Στη διάρκεια του Μεσαίωνα, που τον διαδέχτηκε η Αναγέννηση, οι καλλιτέχνες ήταν μερικά ταλαντούχα πρόσωπα που σέρνονταν γύρω από τα κατάφορτα τραπέζια των ηγεμόνων, περιμένοντας να πέσει κάτω κανένα ψιχουλάκι για να το μαζέψουν με τη γλώσσα.
Σήμερα, οι καλλιτέχνες (και οι κιουρέιτορ) είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. Σε free press που κυκλοφόρησε χθες, ένας υποψήφιος δημοτικός άρχων (δεν έχει σημασία ποιος) παρουσιάζεται λόγω του χόμπι του, που είναι η ζωγραφική. Τις φωτογραφίες του, να φιλοτεχνεί φρέσκο και να διορθώνει γκράφιτι, διανθίζουν δηλώσεις καλλιτεχνών και κιουρέιτορ. Κατά σύμπτωσιν, εκθειαστικές. Ένας γλύπτης (προσοχή στο πι) δηλώνει ότι «σε μια εποχή που η αληθινή προσφορά στον άνθρωπο και τον πολιτισμό είναι ένα είδος προς εξαφάνιση, ο [τάδε] τολμά να ονειρεύεται και να αγωνίζεται…».
Μια κορυφαία κιουρέιτορ λέει ότι «ο [τάδε] συνδυάζει την ευαισθησία και την ανθρωπιά ενός αυθεντικού καλλιτέχνη με την αποτελεσματικότητα ενός πολιτικού». Ένας ζωγράφος συμβουλεύει τον υποψήφιο «να είναι αυτός που είναι. Ο [τάδε], και σαν καλλιτέχνης, δεν αλλάζει εύκολα, δεν καβαλάει καλάμι», προσθέτει. Μια άλλη κιουρέιτορ, εξάλλου, του συνιστά «να μη χάσει την ευαισθησία του, να ακούει τις φωνές του κόσμου (…), να επιλέγει τους κατάλληλους ανθρώπους, κυρίως με αξιολογικά κριτήρια». Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι προαναφερθέντες και οι προαναφερθείσες έχουν συνεργαστεί με τον υποψήφιο τον οποίο εκθειάζουν ως καλλιτέχνη, αλλά προφανώς συνεργάζονταν με αξιολογικά κριτήρια.
Υπάρχει μια διαφορά της σημερινής εποχής από το Μεσαίωνα. Τότε δεν υπήρχαν κιουρέιτορ.
του Ηλία Κανέλλη, protagon.gr
