Στρατηγική παρεμβολή

Του Νίκου Λυγερού

Ο ηλεκτρονικός πόλεμος είναι μία στρατιωτική πραγματικότητα σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Δεν αποτελεί πια μια δυνατότητα επένδυσης, αλλά μία ανάγκη. Επιπλέον, όταν υπάρχουν στρατιωτικοί περιορισμοί, λόγω συνθηκών, ο ηλεκτρονικός πόλεμος αποτελεί μία εναλλακτική λύση. Οι δυνατότητες της εποχής δεν είχαν την εικόνα της μελλοντικής πραγματικότητας. Κατά συνέπεια, μερικά νησιά του Αιγαίου, τα οποία έχουν και στρατηγική σημασία, πρέπει να είναι εξοπλισμένα όχι μόνο με την πιο σύγχρονη τεχνολογία, αλλά επιπλέον πρέπει να διαθέτουν την ιδιότητα της ανθεκτικότητας.  Η παθητική  παρατήρηση δεν επαρκεί ποτέ. Το συμπέρασμα είναι απλό, η στρατηγική παρεμβολή είναι απαραίτητη, μόνο που πρέπει να υπάρχουν και τα ανάλογα μέτρα σε επιτελικό επίπεδο.  Διότι δίχως πρακτική υποστήριξη, η θεωρία της στρατηγικής παρεμβολής δεν έχει νόημα ούτε σε πολεμολογικό επίπεδο, ούτε σε εθνικό.

Τα νησιά του Αιγαίου, όπως είναι η Χίος κι η Μυτιλήνη δεν διαθέτουν στρατηγικό βάθος, λόγω της φύσης  τους. Αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μερικώς και με έντεχνο τρόπο μέσω της ανθεκτικότητας και του ηλεκτρονικού πολέμου. Η ανθεκτικότητα του ηλεκτρονικού  μπορεί να αντικαταστήσει ως ιδιότητα την έλλειψη του χώρου και να λειτουργήσει ως αντισταθμικό μέτρο μέσω του χρόνου. Η απώλεια που μπορεί να προκαλέσει σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, η στρατηγική παρεμβολή είναι σημαντικότατη. Κι αν αυτό δεν είναι κατανοητό σε όλους είναι μόνο και μόνο λόγω της έλλειψης επιστημοσύνης. Η θεωρία υπάρχει και το ίδιο ισχύει και για την τεχνολογία. Επιπλέον, η τελευταία δεν έχει το οικονομικό κόστος που νομίζουν οι μη ειδικοί. Η δυνατότητα της παρεμβολής είναι μεγάλη κι υπάρχει τεχνογνωσία στη χώρα μας.

Πρέπει όμως να υπάρξει και μία στρατιωτική εκπαίδευση, η οποία να μην είναι στοιχειώδης σε αυτόν τον τομέα. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε έναν υλοποιήσιμο στρατηγικό σχεδιασμό στον χώρο του ηλεκτρονικού πολέμου. Το άλλο πρόβλημα, που αφορά στην ανθεκτικότητα είναι πιο περίπλοκο και εμπεριέχει μεγαλύτερο οικονομικό πρόβλημα, αλλά και περισσότερες εναλλακτικές λύσεις. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα με τις διαφορετικές προσεγγίσεις των Αμερικανών, των Γάλλων και των Ρώσων. Η γενική ιδέα είναι η εξής: η προσαρμογή δεν απαιτεί επανάσταση κι η επιλογή, καινοτομία. Είναι δυνατόν και με πρακτικό και αποτελεσματικό τρόπο να εφαρμόσουμε μερικές ανθεκτικές δομές, για να λειτουργήσουν τα συγκεκριμένα νησιά μας  τουλάχιστον ως ανάχωμα σχετικά με μία αεροπορική  και μαζική επίθεση.

Αλλιώς δεν έχει νόημα η στρατιωτική ύπαρξη στην περιοχή. Διότι η έννοια της θυσίας αποκτά στρατηγικές ιδιότητες μόνο και μόνο αν υπάρχει σχεδιασμός, ο οποίος ενσωματώνει όχι μόνο ελιγμούς αλλά και σχεδιασμούς. Τα νησιά μας σε αυτόν τον χώρο έχουν de facto μία πολεμολογική έννοια. Το να τα ξεχνάμε σημαίνει ότι δεν προετοιμαζόμαστε για μια στρατηγική διαχείριση μιας πραγματικής κρίσης. Το πλαίσιο υπάρχει, το πεδίο λειτουργεί, το όλο θέμα πλέον είναι η ανάγκη του πεδίου δράσης.