του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Όταν ο λαός, οι πολίτες είναι αναγκασμένοι να επιλέγουν την αποχή, το άκυρο, το λευκό, την στιγμιαία ψήφιση ενός κόμματος που δεν είναι της σταθερής επιλογής τους, τότε βρισκόμαστε σε συνθήκες ολοκληρωτισμού όχι Δημοκρατίας. Ακόμη και όταν ψηφίζουν αυτούς που όχι μόνο δεν αποδέχονται και δεν αγαπούν, αλλά περιφρονούν. Η δημοκρατία είναι συνώνυμη της ελεύθερης έκφρασης, της θέλησης των πολιτών όχι του καταναγκασμού τους.
Στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες η δημοκρατία, ο ισότιμος πολιτικός ανταγωνισμός, η εθνική δημοκρατική διαλεκτική ακυρώθηκε, μπλοκαρίστηκε. Εμποδίστηκε η ανανέωση των υπαρκτών κομμάτων, κύρια του ΠΑΣΟΚ και η εμφάνιση αυνθετικά νέων πολιτικών πρωταγωνιστών διάρκειας, επάρκειας και σχεδίου. Οι πολίτες δεν έχουν ικανές, αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις που να εμπνέουν και να κινητοποιούν την καρδιά και το μυαλό τους.
Γι αυτό επιλέγουν τελικά αυτές τις μορφές αντίδρασης στον ολοκληρωτισμό και τις ολιγαρχικές παρέες. Παρέες, όχι πολιτικά κόμματα. Μορφές αντίδρασης στην πολιτική ως Εμπαιγμό, ως Απάτη με τους επιφανείς επίσημους εκπροσώπους της.Η διαίρεση της χώρας στους πολίτες που δεν ψηφίζουν, που ακυρώνουν με τη στάση τους μια νοθευμένη και διεφθαρμένη διαδικασία και σε αυτούς που ψηφίζουν τις χρεοβόρες κάστες, τα λόμπυ, τους μικρούς και μεγάλους διαπλεκόμενους πελάτες που υπερασπίζονται τις ολιγαρχικές δομές, εκφράζει μια μεγάλη αντιδημοκρατική παθολογία. Έχω μιλήσει, προειδοποιήσει, γράψει γι αυτό.
Εκφράζει όμως ταυτόχρονα μια μεγάλη δυναμική μετάβαση. Μια Νέα Κοινωνία Πολιτών η οποία κυοφορείται και θέλει να μορφοποιηθεί σε Νέα Πολιτική Κοινωνία.Βρισκόμαστε στην μετάβαση από τις καθεστωτικές ολιγαρχικές δομές στη Δημοκρατία. Στην ανάκτηση της Εθνικής Πολιτικής Κληρονομιάς της Αγοράς και της Πόλης. Στην επιστροφή της Πολιτικής, του Πολιτική Ανθρώπου, της Δημοκρατίας.
Οι ολιγαρχίες, οι κομματικές, οι προσωπικές παρέες, οι ένοχες για την μεταπολιτευτική παρακμή, είπαν ότι νίκησαν. Αντέδρασαν όπως αντιδρούν πάντοτε οι ολιγαρχίες. Ξέρουν όμως ότι ηττήθηκαν. Ότι έκλεισε ο κύκλος τους και δεν μπορούν να αναπαραχθούν, να τους αναπαράγουν. Επί σαράντα χρόνια δεν οικοδόμησαν τίποτε δημιουργικό ούτε είδαν καμία πρόβλεψη τους να δικαιώνεται. Γιατί δεν είχαν προβλέψεις. Η μόνη πρόβλεψη τους ήταν η καριέρα, η καρέκλα, ο προσωπικός πλουτισμός.
Τελευταίο παράδειγμα της αποτυχίας, ένας κουτσός Καλλικράτης – Προκρούστειο τον ονόμασα – χωρίς συμμετοχή. Ο εκφυλισμός μιας μεγάλης μου ιδέας. Όπως συνέβη με άλλες.
Το ιστορικό αίτημα είναι η Επαναθεμελίωση του Πολιτικού Συστήματος και η εμφάνιση στο πολιτικό τοπίο αυθεντικά νέων, υγιών και έξυπνων πολιτικών πρωταγωνιστών. Όχι εξωθεσμική και εξωελλαδική βάφτιση του παλιού, του ανεπαρκούς και του διεφθαρμένου σε νέο και σωτήριο, όπως γίνεται. Αρκετά με τους διεφθαρμένους σωτήρες, τους χρόνιους διαφθορείς της μεταπολίτευσης. Σε ώριμες δημοκρατίες και φυσιολογικές χώρες αυτό θα μπορούσε να επιταχυνθεί εδώ και καιρό με τη δημιουργία κυβέρνησης τεχνοκρατών, που θα σήμαινε επίσης την αποστράτευση και αποπομπή του πλέον ανίκανου κα διεφθαρμένου στην Ευρώπη Πολιτικού Προσωπικού.
Η χώρα όμως στερείται υπεύθυνων και ικανών οικονομικών, πολιτικών, πνευματικών ελίτ. Αυτές οφείλουμε να τις αναδείξουμε, να τις συγκροτήσουμε.
Ήταν θλιβερή η χθεσινή τηλεοπτική εικόνα ορισμένων που εμφανίστηκαν σε αυτό το ρόλο. Φτωχοί ιδιώτες της παρέας, της κάστας, παρά άνθρωποι του Έθνους, του Κράτους, της Πολιτείας.
Η Ελλάδα όμως μπήκε σε κίνηση. Ετοιμάζει τις δυνάμεις που θα την οδηγήσουν στον νέο αιώνα.
Πολίτες ελεύθερους όχι δούλους, όχι κάστες, λόμπυ, παρέες και διεφθαρμένες οικογένειες. Έλληνες όχι μισέλληνες. Ο μισελληνισμός είναι ξένη υποτέλεια, δουλεία και βαρβαρότητα.
Γεννιέται κάτι πολύ μεγάλο, πολύ μεγαλύτερο από τις καλύτερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας.
