Του Νίκου Κοτζιά
Το 2007 μετά την εσωκομματική μάχη, το ΠΑΣΟΚ διέθετε σαφή πολιτική γραμμή. Διατύπωνε ένα πρόγραμμα συμμαχίας ανάμεσα στους ταλαντούχους και δυναμικούς πολίτες και σε όσους το σύστημα είχε περιθωριοποιήσει. Με σαφήνεια κατονόμαζε ως αντιπάλους, την διαπλοκή, τα λαμόγια και τους αεριτζήδες. Το πραγματικό «παράδοξο» της ζωής είναι ότι στο βαθμό που η γραμμή αυτή προετοίμαζε την σαφή εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, στον ίδιο βαθμό εγκαταλειπόταν. Πολλοί ενόψει της διαγραφόμενης εκλογικής νίκης, ήθελαν να έχουν ελεύθερα τα χέριά τους για άλλου είδους επιλογές.
Στο ΠΑΣΟΚ του πρώτου εξαμήνου του 2009 δεν είχε αλλάξει μόνο η πολιτική κατεύθυνση και σε ένα βαθμό το προσωπικό, αλλά δυνάμωσε η κυριαρχία της επικοινωνίας των λογιστικών αριθμών σε βάρος του πολιτικού περιεχομένου και η εγκατάλειψη κάθε αντι-νεοφιλελεύθερης λογικής.Το ΠΑΣΟΚ λίγο αργότερα, στην κυβερνητική εξουσία πλέον, έγινε ένας μηχανισμός των πρακτικών της ΝΔ. Υιοθέτησε 3 συνταγές με τις οποίες η τελευταία οδήγησε τη χώρα σε κρίση: α) Προτεραιότητα της αγοράς έναντι της πολιτικής. Β) Προτεραιότητα των εξωτερικών επιταγών επί των εσωτερικών αναγκών. Γ) Προτεραιότητα των απαιτήσεων των κατεχόντων και εχόντων σε βάρος των πλέον αδύναμων, αλλά και των μεσαίων στρωμάτων. Από την άλλη, μετά το 2009, η ΝΔ ανακάλυψε ότι θα πρέπει να πουλήσει την μελλοντική της ψυχή μέσα από την κάθαρση του παρελθόντος.
Έτσι, γλύτωσε την όποια τιμή της είχε απομείνει, μη ψηφίζοντας το μνημόνιο. Αντίθετα, τμήμα της αριστεράς και της οικολογίας προσχώρησαν στη λογική «και τι μας νοιάζει το μνημόνιο εάν μπορούμε να πάρουμε ορισμένες θέσεις στην δημόσια κονίστρα». Αλλιώς διατυπωμένο: «οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν συνδέονται με το μνημόνιο». Θέση που δυστυχώς για αυτούς τους βασιλικότερους του βασιλέως εγκατέλειψε πριν λίγες ημέρες η ίδια η κυβέρνηση, εκθέτοντας τους.
Σε αυτή τη συμμαχία («μη πολυμιλάτε για το μνημόνιο) έχει προσχωρήσει και το ρεύμα Ντόρα και ΛΑΟΣ. Μόνο που η συμπαράταξή τους με την κυβέρνηση, αντί να προσθέτει, αφαιρεί. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η κόντρα του Κ.Μητσοτάκη ενάντια στον Σαμαρά, μάλλον διευκολύνει τον τελευταίο να πείσει ότι πράγματι είναι μια αντιμνημονιακή δύναμη. Ανάλογα είχε ωφεληθεί παλαιότερα ο Γ.Παπανδρέου όταν ο παλαίμαχος πολιτικός είχε διαβεβαιώσει στο MEGA κανάλι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «το παιδί» πρωθυπουργός.Στο ίδιο διάστημα, η αριστερά κατέστη και η ίδια τμήμα της κρίσης.
Το πλέον συμπαγές τμήμα της κατανοεί την κρίση ως μια ακόμα ευκαιρία για να ανεβάσει τους τόνους αυτοδικαίωσης παρά ως μια επιταγή να βγει στις λεωφόρους της πολιτικής και να συμβάλλει στη διαμόρφωση της συμμαχίας όσων αντιτίθενται με συνέπεια στο μνημόνιο. Ένα άλλο τμήμα της αριστεράς ανέλαβε να υποκαταστήσει την λογιστική της κυβέρνησης με τον «εγώ». Είτε ανοικτά και απροκάλυπτα, είτε συγκεκαλλυμένα.Η μόνη ελπίδα που έχει σήμερα η αριστερά είναι να διαμορφωθεί ένα ριζοσπαστικό ρεύμα συνάντησης, ελπίδα χωρίς εγγυήσεις, σοσιαλιστών και ριζοσπαστικής αριστεράς όχι ως πρόθεση λεηλασίας της μίας πλευράς από την άλλη, αλλά ως ισότιμη σχέση, με αρχές, αξίες, πρόγραμμα, ανεξαρτήτων προσώπων.
