Του Γιώργου Δελαστίκ,
Δάκρυσε όλη η Ευρώπη, όλος ο κόσμος για τα δεκάδες θύματα του ανθρωπόμορφου τέρατος Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, του Νορβηγού ακροδεξιού δολοφόνου. Εκατοντάδες χιλιάδες Νορβηγοί βγήκαν στους δρόμους για να συνοδεύσουν με βουνά ολόκληρα από κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα και άλλα λουλούδια τη φάλαγγα των παιδιών και λίγων μεγαλύτερων που όδευαν προς τις όχθες του Αχέροντα. Κι ο φονιάς, πανευτυχής μέσα στον κόσμο της πολιτικής του παράνοιας, να φουσκώνει από ικανοποίηση και αυτοθαυμασμό για το κατόρθωμά του και να αισθάνεται σαν τον Οντιν, τον ανηλεή και αιματοβαμμένο θεό του πολέμου και του θανάτου των Βίκινγκ…
“Δεν θα αφήσουμε το μίσος να αλλάξει την κοινωνία μας!” φωνάζουν απελπισμένα οι Νορβηγοί. Μακάρι να το κατορθώσουν. Οι πιθανότητες όμως είναι λίγες. Τα μεγάλα πολιτικά εγκλήματα πάντα αφήνουν πολύ βαριά τη σφραγίδα τους στις χώρες όπου διαπράττονται.
Το χειρότερο είναι κάτι που οι πάντες δυσκολεύονται να ομολογήσουν – με ελάχιστες εξαιρέσεις: ο Νορβηγός δολοφόνος, ο οποίος περιγράφει τον εαυτό του ως φανατικό αντιισλαμιστή, δεν γεννήθηκε σε έναν κόσμο αποσπασμένο από την πραγματικότητα. Το αντίθετο. Το πολιτικό έδαφος σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο, είναι γόνιμο για την καλλιέργεια και την άνθηση ακόμη και των πιο αποκρουστικών ακροδεξιών ιδεών και θέσεων. Η αιτία είναι ότι πληθώρα θέσεων των κομμάτων της ακροδεξιάς έχουν πλέον γίνει αποδεκτές στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, έχουν ενσωματωθεί στον πολιτικό λόγο και την πολιτική πρακτική των κομμάτων εξουσίας και έτσι επηρεάζουν τις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων.
Θεωρείται πλέον “μπανάλ” φαινόμενο η ακροδεξιά ιδεολογία. Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν γίνει πλήρως αποδεκτά στο πολιτικό σύστημα και η επιρροή τους καλπάζει σε όλη την Ευρώπη.
Οι πάντες επαινούν -και δικαίως- την ανοιχτή σοσιαλδημοκρατική κοινωνία της Νορβηγίας, το εξαιρετικό κοινωνικό της κράτος, την αποτελεσματική καταπολέμηση της φτώχειας. Αποφεύγουν όμως να υπενθυμίσουν ότι η χώρα αυτή έχει και μια δεύτερη, σκοτεινή όψη. Πολύ σκοτεινή. Στις τελευταίες εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2009, το ακροδεξιό Κόμμα της Προόδου αναδείχθηκε ως το κατά πολύ ισχυρότερο κόμμα του συντηρητικού στρατοπέδου με ποσοστό… 22,9% που το καθιστά το ισχυρότερο ακροδεξιό κόμμα της Ευρώπης!
Πολλοί θέλουν να ξεχνούν ότι και στη γειτονική Φινλανδία, το επίσης ακροδεξιό κόμμα των Αληθινών Φινλανδών, πήρε 19% – μόλις… 0,1% λιγότερο από τους σοσιαλδημοκράτες! Και στην επίσης σκανδιναβική Δανία η ακροδεξιά έχει 13,9% και επιπροσθέτως η δεξιά κυβέρνηση εξαρτά την επιβίωσή της σχεδόν δέκα χρόνια τώρα από την ανοχή που της παρέχει στο κοινοβούλιο, ενώ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2010 η ακροδεξιά μπήκε πανηγυρικά και στη Βουλή της Σουηδίας, καθώς το με νεοναζιστικές ρίζες ψευδεπίγραφο κόμμα Δημοκράτες της Σουηδίας πήρε το 5,7% των ψήφων.
Κανένα από αυτά τα ακροδεξιά σκανδιναβικά κόμματα δεν ευαγγελίζεται φυσικά τη βία εναντίον των μεταναστών, των μουσουλμάνων, των αριστερών – πόσω μάλλον τη μαζική δολοφονία νέων και παιδιών ενός σκανδιναβικού σοσιαλδημοκρατικού κυβερνώντος κόμματος. Πάνω στα γενικευμένα όμως στην κοινωνία αισθήματα εναντίον των ξένων ή των μουσουλμάνων αναπτύσσονται φυσιολογικά και οι κακοήθεις αποφύσεις σαν τον δολοφόνο Μπρέιβικ.
Δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στη Σκανδιναβία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Σάββατο, τρεις κεντροαριστερές εφημερίδες πανευρωπαϊκά γνωστές -η γαλλική “Λιμπερασιόν”, η αγγλική “Γκάρντιαν” και η ισπανική “Ελ Παΐς”- μαζί με άλλες ευρωπαϊκές συντηρητικές εφημερίδες πρόβαλλαν την εκδοχή ότι δράστες τόσο της βομβιστικής επίθεσης στο Οσλο όσο και της σφαγής στο νησί Ουτόγια ήταν πιθανότατα… ισλαμιστές!
Ενστικτωδώς δηλαδή στο μυαλό σχεδόν όλων ανεξαιρέτως των Ευρωπαίων έχει σχηματιστεί η πεποίθηση ότι ειδεχθή πολιτικά εγκλήματα διαπράττουν μόνο οι ισλαμιστές στην εποχή μας.
ΟμολογίαΟ φονιάς “τέκνο του κόσμου μας”
Συγκλονιστική και γενναία η επισήμανση της γερμανικής εφημερίδας “Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε” στον τίτλο άρθρου της για τον δολοφόνο: “Ενα τέκνο του κόσμου μας” ο αφοπλιστικός τίτλος. Επεξηγηματικός ο υπότιτλος: “Ποιος είναι ο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ; Ενας εξτρεμιστής, χωρίς αμφιβολία. Ομως οι ιδέες του προέρχονται λιγότερο από σκοτεινές πηγές παρά από το μέσο (της κοινωνίας), από την καθημερινότητα του Ιντερνετ”. Την ίδια γνώμη έχει και ο Νορβηγός φιλόσοφος Λαρς Γκιούλε. Ο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ μπορεί να έδρασε μόνος “αλλά τις απόψεις του μοιράζονται πολλοί και ανθούν στους κόλπους μιας υποκουλτούρας, που έχει σχηματιστεί στο διαδίκτυο και υπερβαίνει κατά πολύ τη Νορβηγία” δηλώνει.
