Του Γιώργου ΚαπόπουλουΜόνον 48 ώρες χρειάσθηκαν για να επιβεβαιωθεί με τον πιο δραματικό τρόπο η προειδοποίηση του επικεφαλής της ΕΚΤ, Ζ. Κ. Τρισέ, ότι οι αγορές θα αντιδράσουν στην «ελεγχόμενη χρεοκοπία» των Μέρκελ-Σαρκοζί πιέζοντας σε οριακό σημείο τις χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα. Τα spreads και τα ασφάλιστρα κινδύνου για τα ομόλογα της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας εκτινάχθηκαν στα ύψη.
Η πρόβλεψη ότι μετά το 2013 οι πιστωτές όποιας χώρας της Ευρωζώνης προσφύγει στο Μόνιμο Μηχανισμό θα κληθούν να αποδεχθούν το «κούρεμα» των οφειλομένων, όπως ήταν φυσικό ήταν πισωπλατη μαχαιριά για το Δουβλίνο και τη Λισαβόνα, με τις κυβερνήσεις Κόουεν και Σόκρατες να έχουν εξαντλήσει σχεδόν κάθε δυνατότητα δημοσιονομικών περικοπών συμβατών με την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα.
Τι θα συμβεί μέχρι τον Δεκέμβριο; Θα σωφρονίσουν οι αγορές τους Μέρκελ-Σαρκοζί αναγκάζοντάς τους να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο ενός ανεξέλεγκτου ντόμινο στο νότο της Ευρωζώνης και στην Ιρλανδία, που θα μπορούσε να αγγίξει ακόμη και την Ιταλία;
Για δικαίωση του Ζ. Κ. Τρισέ μιλούν στο χθεσινό πρωτοσέλιδο δημοσίευμά τους οι FT, ενώ αναλυτής της Royal Bank of Scotland χρεώνει ευθέως στη Μέρκελ τη δραματική επιδείνωση του κόστους δανεισμού της Ιρλανδίας.
Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Για ιδεοληπτικό δογματισμό που αρνείται να δει την πραγματικότητα ή για συνειδητή προσπάθεια εκκαθάρισης της Ευρωζώνης από τα προβληματικά, σύμφωνα με την πρόσληψη της σημερινής γερμανικής κυβέρνησης, μέλη;
Το απίστευτο και μη προβλέψιμο κόστος της μαζικής προσφυγής του νότου της Ευρωζώνης στο EFSF δεν μπορεί να αγνοείται, ούτε να υποτιμάται από τους Μέρκελ, Σόιμπλε και Βέμπερ: Αν το Βερολίνο αναλαμβάνει συνειδητά παρόμοιο ρίσκο, τότε δεν βρισκόμαστε μπροστά σε έναν παροξυσμό μονεταριστικού φονταμενταλισμού, αλλά σε μια απροκάλυπτη προσπάθεια εγκαθίδρυσης γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.
Περιθωριοποίηση του νότου, πλήρης έλεγχος της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, απομόνωση και εξαναγκασμός της Γαλλίας να αποδεχθεί τον ρόλο ήσσονος εταίρου της Γερμανίας ως το μικρότερο δυνατό κακό: Αν είκοσι χρόνια μετά την ενοποίηση του 1990 παρουσιάζεται ελέω κρίσης η ευκαιρία για την εγκαθίδρυση μιας γερμανικής Ευρώπης, οι ζηλωτές της στο Βερολίνο προφανώς είναι έτοιμοι να πληρώσουν ένα ακριβό, αλλά διαχειρίσιμο οικονομικό κόστος, όπως ακριβώς οι Κολ – Γκένσερ το 1989-90 πλήρωσαν -σε μεγάλο βαθμό σε βάρος των Ευρωπαίων εταίρων τους- το κόστος ενσωμάτωσης της ανατολικής Γερμανίας.
Απομένει ένα ερώτημα: Αν η επιστροφή της Μέρκελ στην αδιαλλαξία της περασμένης άνοιξης πιστοποιεί μια στρατηγική στροφή της χώρας μη αντιστρέψιμη, ακόμη και σε ενδεχόμενη αλλαγή Καγκελαρίου αύριο και κυβερνητικής πλειοψηφίας μεθαύριο ή τυχοδιωκτική φυγή προς τα εμπρός μιας χρεοκοπημένης πολιτικού που έχει ορίζοντα και ημερομηνία λήξης τον Μάρτιο του 2011 αμέσως μετά τις τοπικές εκλογές στη Βάδη Βυρτεμβέργη.
