Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου
«Έτσι λειτουργούσε το σύστημα, έτσι λειτουργούσαμε και εμείς».
«Κορυφαία» δήλωση Ελληνίδας στα διεθνή ΜΜΕ, σε έρευνα για το «φακελάκι» και το «γρηγορόσημο», στη «διεφθαρμένη Ελλάδα», με το… καλημέρα του νέου χρόνου.
Έγραφα στο βιβλίο μου, «Πατριωτικό Μέτωπο Τώρα, μια ελληνική πρόταση για Έλληνες», από το 1987, επιστρέφοντας από τη Νικαράγουα, όπου βίωσα το βούλιαγμα στο «σοσιαλιστικό ψέμμα», της τελευταίας ένοπλης επανάστασης, του… προλεταριάτου (campesinos y travahadores).
«Ο ελληνικός λαός. Οχυρωμένος μέχρι τουλάχιστον προ μιας δεκαετίας στις δικές του «διαδρομές» παλινδρομεί σήμερα πια, μεταξύ των επιταγών τύπου «must» που του πλασάρουν οι επιτήδειοι επικοινωνιολόγοι της σύγχρονης Βαβυλωνίας και της κληρονομιάς που έχει παραλάβει από τις γενιές της Μικρασίας, του έπους του ΄40 και της Εθνικής Αντίστασης. Στέκεται ακόμη αναποφάσιστος στα διλήμματα μονίμως αυτοαναιρούμενος. Λειτουργώντας πότε ως Τζέκυλ και πότε ως Χάϊντ. Ως «αδέκαστος εισαγγελέας» στα αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια-καφενεία, όπου κατακεραυνώνει την πολιτική και τους πολιτικούς και ως στυλοβάτης της αναπαραγωγής των αδιεξόδων του συστήματος, τις Κυριακές των όποιων εκλογικών αναμετρήσεων. Επιτείνοντας έτσι ακόμη περισσότερο το ιονεσκικό περιβάλλον του πολιτικού παράλογου, που σε συνδυασμό με την τύπου αναγεννώμενου φοίνικα αναστύλωση του διεφθαρμένου δικομματικού μηχανισμού, δημιουργεί το υπόβαθρο ενός άκρως εκρηκτικού-διαλυτικού μέλλοντος.
Ερωτηματικό ο ελληνικός λαός. Ενώ κουβαλάει στους ώμους του βαριά ιστορία, ενώ βίωσε από τους παππούδες του τουλάχιστον, τα δεινά που υπέστη στο πρόσφατο παρελθόν, ως ανώριμος έφηβος, αρνείται επίμονα να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Αυτοπεριθωριοποιείται στον ρόλο του «οπαδού της γαλαρίας».
Αυτοπροσδιορίζεται ως θεατής ενός ντέρμπυ στο οποίο μόνο ως φωνασκών νεανίας συμμετέχει. Αυτοακρωτηριάζεται αλλεπάλληλα, και αντί για κραυγές οργής και αγωνίας, πανηγυρίζει στους στημένους αγώνες των επαγγελματιών πολιτικών-managers.
Μόνο με την περίοδο των αρχών του 18ου αιώνα, όταν πλήρης πια ήταν η διάλυση της συνοχής της κοινωνίας των «ραγιάδων», μπορεί να συγκριθεί η σημερινή πραγματικότητα. Μια σκοτεινή εποχή, όπου ο Ελληνισμός είχε πλήρως παραιτηθεί από κάθε ελπίδα παλιγγενεσίας του, έως τουλάχιστο ότου, ξανακουσθούν οι βροντερές φωνές του αγιορείτη Πατρο-Κοσμά του Αιτωλού και στη συνέχεια του εθνεγέρτη Ρήγα του Βελεστινλή.
Έτσι και σήμερα οι κυρίαρχες λογικές που προκύπτουν από την πλευρά του λαού είναι, ποιοτικά τουλάχιστον ταυτόσημες με εκείνες, των τρομερών και σκοτεινών εποχών του 1750.
Στοιχεία δηλαδή που συναποτελούν τα κεντρικά χαρακτηριστικά του ραγιά: Ωχαδερφισμός, ιδιώτευση, άρνηση κοινωνικοποίησης της συμπεριφοράς, αναβολή κάθε λογικής ανάληψης ευθύνης, ευκολία στην ανατροπή κλασσικών αξιών και αρχών που επί χιλιετηρίδες έχτιζαν οι αρχιμάστορες πρόγονοί μας».
Θυμάμαι όταν εξηγούσα σε χιλιάδες αγρότες τη δεκαετία του ’90, σε μεγάλη συνδιάσκεψη αγροτοστελεχών της Κεντρικής Μακεδονίας, πως «με κλεμμένα νοικοκυριό δεν γίνεται», αναφερόμενος φυσικά στις απάτες των επιδοτήσεων και των αποσύρσεων, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ορμώντας με άγριες διαθέσεις εναντίον μου φώναξε: «Άσε τα τρελά που μας κουβάλησες από τα Εξάρχεια ρε Βιτάλη. Άσε τον αγρότη να φάει κανά φράγκο». Μαζί του ούρλιαζαν εν χορώ, νεοδημοκράτες, συνασπιστές (τώρα συριζαίοι), κκουέδες, ακροδεξιοί.
Σήμερα που όλη η χώρα βουλιάζει στην ανέχεια, στην αναξιοπρέπεια, στη χλεύη των σαξόνων, φράγκων και οστρογότθων, διακρίνω πάλι τα ίδια χαρακτηριστικά, τόσο στο πολιτικό σύστημα, όσο και σε αυτό το οποίο συλλήβδην ονομάζεται «λαός».
• Πάλι το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, σε όλη του την έκταση. Του κακομοίρη «νοικοκύρη» Σαμαρά, του γελοίου «σοσιαλιστή» Βενιζέλου, του θλιβερού «αριστερού» Κουβέλη, του κωμικοτραγικού «ριζοσπάστη» Τσίπρα, της αρτηριοσκληρωτικής «κομμουνίστριας» Παπαρήγα, του καιροσκόπου «πατριώτη» Καμένου και τέλος του άρες-μάρες-κουκουνάρες, «εθνικιστή-νεοναζί» Μιχαλολιάκου.
• Πάλι ο Λαός που «βοσκάει κουτόχορτο στον κάθε …παλαβιάρη», όπως έλεγε και ο αυτόχειρας παλιόφιλος μου, Νικόλας Άσιμος. Έναν Λαό που είτε «περιμένει» να τον «τακτοποιήσουν» αυτοί που τον σακάτεψαν, είτε πιστεύει σε «έλευση νέων σωτήρων». Ξεχνώντας πολύ εύκολα τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον ρόλο της «αριστεράς», ροζουλί και σταλινικής στην πρόσφατη ιστορία του τόπου, ξεχνώντας πολύ εύκολα ποιοι είναι οι ιδεολογικοπολιτικοί απόγονοι των ταγμάτων ασφαλείας.
• Πάλι η διαλυμένη παιδεία, με ανεπαρκή κοινωνική πρόληψη, με ανίκανη δημόσια διοίκηση, με επίορκη αστυνομία, με κατεστραμμένη δημόσια υγεία, με κομματικοποιημένο στρατό, με διψασμένη για εξουσία εκκλησία, με ιδιοτελή δικαιοσύνη, με πληρωμένους κονδυλοφόρους –παπαγαλάκια των ΜΜΕ, με, με, με, με το καράβι Ελλάς, να βουλιάζει αύτανδρο.
Και ίσως η μόνη φωνή, αυτή του Πατριωτικού Μετώπου, που με πρόταση σαφή, έντιμη και ολοκληρωμένη, επαναλαμβάνει, μονότονα πια, τα τελευταία τρία χρόνια:
Λαέ:
• Όσο περιμένεις σωτήρες, μεσσίες και διαφόρων αριστεροδέξιου τύπου ασήμαντα ανθρωπάκια και δεν παίρνεις εσύ την υπόθεσή σου στα χέρια σου, θα πηγαίνεις από το κακό στο χειρότερο.
• Όσο τρέχεις πίσω από άτομα με τα οποία δεν θα καθόσουν ούτε καν να πιείς καφέ στο καφενείο της γειτονιάς σου, θα βουλιάζεις στα λύματα τα οποία επέτρεψες ή ακόμη και βοήθησες να δημιουργηθούν.
• Όσο τους ανέχεσαι, θα είσαι υπόλογος, τόσο σε αυτούς που έδωσαν και τη ζωή τους για να βιώνεις τον απατηλό ευδαιμονισμό σου, όσο και στις γενιές που έρχονται, οι οποίες το πιο πιθανό που θα συμβεί, αν δεν αλλάξεις ΣΗΜΕΡΑ, θα φτύνουν στον τάφο σου.
• Λαέ: Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΣΥ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ, ΕΣΥ ΔΙΚΑΣΤΗΣ, ΕΣΥ Η ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΟΥ.
Και αυτή η λύση, λέγεται Άμεση Δημοκρατία. Η οποία δεν είναι… μανιφέστο ή φαντασίωση, κανενός παλαβιάρη, αριστερού ή δεξιού, αλλά λειτουργεί εδώ και 200 χρόνια στην Ελβετία του Ιωάννη Καποδίστρια, ενώ εδώ και μερικά χρόνια, είναι κατάκτηση και του Λαού της Ισλανδίας.
Αυτήν την λύση προτείνει το Πατριωτικό Μέτωπο.
ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
