Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου, Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά ΘέματαΜια ζωή στη λούφα και παραλλαγή, ο κόσμος της λεγόμενης δημοσιογραφίας (δεν είναι κάθε φορά αναγκαίο να γράφω για τις εξαιρέσεις του ενός στα εκατό) δεν έβλεπε τίποτα, δεν άκουγε τίποτα.
Σιωπούσε, γονάτιζε και υπηρετούσε το σύστημα της αρπαχτής αποφεύγοντας την κριτική του (ως “κριτική” δεν εννοώ να είναι ταμπουρωμένοι πίσω από κάποια κομματικά λάβαρα και να πολεμούν τους απέναντι. Ως κριτική εννοώ τον πόλεμο κατά του σάπιου συστήματος συνολικά).
‘Oμως δεν ξεχνούν και την παλιά τους τέχνη. Τα στρογγυλοποιούν, τα λιμάρουν, τα λειαίνουν, και όσο τους παίρνει τα ξεπλένουν!
Αγωνιούν προπαντός για τη “δημοκρατία”! Μας λένε: Ναι μεν να διαμαρτύρονται οι πεινασμένοι αλλά να μην προβαίνουν σε πράξεις που … προσβάλλουν το … πολίτευμα, και το θέτουν σε κίνδυνο!
Συνιστούν … ρεαλισμό και γονάτισμα.
Δεν είμαι βέβαιος ότι θα έλεγαν αυτά που λένε αν οι ίδιοι βρίσκονταν στη θέση των “αγανακτισμένων” και δεν είχαν καταθέσεις στις τράπεζες. Η πολιτικά πρόστυχη συμπεριφορά τους επιβεβαιώνει απόλυτα τη διαπίστωση που έκανε ο Μάρξ γράφοντας: “Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους αλλά, αντίθετα, το κοινωνικό τους είναι που καθορίζει τη συνείδησή τους” (Ανάλυση αυτού του θεμελιώδους κοινωνιολογικού νόμου βλ. στο έργο μου: “Η Κομμουνιστική Ουτοπία”, εκδ. “Κάδμος” σελ. 45 επ. όπου το κεφάλαιο: “Οι τρόποι διαμόρφωσης της συνείδησης”).
Απλοελληνιστί, αυτό σημαίνει: Αν αλλάξουμε τους τραπεζικούς λογαριασμούς και το κοινωνικό μας ΕΙΝΑΙ, θ’ αλλάξουν γνώμη και θέσεις οι δημοσιογράφοι και κάθε “ιδεολόγος” πολιτικός.
Θα πρότεινα ν’ αναρτηθούν οι λογαριασμό τους στο “πόθεν έσχες”, ώστε να ξέρουμε με ποιους μιλάμε και ποιοι μας κοροϊδεύουν.
