὴν τραγικὴ εἰρωνία τοῦ πράγματος: ὁ ἴδιος ὁ Στουρνάρας, δηλαδὴ ὁ Πρωθυπουργὸς, συνομολογοῦν ὅτι αὐτὰ ποὺ προτείνει τὸ ΔΝΤ καὶ ὁ ὑπουργὸς οἰκονομικῶν τῶν ΗΠΑ (ποὺ δὲν ξέχασε τὶς καταπρόσωπο προσβολὲς τῶν ὑπερφίαλων εὐρωπαίων, ὅταν τοὺς ἀπέδειξε ὅτι δὲν εἶναι στραβὸς ὁ γιαλός, ἀλλὰ στραβὰ ἁρμενίζουν) εἶναι τὰ μόνα ποῦ θα βοηθήσουν καὶ μάλιστα «πραγματικὰ» τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ἀντὶ νὰ θέσουν στοὺς Εὐρωπαίους ἡγέτες τὸ πρόβλημα, σφίγγουν τὰ πέτα τοῦ σακκακιοῦ τους καὶ κακομοίρικα ψελλίζουν ‘ἐγὼ τὶ μπορῶ νὰ κάνω;’ Μὰ νὰ πᾶτε σπίτι σας, Κύριοι, ἄν δειλιάζετε. Γιατὶ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ὁ εὔλογος φόβος καὶ ἐντελῶς ἄλλο ἡ δειλία.
Στὴν προκειμένη περίπτωση, τὸ μόνο ποὺ εἶχε, χωρὶς κανὲνα κόστος, νὰ κάνῃ ἡ Ἑλλάδα, ἦταν νὰ θέσῃ ἁπλὰ καὶ ἀπροειδοποίητα τὸ θέμα σὲ συνάντηση κορυφῆς. Δὲν εἶχε τίποτε νὰ χάσῃ, γιατί, τό πολύ πολύ νὰ ἀρνοῦντο. Εἲχε ὅμως νὰ κερδίσῃ, ἀπὸ τὴν ἄμεση συμπαράταξη Ἰρλανδίας, Ἰσπανίας, Ἰταλίας. Ἁκριβῶς ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὸν Ντράγκι. Ποὺ ὑποχρέωσε τὸν Σὀϊμπλε σὲ ἄμεση ὑποχώρηση, στὸ θέμα τῆς ἑνοποίησης τραπεζικοῦ συστήματος.
Πῶς ἀλήθεια λέγεται, αὐτὴ ἡ χωρὶς οὔτε μία λέξη, γιὰ τὴν τιμὴ τῶν ὁπλων, ρὲ ἀδελφέ, ὑποχὼρηση, ὑποταγὴ καὶ παράδοση στὶς λανθασμένες προτροπὲς, ἐνάντια στὸ, κατὰ τὴν δικὴ τους ὁμολογία, συμφέρον τῆς χώρας;
