Tου Νίκου Λυγερού
Η μονόπλευρη εξέταση της Τουρκίας δεν μας επιτρέπει ν’ ανακαλύψουμε το περσικό της σύμπλεγμα. Η Περσία είναι διαχρονικά η αυτοκρατορία του κέντρου. Κι υπήρξε σε πολλές περιπτώσεις το κέντρο βάρους κι άλλων αυτοκρατοριών, ακόμα και αυτής του Μέγα Αλέξανδρου.
Στον τομέα της θρησκείας, η Περσία παίζει ένα σημαντικότατο ρόλο κι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς λαούς του Ισλάμ. Στον τομέα του πολιτισμού, η Περσία είναι μία από τις κορυφές, όχι μόνο του ισλαμικού κόσμου αλλά και της ανθρωπότητας. Όλα αυτά τα αντικειμενικά στοιχεία είναι πολλά για έναν γείτονα. Κι όπως η μίμηση είναι το πρώτο στάδιο του θαυμασμού, δεν ξαφνιάζει κανέναν ειδικό η προσπάθεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να λειτουργήσει μ’ ένα διαφορετικό τρόπο βέβαια, αλλά πάνω στο ίδιο έδαφος.Όμως για να γίνει αντάξια και να μπορέσει να υλοποιήσει το όνειρό της, δηλαδή να ξεπεράσει ακόμα και την εμβέλεια της Περσίας, δεν αρκεί να έχεις τις ίδιες διεκδικήσεις, πρέπει να έχεις τους ίδιους εχθρούς και βέβαια να τους εξοντώσεις πιο αποτελεσματικά. Στον τομέα της φρίκης, η Τουρκία κατάφερε να κάνει την καινοτομία με τη γενοκτονία. Σ’ αυτό το σημείο εμπλέκεται κι ο ελληνισμός. Ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες κι η Σαλαμίνα είναι στίγματα που δεν ξέχασε η ανθρωπότητα. Το θέμα δεν είναι αν ήταν νίκες ή ήττες, αλλά μάχες πολιτισμού και στρατηγικής. Κι η ύπαρξη της Τουρκοκρατίας για 400 χρόνια δεν μπόρεσε να σβήσει αυτές τις μνήμες και τις θυσίες. Για την Τουρκία, η Ελλάδα είναι ασήμαντη και δεν αποτελεί παρά μόνον ένα πέρασμα, μία πρόσβαση στην Ευρώπη. Όμως για το σύμπλεγμά της είναι και παραμένει ένα ενοχλητικό σύμβολο.
