Της Ζέζας ΖήκουΜολονότι αρκετοί πια έχουν γίνει φτωχοί, απαιτείται κάποιος χρόνος έως ότου οι άνθρωποι να εξαντλήσουν όλο το κομπόδεμά τους και να βουλιάξουν στην εξαθλίωση. Άραγε θα μας αφήσουν να βουλιάξουμε όπως εκείνοι για τους οποίους ο Τζον Στάινμπεκ έγραψε Τα σταφύλια της οργής; Θέλουμε, πάντως, να δούμε με τους «Αγανακτισμένους» πολίτες να αποδεικνύεται στην πράξη ότι αυτό που ένας ριζοσπάστης θεωρητικός ονόμασε κάποτε «eros effect» –το ξαφνικό, απροειδοποίητο ξέσπασμα μιας εξέγερσης από τα κάτω, που πιάνει απροετοίμαστους τους πάντες, κοινωνεί μεγάλα πλήθη σε μια μεθυστική αίσθηση κοινών στόχων και αξιών και επιβάλλει ανατροπές– είναι ακόμη πραγματοποιήσιμο, δεν ανήκει στη σφαίρα της μυθικής ουτοπίας.Ποιο είναι, όμως, το οικονομικό μέλλον της άρρωστης χώρας μας; Πώς μπορεί η οικονομία της να ανταγωνιστεί τη φτήνια της Κίνας ή την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας; Τι απέγινε η γεωργία της; Τι απέγινε η βιομηχανία της; Πού κατέληξαν οι κερδοφόρες υπηρεσίες της; Ποια είναι η απειλή σήμερα; Τι είδους –χειρότερη– κρίση μάς περιμένει, αν αποτύχουμε να εξοφλήσουμε τα χρέη μας;
Η Ευρώπη δείχνει πολιτικά ανίκανη να διαχειριστεί μια κρίση, που τώρα έχει γίνει μεταδοτική. Επειδή δεν μπορείς να φορτώνεις συνεχώς με νέα χρέη μια αφερέγγυα χώρα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να τα ξεπληρώσει, ώστε να ξαναβγεί στις αγορές. Η κινδυνολογία για τη δραχμή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, αλλά εμείς είδαμε τη φαιδρή της όψη.Ο χρεοκοπημένος εσμός της κυβέρνησης δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το δράμα. Δείχνει να αγνοεί το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι η χρεοκοπία καθαυτή. Οι «λεονταρισμοί» του πρωθυπουργού παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι το λαιμό στο βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της!…
Είναι πασιφανής η προαποφασισμένη εκποίηση της κτηματικής περιουσίας του Δημοσίου σήμερα, του ορυκτού πλούτου και των ενεργειακών πηγών της χώρας αύριο. Η φαρσοκωμωδία αυτής της εικονικής συναίνεσης λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων.Οι εσωτερικές υποχρεώσεις μιας χώρας είναι να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις και να εξασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών και αγαθών στους πολίτες. Όταν αφαιρεί από αυτές τις παροχές τον παραγόμενο πλούτο και τον μεταβιβάζει διαρκώς στο εξωτερικό, προκειμένου να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών, υποθηκεύει αυτούς τους πολίτες και την περιουσία του κράτους ως ενέχυρο για το χρέος. Με τα Μνημόνια δεσμεύει τους πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του χρέους, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό.Όταν πρόκειται για την ικανοποίηση των ξένων δανειστών, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων την επισείουν ως φόβητρο στο λαό, ώστε να υποταχθεί στη λογική μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Χωρίς αιδώ, εφαρμόζουν τη διαβόητη εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή τη μείωση του γενικού επιπέδου των μισθών και των τιμών. Πρόκειται για εσωτερική πτώχευση.
Μολονότι τις ψηφίζει ο λαός, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων προτιμούν να πτωχεύουν έναντι του λαού, παρά να πτωχεύουν έναντι των διεθνών τοκογλύφων. Και διαμηνύουν με κάθε ευκαιρία πόσο αισχύνονται για το εξωτερικό χρέος των χωρών τους, σαν να μην είναι καταισχύνη παρά μονάχα το χρέος ενός κράτους προς τους ξένους, και όχι το χρέος του έναντι του λαού του…Παγιώνεται η αντίληψη ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να εξυπηρετήσει το χρέος της. Σε… ελληνικότερη και πολιτικότερη διατύπωση: «Έγινε αντιληπτό ότι το Μνημόνιο δεν μπορεί να αποτρέψει τη χρεοκοπία και τη στάση πληρωμών. Η διαπίστωση ότι, ακόμα και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια και με τις μεγαλύτερες θυσίες, που θα προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν γίνει, η κατάσταση θα είναι αβίωτη με την εφαρμογή του κύκλου ζωής του Μνημονίου εξαναγκάζει τους δανειστές μας σε δύο πολιτικά εκβιαστικές δηλώσεις – επιταγές περί συναίνεσης και εμπράγματων υποθηκών.Θα ήταν έντιμο, ως εκ τούτου, να πει ο πρωθυπουργός στον ελληνικό λαό το «mea culpa» για το Μνημόνιο, και όχι να εκλιπαρεί για συναίνεση…
Να, λοιπόν, ο φαύλος κύκλος: Η Ελλάδα δανείστηκε για να σωθεί, τώρα αντιλαμβανόμαστε τη μαύρη τρύπα που την οδηγεί ολοένα σε νέο δανεισμό ή σε παράτασή του. Στην πραγματικότητα, περνά από μια βαθιά επανεκτίμηση της εκτέλεσης του Μνημονίου και της σχέσης μας με τους εταίρους μας για την ελληνική επιβίωση.Και έρχεται η ιεροεξεταστική τρόικα και αποσαφηνίζει ότι κανένας στόχος δεν επιτεύχθηκε και οι θυσίες χάθηκαν στον τετρημένο πίθο των Δαναΐδων. «Αποτύχαμε», λένε, δηλαδή απέτυχαν αυτοί που έφτιαξαν το Μνημόνιο, αφού έπρεπε να θέσουν στόχο τη μείωση του χρέους, και όχι του ελλείμματος, άρα το δωδεκάμηνο της εξουθένωσης δεν απέφερε τίποτε…
