Όλη η ζωή μας εγκλωβίστηκε στην αυτοκινητάμαξα της εξουσίας, στη φθορά και στη διαφθορά, στην ανάγκη να συντηρήσουμε τον «άνθρωπο φρικιό» που βγαίνει χρόνια μετά από την υπόγεια σήραγγα κι αδυνατεί να κατανοήσει ό,τι με την αφή του αντιλαμβάνεται.Τους αφήσαμε να πελαγοδρομούν στα μονοπάτια του αυτοσχεδιαστικού εκσυγχρονισμού και της ανανέωσης «δωματίου», σε ατραπούς ερεβώδεις, στα εφιαλτικά δωμάτια με παραμορφωτικούς καθρέφτες…
Μέχρι που και οι κήρυκες των ακήρυχτων λόγων που χρόνια ολόκληρα αναγόρευαν την άγνοιά μας σε διδαχή κουράστηκαν και μας εγκατέλειψαν ακέραιους και ηττημένους στο έλεος του εαυτού μας…
Έτσι μας βρήκε ο «καλικάντζαρος» που παραμόνευε περιμένοντα υπομονετικά την ύστατη ώρα και μας άνοιξε διάπλατα τις βαριές δρύινες πόρτες του εμφύλιου λόγου…
Τώρα βαραίνει η σιωπή του λόγου που αρνείται να σχηματισθεί, η περισυλλογή που δεν μπορεί να εκφραστεί σε εκτίμηση, σε αξία…
