Του Κωνσταντίνου ΒλαχοδήμουΑν λάβει κάνεις υπόψη τα στοιχεία όλων των τελευταίων δημοσκοπήσεων, παρόλη την διαφοροποίηση τους ανάλογα με την πελατεία τους υπάρχει ένα στοιχείο που είναι δύσκολο να αμφισβητήσει. Το σύνολο των πολιτών που έχουν πρόθεση να ψηφίσουν λευκό έχει ξεπεράσει το 60%. Εάν δε προσθέσει σε αυτούς την αναμενόμενη αποχή λόγω απελπισίας και απογοήτευσης και άκυρα τότε διαβλέπει την εικόνα μιας χώρας όπου το κομματικό κατεστημένο στο σύνολό του στην πραγματικότητα δεν ελέγχει αθροιστικά πάνω από το 20% που προφανώς αντιστοιχεί στους πολύ καλά βολεμένους που ελέγχουν τις τύχες της Ελληνικής κοινωνίας. Είναι μια παγερή εικόνα που πλησιάζει ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ου αιώνα.
Σε αυτήν την δραματική πραγματικότητα τα κόμματα δεν έχουν ενδοιασμούς να δείξουν ότι ελέγχουν την διοίκηση του κράτους όπως έχουν κάνει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κατατρύχονται σε διακομματικούς διαπληκτισμούς την στιγμή που η χώρα βυθίζεται οικονομικά, διαλύεται κοινωνικά και αποσυντίθεται εθνικά. Όντας οι δημιουργοί αυτής της αδικίας είναι ανήμπορoi να την διορθώσουν. Δεν βλέπουν αντίπαλο δέος να τους συνετίσει.
Άλλοι παίζουν το παιχνίδι της αποτυχημένης προσπάθειας συναίνεσης. Άλλοι διαλαλούν δημοψηφίσματα άσχετα με την κρισιμότητα των περιστάσεων. άλλοι ζητούν εκλογές αναμένοντας ότι το στρεβλό εκλογικό σύστημα θα πνίξει την πραγματικότητα και τα πράγματα θα συνεχίσουν ως έχουν. Άλλοι ελπίζουν στην ολική κατάρρευση της κοινωνίας για να χτίσουν απάνω της το δικό τους ολοκληρωτικό καθεστώς μαγεμένοι από τη επιτυχία της Β. Κορέας. Ο καθένας έχει το δικό του σχέδιο πάνω στην πλάτη αυτού του ταλαίπωρου λαού που αρχίζει πλέον να βογκά κάτω από τα θεόρατα νέα βάρη και την απύθμενη κοινωνική αδικία. Και τα πλοκάμια αυτού του κατεστημένου στα ΜΜΕ εντρυφούν σε πραγματείες περί ανάγκης για τον πολίτη να δείξει αυτοσυγκράτηση και υπομονή, επισείοντας συχνά την απειλή των συνεπειών μιας οιασδήποτε πολιτικής ανωμαλίας η βιαίας αντίδρασης κατά του συστήματος.
Για έναν παρατηρητή, Έλληνα η ξένο είναι πλέον λίαν ευδιάκριτο ότι το νήμα της πολιτικής ιστορίας του Ελληνικού έθνους με τον κόμπο αυτής της πραγματικότητας βρίσκεται πολύ κοντά στο ανυπέρβλητο χτένι του ηφαιστειώδους χαρακτήρα του απλού Έλληνα. Οποιαδήποτε προπαγάνδα και εκφοβισμοί δεν πρόκειται να σταματήσουν το κύμα οργής που θα ξεσπάσει παρασύροντας μαζί του δικαίους αλλά και αδίκους σε μια άβυσσο εξαθλίωσης των πάντων.
Γιαυτό, στον λίγο καιρό που μένει, απευθύνεται ακόμη μια φορά μια ακόμη κραυγή απόγνωσης στους λιγοστούς ανθρώπους που έχουν διατηρήσει την αξιοπρέπεια τους από κάθε πολιτικό σχήμα, να θυσιαστούν και να προκαλέσουν έστω και αργά το πολιτικό γεγονός που θα επιτρέψει τον σχηματισμό εθνικής κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης με σημαντικά ενισχυμένες εξουσίες από το παρών κοινοβούλιο. Μια τέτοια κυβέρνηση να εξοπλίσθει με τα μέσα και τον χρόνο για να αναλάβει την διαχείριση της παρούσης κρίσεως και να προχωρήσει στην διαδικασία ουσιαστικής αναθεώρησης του ταλαιπωρημένου από εξουσιοθήρες Συνταγματικού Χάρτη της χώρας με σκοπό την πλήρη ανανέωση του πολιτικού κατεστημένου.
Η καταστροφή είναι προ των θυρών.
