Η κρίση διαλύει τις αυταπάτες για την Ευρώπη, τον σοσιαλισμό, και τα αριστερά κόμματα. Όπως απέδειξαν οι περιστάσεις πλέον υπάρχει μόνο μια οικονομική πολιτική και είναι αυτή που ονομάζουμε οικονομικός φιλελευθερισμός ή νεοφιλελευθερισμός. Από εκεί και πέρα υπάρχουν δυο τακτικές- δύο τρόποιπ για να εφαρμοστεί αυτή η πολιτική. Ο Ένας είναι με το «καλό» και ο άλλος με το «άγριο». Κανένα κράτος δεν έχει επιλογή. Ειδικότερα τώρα που μελετούνται ποινές για τα απείθαρχα κράτη αυτό που γράφω γίνεται παραπάνω από σαφές.
Και κάπου εδώ σταματώ αυτό το άρθρο καθώς ο σοσιαλισμός στην ΕΕ ηττάται κατά κράτος και γίνεται ακόμη και παράνομος ίδια στιγμή που ο νεοφιλελευθερισμός οχυρώνεται νομικά ακόμη και ποινές. Δεν υπάρχει πλέον λόγος να μιλάμε. Κανένα κράτος στην ΕΕ δεν μπορεί, δεν του επιτρέπεται πλέον, να εφαρμόσει σοσιαλίζουσα πολιτική καθώς η πολιτική του αντανακλά στα άλλα κράτη μέσα από το κοινό ευρώ.
Θεωρώ λοιπόν ότι καμιά κουβέντα λοιπόν δεν μπορεί να σταθεί αν δεν ξεκινήσει από αυτό το δεόμενο και δεν επεκταθεί σε ζύγισμα των υπέρ και των κατά της ένωσης.
Τυχών τέτοια κουβέντα έχει δυο πιθανές καταλήξεις για τους σοσιαλιστές.
- Είτε σε ίδρυση μια νέας διεθνούς που θα συντονίζει υπερεθνικά τον αγώνα για αλλαγή της ένωσης ακόμη και με την Βία.
- Είτε θα μιλήσει για πατρίδες και θα φλερτάρει με στον εθνικοσοσιαλισμό με στόχο την έξοδο από την ένωση ως κράτος.
Άλλο τι δεν βλέπω.
